Thursday, April 6, 2017

" အစဥ္ထာ၀ရ " ( ၂၀ )

 [ ၁၀ ]

အေမကသူစာၾကည့္ရင္းငိုက္မွာစိုး၍ေကာ္ဖီမစ္က္စ္တစ္ခြက္ေဖာ်္ၿပီးလာခ်ေပးသည္။
သိပ္ညဥ့္မနက္နဲ႕သားဟုမွာ၏။ၿပီးေတာ့တံခါးေတြကိုလိုက္ပိတ္ေပးေနတာေတြ႕သည္။
သူ႕အခန္းကတံခါးပိတ္ထားလွ်င္အိုက္လာသည္မို႕စာၾကည့္ တိုင္းျပတင္းေပါက္တံခါးကို ဖြင့္ထားခဲ့သည္။မိုးတြင္းေလေအးေအးကသူ႕အခန္းထဲကိုရံဖန္ရံခါ၀င္လာတတ္သည္မို႕ေအးစိမ့္စိမ့္အရသာကို
ခံစားရတတ္၏။ဒါကိုပင္အေမကမႀကိဳက္။

စာၾကည့္ညဥ္႕နက္၍အိပ္ေရးပ်က္မွာ၊ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ထား၍အေအးမိမွာ ၊ျခင္ေဆးေခြမ်ားမတရားထြန္း၍ေရာဂါရမွာ၊စသည္ျဖင့္သူစာၾကည့္တိုင္းအေမကပူပင္ၿပီးခဏခဏ လာမွာတတ္သည္။အေဖကေတာ့တစ္ေနကုန္ၿမိဳ႕ထဲက ဆိုင္မွာပန္႕မ်ား၊ေမာ္တာမ်ား ၊ျပင္လည္းျပင္၊ေရာင္းလည္းေရာင္းမို႕ညေနမိုးခ်ဳပ္အိမ္ေရာက္၊ထမင္းစားၿပီးအေမႏွင့္
စကားေျပာ၊ၿပီးလွ်င္တန္းအိပ္ေတာ့တာသူသိသည္။သည္ေတာ့သူစာၾကည့္ေနသမွ်အေမက
အရိပ္လိုၾကည့္တာခံေနရေတာ့၏။

အေမအိပ္ခ်င္အိပ္ေတာ့ေလဟုေျပာေတာ့ေအးေအးဟုဆိုကာအေမအိပ္ခန္းဘက္ထြက္သြားသည္။
အေမထြက္သြားမွသူ႕စာၾကည့္ခံုနားကျပတင္းေပါက္ကိုထဖြင့္ရင္းေျခဆန္႕လက္ဆန္႕လုပ္၏။
အိမ္ေဘးမွာပန္းအိုးေတြ၊သစ္ပင္ေတြရွိသည္မို႕ျခင္ထူထပ္၍ျခင္ေဆးထြန္းကာစာၾကည့္ေနက်။ျပတင္းေပါက္
မွဖြင့္မထားလွ်င္ျခင္ေဆးေငြ႕ကအခန္းထဲမွာေလွာင္ၿပီးထိုအေငြ႕မ်ားကို သာၾကာရွည္ရႈေနရ၍ၾကာလွ်င္ေရာဂါရႏိုင္သည္ဟုသူလည္းနားလည္သည္ ။ျခင္ေဆးေခြမွာ Chemicalေတြဘယ္ေလာက္ပါသလဲမသိႏိုင္။

အေမကေတာ့သူ႕သားကိုျခင္ေဆးေခြအနံ႕ရွဴ မိမွာစိုးေသာ္လညး္ အေအးမိမွာစိုးသည္ေၾကာင့္ျပတင္းတံခါးေတြပိတ္ထားဖို႕သာမွာေနျခင္းျဖစ္၏။
သူကေတာ့အေမလစ္တာႏွင့္ျပတင္းေပါက္တံခါးကိုျပန္ဖြင့္ခဲ့သည္ခ်ည္းပင္။သုိ႕မွသာျခင္ေဆးနံ႕က
အျပင္ထြက္၍သူလည္းအသက္ရွဴ ရေကာင္းသည္ေလ။

