Wednesday, December 29, 2010

“ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ " (၉)

ကၽြန္ေတာ့္အႏုပညာ ၀ါသနာပိုးကို အသိအမွတ္ၿပဳသူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ မွာပင္ ရွိလာခဲ႔၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အဂၤလိပ္စာ အက္ေဆးမ်ား ေရးေပးေနက် ဒဂံုက မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းပင္။ သူ႔အေဖက သူတို႔ ၿမိဳ႕နယ္အသင္း သက္ႀကီး ပူေဇာ္ပြဲ ရွိ၍ ထိုပြဲ၌ ရြတ္ဆိုရန္ စာကို ယခင္ႏွစ္က စာမ်ား မသံုးခ်င္ ေတာ႔၍ သည္ႏွစ္ အသံုးျပဳရန္ စာအသစ္ ေရးေပးႏိုင္သူရွိက ရွာေပးေစခ်င္ ေၾကာင္း သူ႔သမီးကို ေျပာျပေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အတန္းထဲမွာ ျမန္မာစာ စကားေျပ ေရးေပးေနက် ကဗ်ာရူး၊ စာရူး ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပးျမင္သည္ ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ တန္းတန္း မတ္မတ္ကို ေရာက္လာပါ၏။

'ဟဲ႔-သားလတ္၊ ငါ႔အေဖၿမိဳ႕နယ္အသင္းက သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ ရွိတယ္။ အဲဒါ လူႀကီးေတြ ကန္ေတာ႔တဲ႔စာ နင္ ေရးေပး စမ္းပါ' တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ တစ္ခါမွ် မေရးဖူးေသာ စာျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ 'ငါ႔ကို ပံုစံျပ' ဟု ေျပာၿပီး ပံုစံ ရသည္႔အခါ ကၽြန္ေတာ္႔ဘာသာ သေဘာေပါက္ၿပီး ေျပာင္းေရးခဲ႔ေတာ႔၏။ ထိုစာမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းပင္။

သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ

"ကန္ေတာ႔ခန္း"

'အပစာယန' - သီလ သမာဓိ၊ ပညာ၏ဂုဏ္၊ ႀကီးဘိစံုလ်က္၊ ၀ါသက္ႀကီးမား၊ ပုုိဳလ္မ်ားကို၊ ရိုေသသမႈ၊ လုပ္ျပဳသမွ်၊ 'အပစာယန'၊ ပုညၾကိယာဆယ္ပါး၊ တစ္ပါးပါ၏ဟု၊ မွတ္သားမိပါသည္ အဘိုးအဘြားမ်ား ခင္ဗ်ား။

ထို႔ျပင္တစ္၀ - 'ပူဇာစပူဇေနယ်ာနံ' 'ပူေဇာ္ထုိက္သူကို ပူေဇာ္ရျခင္း' သည္လည္း၊ အၿမဲစြဲမွတ္၊ လြန္စြာျမတ္ဟု၊ မျပတ္ေဟာၾကား၊ တရားမ်ားစြာ၊ နားမွာစြဲမိ၊ မဂၤလာရွိ၍၊ အသိျဖင့္ရိုက်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ္/ကၽြန္မတို႔ ရွိခိုးပူေဇာ္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။

ဤသို႔အသိ၊ စြဲၿငိသျဖင့္၊ သက္၀ါရင့္လ်က္၊ ဂုဏ္သိမ္ထက္ကာ၊ ပညာျပည္႔၀၊ ေလးစားရေသာ၊ အဘ အဘိုးတို႔အား လည္းေကာင္း၊ ဂုဏ္ရည္ညီမွ်၊ တည္ၿငိမ္ၾကလ်က္၊ ရင့္က်က္အသိ၊ ၿမဲထင္ရွိေန၊ အေမအဘြားတို႔အား လည္းေကာင္း၊ ေကာင္းဆိုးအေပၚ၊ ေၾကာင္းက်ိဳးေမွ်ာ္၍၊ ေစ႔ေဆာ္ဆႏၵ၊ တိုက္တြန္းလွခ်ိန္၊ ဦးႏွိမ္ရိုက်ိဳး၊ လက္စံုမိုး၍၊ ရွိခိုးေကာ္ေရာ္၊ ပူေဇာ္သမႈ၊ ကၽြန္ေတာ္/ ကၽြန္မတို႔ ျပဳပါ၏ ခင္ဗ်ား။

"ဆုေတာင္းခန္း"

ဤသို႔ ပူေဇာ္၊ ေကာ္ေရာ္ရွိခိုး၊ လက္စံုမိုးျခင္း၊ အက်ိဳးထင္းစြာ၊ ကၽြန္ေတာ္/ ကၽြန္မတို႔မွာ မွန္စြာရလိုပါ၏။

