"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းသည္"

တေလာက ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူ႕အေဖ အသည္းအသန္ျဖစ္သည္ဟု ဖုန္းရသည္။ ကင္ဆာေရာဂါမို႔ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့။ သူျပန္ခ်င္၍ Project Manager ျပည္ႀကီး တရုတ္ကို ခြင့္သြားေတာင္းသည္။ တစ္လ ျပန္ခြင့္ရ၏။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီစည္းမ်ဥ္းအရ တစ္ႀကိမ္ျပန္ၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႏွစ္မျပည့္ဘဲ ျပန္ခ်င္လွ်င္ စလံုးေငြ ငါးေထာင္ စေပၚတင္ရမည္။ တစ္လ ေလးငါးရာသာ ရေနသည့္ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ အတြက္ ေငြငါးေထာင္ ဘယ္မွာ ရွိပါမည္နည္း။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပထမဖုန္းလာၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ထိုေကာင္ေလး အေဖဆံုးသြားသည္တဲ့။ ျပန္ကိုျပန္ရေတာ့မည္။

သည္မွာပဲ PM ျပည္ႀကီးတရုတ္က စလံုးေငြ ၃၀၀၀ စစိုက္သည္။ ျမန္မာဆန္ေသာစိတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ ေကာင္ေလးႏွင့္ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြ ၀ိုင္းၿပီး ပိုက္ဆံစုၾက၏။ အမွန္ေတာ့ PM ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျဖစ္၍ ကူညီရမည္ဆိုသည့္ စိတ္ကေလးေတြ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရွိၿပီးသား မဟုတ္လား။

ေကာင္ေလးအေဖဆံုးၿပီဟု သိၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္မွာ TBM ၌ ကၽြန္ေတာ္က ထိုေကာင္ေလးအေဖ ဆံုးၿပီျဖစ္၍ ျမန္မာမ်ား ကူၾကရန္ႏွင့္ မည္သူ႕ထံတြင္ေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေၾကညာေပးလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္တစ္ဆယ္စီ၊ ငါးက်ပ္စီ ၀ိုင္းလိုက္ရာမွ အသုဘအတြက္အကူေငြ အသင့္အတင့္ေတာ့ ရသြား၏။ ျပန္ဖို႔စေပၚေငြကိုေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ျမန္မာႀကီးၾကပ္ေရးမႉးမ်ား ၀ိုင္းစုလိုက္ၾကရာမွ PM ၏ ေငြ ၃၀၀၀ ႏွင့္ ေပါင္းကာ ငါးေထာင္ျပည့္သြားေတာ့၏။ ထိုေငြ သည္ ေကာင္ေလးျပန္ရန္ ရံုးခ်ဳပ္သို႔ သြင္းၿပီး၊ သူျပန္လာပါကျပန္ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။

ေကာင္ေလးကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ အျပန္တြင္အိမ္မွ လူႀကံဳပစၥည္းထည္႔ေပးခ်င္္စရာ ရွိက ထည္႔ေပးရန္ေျပာေလ၏။ သည္သို႔ျဖင့္ သူျပန္လာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္႔အိမ္ႏွင့္ ဇနီးသည္၏အိမ္မွ စားစရာမ်ား ထည္႔ေပးလိုက္၏။ ေကာင္ေလး မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား၏ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပစၥည္းမ်ား ေပါင္းကာ သတ္မွတ္အေလးခ်ိန္ပုိသြား၏။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ ကီလိုေၾကး ေပးလိုက္ရသည္တဲ႔။ စင္ကာပူမွာ သူ႔ဆီလူႀကံဳပစၥည္းသြားယူခိုက္ ကၽြန္ေတာ္႔ပစၥည္းမ်ားက အတန္အသင့္ပါလာ၍ ေက်းဇူးတင္ၿပီး သူ႔ကို ကီလိုေၾကး ကာမိေစရန္ ပိုက္ဆံေပးေတာ႔ သူကမယူ။

ကၽြန္ေတာ္တကယ္ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ သူ႔အေဖနာေရးမီဖို႔ စေပၚေငြ ကူလိုက္ျခင္းက ဘာတုန္႔ျပန္မႈမွ် မေမွ်ာ္လင့္ေသာျငား၊ သူကလည္း သူလုပ္ေပးႏိုင္သမွ် ျပန္လုပ္ေပးရွာပါသည္။ ဒါကပင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းတစ္ခ်က္ျဖစ္မည္ ထင္ပါ၏။