ေကာ္ဖီမစ္က္စ္ခြက္ကိုလွမ္းယူ၍ျပတင္းေပါက္နားမွာရပ္ရင္းသူ႕အခန္းထဲမွ တိုင္ကပ္နာရီကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။ေကာင္းကင္မွာမိုးသားတိမ္လိပ္တို႕ေရြ႕
လ်ားေနတာျမင္၏။လေရာင္သည္သာခ်င္ပါလ်က္ေနာက္ကိုဆုတ္ေပးေနရဟန္ရွိသည္။

အေတြးထဲသို႕ႏွင္းႏြယ္ေႏြးဆရာမကိုတိုင္လိုက္သည့္ေန႕ကအျဖစ္အပ်က္ေတြတန္းစီၿပီး
၀င္လာ၏။ေကာ္ဖီမစ္က္စ္တစ္ငံုေသာက္ၿပီးခြက္ကိုစားပြဲေပၚတင္ထားလိုက္သည္။

အၾကည့္တို႕ကေကာင္းကင္ကမိုးတိမ္ဆီမွာ။သာခြင့္မရေသာလဆီမွာ။အေတြးတုိ႕ကအတန္းထဲမွာ။

X X X

" ကဲ-ခုနတုန္းကႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္တာဘယ္သူလဲ။ထစမ္း"

သခ်ၤာဆရာမအတန္းထဲကို၀င္၀င္လာခ်င္းေျပာေသာစကားေၾကာင့္သူအပါအ၀င္စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႕ပါ
မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။တစ္ကိုယ္လံုးရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္းျဖစ္လာ၏။မွားေလၿပီဟုေနာက္က်ေသာေနာင္တကို
ရသည္။ထို မွ်ေလာက္လည္းျဖစ္သြားလိမ့္မည္ဟုမထင္ခဲ့။ယခင္ကစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ စေနက်တုန္းကစိတ္ဆိုးလြန္း၍အျပင္ထြက္သြားတာမ်ဳိးပဲေလဟုရိုးရိုးသာတြက္ခဲ့သည္။သူတင္မဟုတ္။
အားလံုးကသည္အတုိငး္ပဲေတြးခဲ့ၾကသည္ပဲ။

"ငါေျပာေနတယ္ေလ။ေယာက်ာ္းမဟုတ္ဘူးလား။ကိုယ့္အျပစ္ကိုကိုယ္၀န္မခံရဲဘူးလား"

ဆရာမစကားကိုေနာက္တစ္ခါၾကားစဥ္မွာေတာ့သူထမည္ျပင္စဥ္သူ႕ေဘးကအရိပ္တစ္ခုထရပ္တာေတြ႕
သည္။ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္။သူအ့ံအားသင့္သြား၏။

" ဩ-ငါကဘယ္သူလဲေအာက္ေမ့တယ္။ဆရာႀကီးပါပဲလား"

ဆရာမကရြဲ႕၍ေျပာသည္။သူအလ်င္အျမန္မတ္တတ္ထရပ္လိုက္၏။အားလံုးကအံ့အားသင့္စြာေငးၾကည့္သည္။
ကင္းကဘာလုပ္တာလဲဆိုေသာအသံထြက္လာ၏။ဆရာမကအံ့အားသင့္သြားသည္။

"အမယ္။တယ္လည္းသတၱိေကာင္းၾကပါလား။မင္းတို႕စတာေနာက္တာ႒ာနမႉးအခနး္တင္
မဟုတ္ဘူး။ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းထိပါေရာက္သြားႏိုင္တယ္နား လည္လား။ဒါလုၿပီးေတာ့ခံရမယ့္ဟာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးဆိုတာေရာသိရဲ႕လား။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းသိပ္ခ်စ္မေနနဲ႕။ၾကားလား"

ဆရာမစကားအဆံုးႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕တစ္အုပ္လံုးလွည့္ၾကည့္သည္။နား မလည္ေသာမ်က္ႏွာေတြႏွင့္။

