Monday, May 28, 2012

" လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနသူ "


အေမ........

ကၽြန္ေတာ္ လူ႕ေလာကထဲျဖတ္သန္းလာတာ လူ႕သက္တမ္း တစ္၀က္ေလာက္ကိုေတာင္ ေက်ာ္လြန္ သြားသလို ျဖစ္ေနၿပီ အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့လမ္းမွာ ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲလို႕ စမ္းတ၀ါး၀ါး တီးေခါက္ရင္း ဟိုတိုးဒီတိုး ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတာေပါ့အေမ။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရည္မွန္းခ်က္အျပည့္ရွိခဲ့ဖူးတယ္ အေမ။ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ၀န္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ဘူး အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္တုန္းက အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွ် မသိသူတစ္ေယာက္ေပါ့ အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုးတန္းႏွစ္မွာ အေဖ့အလုပ္ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူးအေမ။ လူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကိုပါ။ အဲဒီရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လူေတြကို ေကာင္းေကာင္းသိလာတယ္အေမ။ ေလာကကို စၿပီး နည္းနည္းနားလည္လာတယ္ အေမ။ ရာထူး၊ ဂုဏ္ပကာသန၊ အေဆာင္အေယာင္ေတြေၾကာင့္ ဟန္ေဆာင္မႈေတြကို မ်က္ႏွာဖံုးတတ္ထားခဲ့တဲ့ လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကိုးတန္းႏွစ္ မွာပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ခြင့္ရခဲ့တယ္အေမ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ေပးႏိုင္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ မိသားစုေတြေပါ့ အေမ။

ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလာကမွာ ရည္မွန္းထားတိုင္းလည္း ရည္ရြယ္တာေတြ မျဖစ္တတ္ဘူးဆိုတဲ့ နိယာမတစ္ခုကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရိုက္သြင္းေပးခဲ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ဘူးအေမ။ ဒါေပမဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ေနရာ တစ္ေနရာကို ကံၾကမၼာက ဖန္တီးေပးခဲ့ပါလားလို႕ေတာ့ ထင္မိတယ္အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ ေလာကကို အလုိက္သင့္ လုိက္ေျပာင္းဖို႕ ႀကိဳးစားမိတာလား မသိပါဘူး အေမ။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ကံၾကမၼာကို အံ့ဩမိတယ္ အေမ။ ေျခာက္ႏွစ္တက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းမွာ တစ္တန္းမွ မက်ဘဲ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခုနစ္ႏွစ္ ေနခဲ့ရတယ္ အေမ။ တကယ္အလုပ္လုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးဟာ ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္ထဲမွာပဲ ရွိေနခဲ့ေသးတယ္။ ေလာကရဲ႕ အံေခ်ာ္မႈေတြလို႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္ အေမ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအခ်ိန္၊ အဲဒီကာလမွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တစ္သားတည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္ အေမ။ ၿပီးေတာ့ အေမေလ........။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ရွည္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားလည္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သည္းခံခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အင္ဂ်င္နီယာ အေလာင္းအလ်ာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႕ ေက်ာင္းၿပီးလို႕ ဘြဲ႕မရခင္မွာပဲ အလုပ္တန္းရခဲ့ေတာ့ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ။ အေမ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၀မ္းသာလို႔ေပါ့။ အေမ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေပ်ာ္လို႕ေမာ္လို႕ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆံုး အင္တာဗ်ဴးမွာ အလုပ္တန္းရခဲ့တာကိုး။

ဒါေပမဲ့ သိပ္မၾကာပါဘူး။ လစာနဲ႕ အလုပ္ခ်ိန္ မမွ်တဘူးဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ကထြက္ၿပီး ၀န္ထမ္းေလာကထဲကို ကူးဖို႕ႀကိဳးစားခဲ့ပါေရာ။ ဒါေပမဲ့ အေမ မကန္႕ကြက္ခဲ့ဘူး။ အေမ ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူး။ အေမ သေဘာမတူေၾကာင္း မ်က္ႏွာမွာေတာင္ ရိပ္ခနဲ မျပခဲ့ဘူး။ မိုက္လိုက္တဲ့သားလို႕ ကင္ပြန္းမတတ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ့သား ျဖစ္ၿမဲေပါ့ အေမ။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ငမိုက္ပါ အေမ။  ငယ္စဥ္ဘ၀၊ ေက်ာင္းသားဘ၀ ကတည္းက ရူးသြပ္ခဲ့တဲ့ စာေရးတဲ့သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကို တမ္းမက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ပိုလုိခ်င္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာကို လိုက္ဖမ္းရင္း ၀န္ထမ္းလုပ္မယ္ စိတ္ကူးခဲ့တာ အခ်ိန္ပိုမရတဲ့ အျပင္ အေမ့အနားမွာ ေနခြင့္ေတြပါ လက္လႊတ္ခဲ့ရတာေပါ့ အေမ။