ဗုဒၶ
တရား၊ လိုက္စားယံုၾကည္၊ နားလည္သည္ႏွင့္အမွ်၊ ဗုဒၶတရားမွန္၊ ျမတ္နိဗၺာန္ကို၊ ထိုကုသုိလ္မႈ၊ အေၾကာင္းျပဳလ်က္၊ ေကာင္းမႈသီးပြင့္၊ အစဥ္သျဖင့္၊ ခံစားရပါလို၏။

ထိုျမတ္နိဗၺာန္၊ ရည္သန္စိတ္ထား၊ ေရာက္မသြားခင္၊ ၀န္းက်င္ႏြယ္ယွက္၊ ထက္၀န္းသံသရာ၊ ေလွ်ာက္ရ ပါလည္း၊ အၿမဲခ်မ္းသာ၊ ႏွစ္ျဖာစိတ္ကိုယ္၊ ျပည္႕၀လိုလ်က္၊ သက္ရွည္ဆင္းလွ၊ နာရကင္းေ၀း၊ ခ်မ္းေျမ႕ေအးစြာ၊ ခံစားပါ၍၊ နတ္ေတြ႕နတ္ခ်စ္၊ လူေတြ႕လူခ်စ္၊ ဆိုးျပစ္မရွိ၊ လိမၼာမိသား၊ သားေကာင္း သမီးေကာင္းမ်ား ျဖစ္ရပါလို၏။

ထိုျပဳသမွ်၊ ကုသလတန္ဖိုး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးသည္၊ မိဆီဘဆီ၊ ဆရာဆီႏွင့္၊ မမီမၾကြင္း၊ ခပင္းမ်ားစြာ၊ သတၱ၀ါ အားလံုးထံ၊ အမွန္ေရာက္ရွိ၊ ခံစားမိေစ၊ အမွ်ေ၀သည္၊ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မတို႔ႏွင့္အတူ အမွ်ရ၍ ခ်မ္းသာသုခ၊ ရၾကသည္ ျဖစ္ေစေသာ၀္။ ။

(အမွ်) ဆို
(သာဓု)၃ ဆို

သည္သို႔ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းလည္း သေဘာက်ကာ သူ႔အေဖဆီ ယူသြားၿပီး ျပေတာ႔၏။ သူငယ္ခ်င္း၏ ဖခင္က ေကာင္းသည္၊ သံုးပါမည္ဆိုမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္ရေတာ႔သည္။ လူႀကီးမိဘမ်ားက သက္ႀကီး သူမ်ား ကန္ေတာ႔သည္ကို ကၽြန္ေတာ္႔ အႏုပညာျဖင့္ ကူညီခြင့္ ရလိုက္သည္ မဟုတ္လား။

ထိုကူညီမႈ၏ အက်ိဳးဆက္ပင္ ထင္ပါသည္။ ကုသုိလ္ျပဳ၍ ေကာင္းက်ိဳးရသည္ ထင္ပါ၏။ ေဆးေက်ာင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ေရးေပးေသာ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ စာကိုေတြ႕ၿပီး 'မင္းေတာ္ ေတာ္ ဟုတ္ေနၿပီပဲ' ဟုဆိုကာ ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ဖို႔ စ တိုင္ပင္ပါေတာ႔သည္။ သူလည္း ထိုစဥ္က ကဗ်ာနည္းနည္း ေရး၍ သူ႔ကဗ်ာမ်ား နည္းနည္းထည္႔ၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စာအုပ္ထုတ္မည္တဲ႔။ သူကေငြစိုက္မည္ ေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ဖို႔ မတတ္ႏိုင္၍ ကဗ်ာသာ ေရးေပးခဲ႔သည္။ သူတို႔ ေက်ာင္းအေၾကာင္း လည္း ပါ၏။ သည္သို႔ျဖင့္ 'သားလတ္(YIT) ႏွင့္ ထူးငယ္(IM1)' တို႔၏ 'အနမ္းတစ္ရိႈက္ ျဖစ္တည္ရာ ရင္ခြင္ဦး' ဆိုသည္႕ လက္ကမ္းစာေစာင္အရြယ္ ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ပထမႏွစ္မွာပင္ ထုတ္ေ၀ခဲ႔ေတာ႔သည္။ (ထိုစာအုပ္ထဲမွ ကဗ်ာမ်ားကို 'ကဗ်ာ' က႑တြင္ ရွာေဖြဖတ္ရႈ ႏိုင္ပါေၾကာင္း)

ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာေတာ႔ ခင္ရာမင္ရာမ်ားကို ေရာင္းဖို႔ အားကိုးရ၏။ အတန္း အလုိက္ ျဖန္႔ေရာင္းၾကသည္။ မိန္းကေလးမ်ားကိုေတာ႔ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရးခိုင္းေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးကို ေရာင္းခိုင္း၏။ ၀ယ္သူ၀ယ္၊ မ၀ယ္သူ မ၀ယ္။

ေဆးေက်ာင္းမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အတန္းထဲမွာပင္ ကုန္ေအာင္ေရာင္း၏။ အားလံုးနီးပါး ၀ယ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ဆို ကၽြန္ေတာ္႔ကို လက္မွတ္ပင္ လာထိုးခိုင္းေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းကေတာ႔ 'မင္း ေအာင္ျမင္တယ္ကြ' ဟု ဆိုသည္။ အမွန္မွာ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ 'စကၠဴျမား' ကဗ်ာကို သူတို႔ ေဆးေက်ာင္းမွာ အတန္းထဲက ဘုတ္ေပၚတြင္ ခ်ေရးၿပီးခဲ႔ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ ကေလာင္နာမည္ 'သားလတ္' ကို လူသိေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္႔လို စာရူး၊ ေပရူး၊ အႏုပညာရူးမ်ား မ်ားစြာရွိေန၍ သူတို႔ အတြက္လည္း မဆီမဆိုင္ ဂုဏ္ယူမိ၏။ ေက်ာင္းမွာက စာေပသမားမွ မဟုတ္၊ နယ္ပယ္စံုမွာ ေအာင္ျမင္သူမ်ား ရွိေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိေနသည္ပဲ။

တစ္ခါေတာ႔ အကၤ်ီအနက္ လက္ရွည္ကို လက္ဖ်ံအထိ ေခါက္တင္ထားၿပီး ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အနက္ႏွင့္ ဆံပင္ အတိုကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွန္ၿဖီးထားေသာ၊ စတိုင္က်က် ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးကို စာအုပ္တခ်ိဳ႕ လက္မွာကိုင္လ်က္ ကားပတ္ကင္ဘက္မွ ေငြစာရင္းဌာနသို႔ ျဖတ္သြားသည္ကုိ ေတြ႕လိုက္ရ သည္။ သူ႔ကို ျမင္ေတာ႔ ပံုစံက ထင္းခနဲ၊ ရွင္းခနဲ။ ငါသိတယ္ဟု စဥ္းစားလိုက္ေတာ႔ 'ေၾသာ္ - ဒါ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕တူ၊ ထင္လင္း ပါလား' ဟု မွတ္မိသြားသည္။ ထိုသူသည္ကား ေနာင္တစ္ခ်ိန္၌ ႏိုင္ငံေက်ာ္ အႏုပညာရွင္ ျဖစ္လာမည္႔ ရုပ္ရွင္မင္းသား 'ေဒြး' ပင္။ ေနာင္မွ သိရသည္က ေဒြးသည္ Electrical Power ဘာသာရပ္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္လည္း ဂုဏ္ယူစရာ တစ္ခု တိုးခဲ႔ရဖူးပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အႏုပညာကို ၀ါသနာပါရင္း၊ တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီခ်င္သူမ်ား ျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ စာသင္ရင္းမွာလည္း အႏုပညာအလုပ္ကို လုပ္ခဲ႔ၾကသူမ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ႔ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထုိအခ်ိန္က စက္မႈတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း၊ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထဲမွ အႏုပညာ ေလာကတြင္ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားလာမည္႔ သူမ်ား ျဖစ္လာ မည္ဟု မသိခဲ႔သူမ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ႔ၾက၏။ ။




ဆူးသစ္
၁၅း၅၂ နာရီ
၂၉.၁၂.၂၀၁၀

2 comments:

Anonymous said...

အမွတ္စဥ္(၉)ကုိ ဖတ္ရင္း ကုိသားၾကီးကုိလြမ္းသြားတယ္ဗ်ာ

မဒမ္ကိုး said...

ဒီပိုစ္႕ေလးကိုဖတ္မိေတာ႕ ေဒြးကိုသတိရမိပါရဲ႕
မင္းသားေတြတစ္ေယာက္မွမၾကိဳက္မိေပမယ္႕ သူ႕ကိုေတာ႕ ၾကိဳက္သား သူ႕ကားေတြက ေကာင္းတယ္
သူသရုပ့္ေဆာင္တာေတြက ထူးျခားတယ္ ..
ေၾသာ္ သူလဲ ဒီလမ္းကိုသြားခဲ႕ျပီပဲေလ

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...