"ဒီလိုပါဆရာမ။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္တာကၽြန္ေတာ္ပါ။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္နဲ႕ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး"

စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္သည္။သူနားလည္စြာဘာမွ်မဆိုျဖစ္ေတာ့။သူငယ္ခ်င္းကို
စိတ္ထဲကေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။

"ကဲ-ဒါဆိုရွင္းၿပီ။ဟိုအေကာင္ထိုင္စမ္း။သူငယ္ခ်င္းကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့အတြက္ ခ်ီးေတာ့ခ်ီးက်ဴ းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဒီေနရာမွာမလိုအပ္ဘူး။နားလည္လား"

ဆရာမစကားအဆံုးစိန္ေမာ်က္ေမ်ာက္ထိုင္လိုက္တာသိသည္။သူတစ္ေယာက္တည္းတစ္ခန္းလံုးမွာ
မတ္တတ္က်န္ခဲ့၏။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းသူ႕လက္ကို အားေပးသည့္အေနႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္၏။

" မင္းကိုေတာ့ငါမသိေသးပါဘူး။မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"

" မင္းထင္ပါ "

ဆရာမကိုရဲရဲၾကည့္၍ေျပာလိုက္သည္။ေယာက်ာ္းပဲေလ။လုပ္ၿပီးရင္ခံရဲ ရမွာေပါ့ဟုမာန္တင္း၏။

" မင္းဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ။ေျပာစမ္းပါဦး "

ဆရာမစကားေၾကာင့္မ်က္ႏွာရဲခနဲျဖစ္သြားမည္ကိုသိ၏။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ တိုင္ၿပီးသားႀကီးကိုသူကရွင္းျပရမည္ဆိုေတာ့........။

"ကၽြန္ေတာ့္မွာအျပစ္ရွိပါတယ္ဆရာမ။ကၽြန္ေတာ္၀န္ခံပါတယ္။အဲဒီအတြက္ဆရာမႀကိဳက္တဲ့အျပစ္ေပးပါ။
ကၽြန္ေတာ္ခံပါမယ္"

ျဖစ္ၿပီးသမွ်ကိုသူရွင္းမျပခ်င္ေတာ့။ဆရာမႏွင့္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕သိၿပီးသားမို႕ျဖစ္စဥ္ကိုသူ႕ဘာသာခ်ဳံ႕ပစ္
လိုက္သည္။

" ဘာလဲ။ မင္းကမင္းလုပ္ထားတာေျပာရမွာရွက္တယ္ေပါ့ေလ"

ဆရာမစကားကသူ႕မာနကိုထိပါးလာသည္။အျပစ္ရွိတယ္ဟု၀န္ခံၿပီးေသာသူတစ္ေယာက္ကို
အျပစ္ေဖာ္ထုတ္ေနသည္ကအရွက္ခြဲသလိုျဖစ္ေနသည္ဟုထင္၏။သို႕ေသာ္သူေယာက်ာ္းပဲေလ။သူ႕
မာနကိုေတာ့ဘယ္ေတာ့မွအပြန္း ခံႏိုင္မွာမဟုတ္။

"ကၽြန္ေတာ္ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္ပါတယ္။ပစ္တုန္းကေတာ့နာပါေစဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္လံုး၀မပါပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္တာကတ္ထူစကၠဴျဖစ္သြားတာလည္း
ကၽြန္ေတာ္သတိမထားမိလိုက္ပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္ပစ္လိုက္ေတာ့သူ႕ေခါင္းကိုေထာက္ခနဲမွန္ၿပီးအဲဒီစကၠဴ ျမားလြင့္သြားတာေတြ႕မွ သူေတာ္ေတာ္နာသြားမယ္လို႕ေတြးမိပါတယ္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕ပစ္တာကၽြန္ေတာ္ပါ"