ကၽြန္ေတာ္သိလာခဲ့ၿပီ အေမ။ အေမနဲ႕ အေ၀းကို ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ အေမ့လို ေႏြးေထြးမႈ ဘယ္သူမွ် မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အေမ့လို ဂရုစိုက္မႈ ဘယ္သူမွ် မထားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အေမ့အိမ္ရဲ႕ ေအးျမမႈ ဘယ္မွာမွ် မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ခရီးေတြရဲ႕ လမ္းခုလတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေသာင္တင္ေနခဲ့ဖူးတယ္ အေမ။ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့ဖူးတယ္ အေမ။ လူတခ်ဳိ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ေက်ာက ဓားနဲ႕ထိုးတယ္။ သူတို႕ ရာထူးတည္ၿမဲဖို႕အတြက္ေပါ့။ လူတခ်ဳိ႕ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာကို လုတယ္။ သူတို႕ မလုပ္ႏိုင္တာေတြ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ျပတာ မႀကိဳက္လို႕ေပါ့။ လူတခ်ဳိ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႕ ႀကိဳးစားတယ္။ သူတို႕နားမလည္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမိန္႕ေပးဖို႔ေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခဲ့တဲ့လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခုတံုးလုပ္တဲ့သူ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မနာလို မရႈစိမ့္တဲ့သူ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို လုပ္ႀကံတဲ့သူ၊ စံုလို႕ပါပဲ အေမ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနတာ အေမ့ရင္ခြင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က မသိခဲ့တဲ့ အမွားရယ္၊ အမွန္ရယ္ ဆိုတာကို နည္းနည္း သိလာခ်ိန္မွာ အပူအပင္ဆိုတာ လံုး၀မရွိတဲ့ အေမ့ရင္ခြင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတာင့္တမိျပန္ပါတယ္ အေမ။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္းေလး ေမွးစက္ေနဖို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို အၿမဲရွိေနမွာ ေသခ်ာလို႔ပါ အေမ။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္မလာခဲ့တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီထက္ႀကီးမားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ခ်ၿပီး အေမနဲ႕ အေ၀းကို ထြက္ခဲ့ျပန္ပါေရာလား။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ပိုဆိုးတယ္ အေမ။ သူစိမ္းေတြၾကားထဲကို ေရာက္သြားတာပါ။ သူတို႕ကေတာ့ ျမန္မာစကားလည္း မေျပာတတ္ေတာ့ ပိုၿပီး ရက္စက္ပါတယ္ အေမ။ ပိုၿပီး ကရုဏာမဲ့ပါတယ္ အေမ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕ႏွိပ္စက္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ပညာျပရံု ကေလးပါ။ အလုပ္ေတြ ေပးရံုကေလးပါ။ သိပ္လွတဲ့ ကစားကြက္ေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခံစစ္သက္သက္ ကစားေနရတယ္ အေမ။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အနာဂတ္နဲ႕ ဆိုင္လို႕ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုအထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သည္းခံေနဦးမယ္ အေမ။

ေသခ်ာတာေတာ့ အေမနဲ႕ ေ၀းတဲ့အခါ အရာရာဟာ မၿငိမ္းခ်မ္းဘူး အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနတယ္အေမ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္မွာ အေမ့ရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္ကိုပဲ အၿမဲလို တမ္းတေနတယ္ အေမ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ ပန္းတိုင္ကို လွမ္းေနတုန္းမွာ အေနေ၀းေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး အေမ။