တေလာက အသိတစ္ေယာက္ အိမ္ငွားဖို႔ရွာရင္း ဖုန္းေတြ ဆက္ေမးသည္တဲ႔။ အိမ္ရွင္ ေယာကၤ်ားေလး တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေနရာ၊ အခန္းခ၊ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေနလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ခန္းရွိလဲ စသျဖင့္ ေမးေသာအခါ အိမ္ရွင္က ညီေလး မင္းေမးတာ အရမ္းမ်ားေနၿပီ၊ မႀကိဳက္ရင္ တျခားအိမ္ေျပာင္းငွားဟု ဆိုသည္တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔အသိ ေဒါကန္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကငွားမယ္႔လူပဲ၊ ေမးရမွာေပါ႔ဟု ေျပာ၍ Ok, No Problem ဟု ဆိုကာ ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ေဒါလည္း ေတာ္ေတာ္ကန္သြားသည္တဲ႔။

သူျပန္ေျပာျပေတာ႔ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိအိမ္ရွင္ကို အံ႔ၾသရသည္။ ေၾကာ္ျငာစဥ္က ဖုန္းနံပါတ္ ထည္႔ျခင္းသည္ ဘာအတြက္ပါလိမ္႔ဟု စဥ္းစားရ၏။ ကၽြန္ေတာ္႔အသိကေတာ႔ ေျပာသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ အိမ္ရွင္ဆိုၿပီး မာန္တက္ေနလားမသိဘူး၊ ေတာ္ေသးတယ္၊ ငွားမေနခင္ ဘယ္လိုသေဘာထားလဲ သိရတာ ကံေကာင္းတယ္ဟု ဆို၏။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာေနတုန္း ကိုယ္႔အခ်င္းခ်င္း သည္လိုလုပ္ရတာ အရသာဟု ထင္သလား မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းက ထိုကဲ႔သို႔ ျပဳမူဖို႔မွ မဟုတ္တာ။

ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ေနသည္႔ အိမ္နားက ျမန္မာဆိုင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည္။ စတိုး ဆိုင္ပါ။ ႏွစ္ဆိုင္ေတာင္ ရွိ၏။ တစ္ဆိုင္က မနက္မိုးလင္း၍ ၁၀နာရီေက်ာ္သည္႔တိုင္ မဖြင့္။ ေနာက္တစ္ဆိုင္ ကေတာ႔ မိုးလင္းကတည္းက ဖြင့္သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးတည္႔လွ်င္ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလး။ စိတ္ကူးမတည္႔လွ်င္ နင္ေတြ ငါေတြႏွင့္ လႊတ္ေတာ႔၏။ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းရွာမရ၍ ေမးလွ်င္၊ ေျဖခ်င္သလိုလို၊ မေျဖခ်င္သလိုလို။ ယခုေတာ႔ ျပဳတ္သြားသည္လား၊ ေရႊ႕သြားသည္လား မေျပာတတ္။ မရွိေတာ႔။ "ျမန္မာေစာ ေက်ာေနပူ" ဟူသည္႔ ေရွးဆိုရိုးစကားကို သက္ေသျပေနသည္႔ဆိုင္သာ က်န္ေတာ႔သည္။ သူကေတာ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ေကာင္း၍ က်န္ေနတာျဖစ္ႏိုင္သည္။ အခ်ိန္ေၾကာင့္ က်န္ေနတာေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းမွာ အၿမဲေနာက္က်ရမည္၊ အေပါက္ဆိုးရမည္ ဆိုေသာ ပညတ္ခ်က္ေတြမ်ား ရွိခဲ႔သလား မေျပာတတ္။

ထပ္ေတာ႔ ႀကဳံရေပဦးမည္။ ျမန္မာျဖစ္ရျခင္းမွာ ေဖာ္ေရြေသာအၿပံဳး၊ သည္းခံခြင့္လႊတ္မႈ၊ ကူညီေဖးမမႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈစေသာ ေကာင္းသည္႔အရာေလးမ်ားကို ပိုမုိေဖာ္ေဆာင္ရမည္႔အစား ဆန္႔က်င္ဘက္ အျပဳအမူမ်ားသာ မ်ားလာေနသည္ဟု စင္ကာပူမွာ ခံစားေနမိသည္။


ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၂ မွသည္ ၁၃၇၃ သို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည္။ အတာေရႏွင့္ အညစ္ အေၾကးမ်ား ေဆးေၾကာခဲ႔ၾက၏။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ သန္႔စင္သြားၾကၿပီဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ညစ္ေထးေသာ အရာမ်ား က်န္ေနပါကလည္း တန္ခူးေလအသုတ္မွာ ျဖဳတ္ခနဲ ေၾကြျပဳတ္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းအပ္ ပါသည္။ ။

ဆူးသစ္
၂၀.၀၄.၂၀၁၁
၂၂း၁၄နာရီ