ေျပာၿပီးေရွ႕တူရူကိုတည့္တည့္ၾကည့္လိုက္သည္။စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ တို႕ေမာ့ၾကည့္တာ ၊ႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕လွည့္ၾကည့္တာ၊အတန္းသားေတြသူ႕ကိုေငးေနတာသူသိေသာ္လည္းရွက္စိတ္ႏွင့္
ဘာကိုမွ်မျမင္သလိုျဖစ္ေနသည္။

" ဒါျဖင့္မင္းအျပစ္ကိုမင္းသိတယ္ေပါ့"

" ဟုတ္ကဲ့ "

" ေကာင္းၿပီ။မင္းႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုအခုေတာင္းပန္ပါ။ဒီကိုလာခဲ့"

ခင္ဗာ်ဟုသူ႕ႏႈတ္ကထြက္သြားသည္။ဆရာမကသူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ေန၏။သူ႕ကိုယ္သူအတတ္ႏိုင္ဆံုးစိတ္ကို
ထိန္းကာႏွင္းႏြယ္ေႏြးတို႕ထုိင္ခံုရွိရာေရွ႕ဆံုး တန္းနားကိုသြားသည္။ဆရာမကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။

"မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မ်က္ရည္က်ေလာက္ေအာင္မခံႏိုင္ေအာင္စတဲ့မင္းတို႕လိုေက်ာင္းသားေတြအတြက္
စံနမူနာျဖစ္ေအာင္ဆံုးမတာပါ။ဆရာမကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႕"

ရပါတယ္ဆရာမဟုေျပာလိုက္သည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ေတာ့သူ႕ကို
မၾကည့္ဘဲေရွ႕တည့္တည့္ကBlackboardကိုေငးေနတာေတြ႕သည္။

" ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုစကၠဴ ျမားနဲ႕နာက်င္ေအာင္ပစ္မိတဲ့အတြက္ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကဘာပဲလုပ္ေပးရ၊လုပ္ေပးရပါ"

" ကဲ-သမီး၊ဘယ္လိုလဲ။ေက်နပ္ၿပီလား"

ရပါတယ္ဆရာမဟုေျပာသံၾကားလိုက္သည္။သူဆရာမကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ရၿပီသြားေတာ့ဟုဆို၍
သူ႕ေနရာဆီျပန္ေလွ်ာက္သည္။ေျခလွမ္းတို႕ကသိပ္မမွန္ခ်င္။သီေရတာမ်ားျဖစ္၍အတန္းေရွ႕အနိမ့္ဆံုး
အဆင့္မွအတန္းအလယ္၊သူ႕ထိုင္ခံုမ်ားရွိရာကိုတစ္ထစ္ခ်င္းတက္ရသည္ကပင္ေမာခ်င္ခ်င္။

" ကင္းရာ။ငါတို႕စိတ္မေကာင္းပါဘူး"

ထိုင္ခံုမွာထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကပခံုးဖက္၍ေျပာသည္။ရပါတယ္ကြာဟုေျပာလိုက္ၿပီးဆရာမ
Blackboardဖ်က္တာေစာင့္ေနလိုက္သည္။

စာအုပ္ကိုခံုေပၚတင္ေတာ့ဆရာမကအတန္းေရွ႕မွာမတ္တတ္ရပ္ရင္းလွမ္းအကဲခတ္ေနတာေတြ႕သည္။
မသိေယာင္ေဆာင္ရင္းေဘာလ္ပင္ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။