အသက္အရ ကၽြန္ေတာ္ႀကီးလာခဲ့ၿပီ အေမ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ့အတြက္ ကေလးေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ျဖတ္ခဲ့ဖူးၿပီ အေမ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လမ္းေပ်ာက္ေနဆဲပါ။ အရြယ္အရ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရင့္က်က္သင့္ၿပီ အေမ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သင္ယူေနဆဲပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနပါတယ္ အေမ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရွင္သန္ရျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြကိုပါ။ ေငြရွာတာ တစ္ခုတည္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မရွင္သန္ႏိုင္ဘူး အေမ။ ေမတၱာမရွိဘဲနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ဘူး အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ မရွင္သန္ခ်င္ဘူး အေမ။ ကၽြန္ေတာ္က ေမတၱာရွိတဲ့ အရပ္မွာ ေပ်ာ္သူပါအေမ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေန႕မွာ အေမ့အနားမွာ ျပန္ေနမယ္ အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာက္ေနတဲ့လမ္းက အဲဒီမွာ အဆံုးသတ္မွာ အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံရွာၿပီး အေမ့ကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာက တစ္ပိုင္း၊ အေမ့အနားမွာ ေနၿပီး ေျခဆုပ္လက္နယ္ ျပဳစုရင္း အေမ့ရင္ခြင္ရိပ္မွာ ေနခ်င္တာက တစ္ပိုင္းမို႕ ကၽြန္ေတာ့္ရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္ၿပီဆိုရင္ အေမ့အနားကို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာက္ေနတဲ့လမ္းေပၚကေန ျပန္လာခဲ့မယ္ အေမ။

အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ကိုငွက္(ထူးအိမ္သင္) သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို အေမ့ကို လြမ္းစိတ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ ေနမိတယ္အေမ။ အေမနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုငွက္လိုပဲ အရမ္းခံစားရပါတယ္ အေမ။ အခု ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ေနတဲ့ သီခ်င္းေလးဟာ ဖိုးေဇာ္ ဆိုတဲ့ ေတးေရးဆရာ တစ္ေယာက္ေရးေပးထားတာကို ကိုငွက္ဆိုထားတာပါ။ ' လမ္းေပ်ာက္တဲ့သား' တဲ့။

ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ သီခ်င္းေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ နားေထာင္ဖူးေပမယ့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ နားေထာင္နားေထာင္ မ်က္ရည္မ၀ဲဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီသီခ်င္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အာရံုစူးစိုက္ၿပီး နားေထာင္မိတဲ့အခ်ိန္၊ အရမ္းခံစားရၿပီး မ်က္ရည္၀ဲရသလို တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္မထိန္းႏိုင္ရင္ မ်က္ရည္ေတြ ပါးေပၚကို စီးက်ေစတဲ့ သီခ်င္းပါ အေမ။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ သိပါတယ္အေမ။ အဲဒီအခါ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ တိတ္တိတ္ကေလး မ်က္ရည္သုတ္ပါတယ္ အေမ။ အဲဒီသီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္နဲ႕ အၿမဲ နားေထာင္ပါတယ္အေမ။ အေမခံစားႏိုင္ပါေစ။

ေတးေရး ဖိုးေဇာ္ကို ေက်းဇူးတင္သလို ကိုငွက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အေမကို သတိရတဲ့သူေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ခံစားတတ္မယ္လို႕ ယူဆမိပါတယ္။ အေမ့ အတြက္ပါဗ်ာ။

သားလတ္
၃း၂၉ နာရီ
၂၇.၅.၁၂







3 comments:

သတုိး said...

ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမနဲ႔ ခြဲၿပီး အၾကာႀကီး ေနဖူးလုိ႔ စာနာ နားလည္ႏဳိင္ပါတယ္ ကုိဆူးသစ္ေရ...။ ေမတၱာရွိတဲ့ အရပ္မွာ ေနေပ်ာ္ခြင့္ အျမန္ဆုံးရပါေစဗ်ာ။
ခင္မင္ေသာ သတုိး

အမ္တီအန္ said...

တုႏိႈင္းမရတဲ့့ အေမပါ..။
အေမနဲ႔ေ၀းေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြက ရင္ခြင္ကႏၱာရျဖစ္ေနခ်ိန္ပါပဲ..။

Candy said...

ဒီပိုစ့္ေလးဖတ္ၿပီး အေမ့ကို သတိရသြားတယ္ :(

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...