"ကဲ-အားလံုးပဲ။ဒါပထမဆံုးနဲ႕ေနာက္ဆံုးျဖစ္ပါေစလို႕ဆရာမေျပာခ်င္တယ္။ မင္းတို႕ကေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္မယ့္လူေတြ၊လူႀကီးလူေကာင္းပီသရမယ္။ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ရမယ္။ရဲရင့္ျပတ္သားရမယ္။
ရႊတ္ေနာက္ေနာက္၊ေျပာင္စပ္စပ္အမူအက်င့္ေတြကိုေက်ာင္းမွာပဲထားခဲ့ပါ။ေက်ာင္းသားဘ၀ေပ်ာ္ခ်င္၊
ကဲခ်င္ၾကမယ္ဆိုတာဆရာမနားလည္တယ္။ဒါေပမဲ့လူတစ္ဖက္သားမခံႏိုင္ေအာင္၊ကၠုေျႏၵပ်က္ေအာင္ေနာက္
တာမ်ဳိးေတာ့ဆရာမတို႕ခြင့္မလႊတ္ဘူး။မင္းတို႕အတြက္သတ္မွတ္ထားတဲ့စည္းကမ္းေတြရွိတယ္။ေမာ္ကြန္းထိန္း
ဆရာေတြရွိတယ္။ၿပီးေတာ့မင္းတို႕ကဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြ။စာကိုပဲအာရံုစိုက္ၾကရမယ့္အခ်ိန္။
ဘယ့္ႏွယ့္ကြယ္။ၾကည့္လည္းလုပ္ၾကပါ။အခ်ိန္တန္လို႕မွကိုယ္လိုခ်င္တဲ့လိုင္းမရလို႕ငိုေႂကြးေနရဦးမယ္။
ဆရာမသိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ခုေတာ့ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္တစ္ေလွလံုးပုပ္ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ရၿပီ။
ဟုတ္လား။မင္းတို႕ကိုဆံုးမရလို႕စာသင္ခ်ိန္လည္းေလ်ာ့ကုန္တယ္။ေကာင္းေသးလား။ဟင္။ကဲ-ကဲ။ေတာ္ၿပီ။ဒါပဲေနာ္။ဒီတစ္ခါပဲၾကားခ်င္တယ္။ စာဆက္သင္မယ္"

ဆရာမကေျပာၿပီးBlackboardမွာစာေတြခ်ေရးေနခ်ိန္မွာသူ႕မ်က္စိထဲေ၀ ၀ါးေနခဲ့ေလၿပီ။ သူ႕ေၾကာင့္တစ္ခန္းလံုးအေျပာခံရတာပဲဟူေသာအသိႏွင့္စိတ္မေကာင္းခ်င္။စာေတြလိုက္မကူးျဖစ္ေတာ့ဘဲ
စာအုပ္ကိုပိတ္ထားလိုက္၏။

သိပ္မၾကာလိုက္။အခ်ိန္ေျပာင္းဘဲလ္သံၾကားရသည္။ဆရာမကသူ႕စာရြက္ေတြသိမ္းၿပီးထြက္သြားေတာ့
သူလည္းသူ႕စာအုပ္ကိုလြယ္အိတ္ထဲ ထည့္သည္။ေဘာလ္ပင္ကိုအဖံုးပိတ္ၿပီးလြယ္အိတ္ထဲပစ္ထည့္
၍ေနရာကထ၏။ပုဆိုးျပင္၀တ္လိုက္သည္။

" ေဟ့ေကာင္။ဘယ္လဲ"

စိုးညြန္႕ကလွမ္းေမးသည္။လြယ္အိတ္ကိုေကာက္လြယ္လိုက္၏။

" Roll Sheet ၾကည့္ထိုးလိုက္ကြာ။ငါျပန္ေတာ့မယ္"

ေျပာၿပီးေကာက္ကာငင္ကာလွည့္ထြက္လာသည္။အားလံုးေၾကာင္တက္ တက္ႏွင့္က်န္ခဲ့၏။ အယ္လ္ဖိုက္ႏွင့္အယ္လ္ဆစ္က္စ္ေနာက္ေပါက္ေလွကားမွဆင္း၍ခ်စ္သူတို႕လမ္းကေလး
အတိုင္းေလွ်ာက္သည္။

ေက်ာင္းေပၚမွေလယာဥ္ပ်ံတစ္စင္းပ်ံသြားတာေတြ႕၏။

ခုခ်က္ခ်င္းပင္ေက်ာင္းထဲကလြင့္ပ်ံသြားခ်င္ခဲ့တာေတာ့အမွန္ပင္။

X X X

ေအးစက္စက္ေလကေ၀့ခနဲကိုယ္ကိုအရိုက္မွာခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္သြားသည္။ အေတြးကိုျဖတ္ကာျပတင္း၀မွခြာ၏။ေကာ္ဖီမစ္က္စ္ကိုတစ္ငံုေသာက္ၿပီး စာၾကည့္ဖို႕ျပင္သည္။
က်ဴတိိုရီယယ္တက္စ္ေတြေတာင္နီးလာၿပီပဲဟုေတြးသည္။

စာေမးပြဲမွာႏွစ္ဆယ္ဖိုးေပါင္းသည္မို႕အေရးႀကီးတာနားလည္၏။လက္ေတြ႕မလုပ္ရေသာဘာသာရပ္မ်ားတြင္
က်ဴတိုရီယယ္တက္စ္ႏွစ္ဆယ္ဖိုး ကေတာ့စာသင္ႏွစ္၀က္မွာအၿမဲတမ္းစာေမးပြဲေျဖရသည္။
က်ဴ ရွင္မယူေသာသူတို႕အုပ္စုတစ္စုတေ၀းတည္းစာတုိင္ပင္ဖုိ႕ ဇီ၀ကမွာတစ္ညေလာက္သြားအိပ္ဦးမည္ဟုဆံုးျဖတ္၏။တိုင္တုိင္ပင္ပင္ႏွင့္ လုပ္လွ်င္နားမလည္တာမရွိႏိုင္ေတာ့သည္ကိုသူသိသည္ပဲ။

ဒုတိယႏွစ္ကအေရးႀကီးတာလည္းပါသည္။ပထမႏွစ္တုန္းကက်ဴ တိုရီယယ္ တက္စ္စာေမးပြဲေျဖရမည္ဆိုေသာအခါဘုမသိဘမသိ၊စာေမးပြဲဆို၍သာ ၀င္ေျဖခဲ့ရသည္။ခံစားခ်က္ကယခုလိုမဟုတ္။ခုေတာ့ေမဂ်ာခြဲမွာမို႕ရႏိုင္ သေလာက္အမွတ္ကိုေတာ့ယူမွျဖစ္မည္ေတြး၏။

ဆရာမကဆူခဲ့ေသာအျဖစ္အပ်က္ကိုျမင္ေယာင္ရင္းစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကို စတာေနာက္တာေလွ်ာ့ဖုိ႕၊စာေတြဘာေတြလုပ္ဖို႕ေျပာရဦးမည္ေတြးသည္။သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့
အစကတည္းကမည္သူ႕ကိုမွ်လံုး၀မစမေနာက္ခဲ့တာပဲေလ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆရာမကိုေတာ့ေက်းဇူးတင္ရသည္။ဆရာမေၾကာင့္သူေနာက္ ထပ္မမွားႏိုင္ေတာ့ဟုယံုၾကည္လာခဲ့သည္ပဲ။ၿပီးေတာ့ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုပါေက်းဇူးတင္ရသည္။သူက
သြားတိုင္လိုက္လို႕၊ကိုယ့္ဘက္ကမစမေနာက္ရဲေတာ့တာ၊ကိုယ္တုိင္ခံစားသိရွိလာရသည္ပဲ။

တစ္ခုပဲကြာသြားသည္။ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုေတာ့ေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္းသူ႕ဘက္ကခ်စ္ခြင့္ပန္ဖို႕ႀကိဳးစားခြင့္ေတြ
ဆံုးရံႈးသြားသလိုခံစားရျခင္းပင္။သူ႕ကို အထင္ႀကီးစရာႏွင္းႏြယ္ေႏြးမွာရွိႏိုင္ပါဦးမလားဟုေတြး၏။

ထိုအခါ၌ႏွင္းႏြယ္ေႏြးကိုပစ္ခဲ့ေသာစကၠဴ ျမားတစ္စင္းသည္သူ႕ရင္မွာျပန္ စိုက္ေနသည့္ႏွယ္ခံစားေနရျပန္သည္။

X X X X X

( ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
[ ဤစာမူသည္ကၽြန္ေတာ္ဆူးသစ္၏ မူပိုင္ျဖစ္ပါသည္။]

0 comments:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...