ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က လူႀကံဳလာ၍ ပစၥည္းသြားယူၿပီး အိမ္ေရာက္မွေဖာက္ၾကည့္စဥ္ ဗြီစီဒီတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ စာတစ္ေစာင္ကိုေတြ႕သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခင္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကခင္ေသာ သာဂိ။
သည္သုိ႕ႏွင့္ အခ်ိန္အားရသည့္အခ်ိန္မွာ သူေပးေသာ ဗြီစီဒီကို ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ ရြာျပဇာတ္ဆိုသည့္အတိုင္း ဇာတ္စင္ကေတာ့ ၀ါးတိုင္ႏွင့္ ထရံကာကိုျမင္ရသည္။ လိုက္ကာစမ်ားကေတာ့ ဘယ္ကငွားထားသည္မသိ။ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ႏွင့္။ ေန႕ဘက္သာဆိုမ်က္လံုးပါက်ိန္းမည္။
သည္လိုႏွင့္ ျပဇာတ္ကသည္။ သာဂိကအဓိကဇာတ္လိုက္ ေနရာ။ ျပဇာတ္က အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္၍ သာဂိကို နယ္ကႏွင္ထုတ္ခန္း။ သာဂိက ရြာမွာငယ္ရည္းစားရွိသည္။ ငယ္ရည္းစားကိုထားခဲ့ၿပီးၿမိဳ႕မွာ သြားအလုပ္လုပ္သည္။ သာဂိကၿမိဳ႕မွာရည္းစား အသစ္ရသည္။ ငယ္ရည္းစားကိုေမ့သည္။ သို႕ေသာ္ရြာကိုခဏ ျပန္စဥ္မွာ ငယ္ရည္းစားကိုျပန္ျမင္ၿပီး ၿမိဳ႕က ရည္းစားကိုေမ့ျပန္သည္။ ငယ္ရည္းစားႏွင့္ လက္ထပ္သည္။ သို႕ေသာ္ ၿမိဳ႕ကိုအလုပ္ျပန္လုပ္ေတာ့ ၿမိဳ႕က ရည္းစားကို အိမ္ေထာင္က်ၿပီးၿပီဟု မေျပာဘဲ တြဲသည္။ သာဂိသူငယ္ခ်င္းက ဆံုးမသည္။ သို႕ေသာ္ သာဂိကို တားမရ။ သည္သို႕ႏွင့္ ရြာက အမ်ဳိးတစ္ေယာက္က ျပန္ျမင္ၿပီး သူ႕မိန္းမကို ျပန္သတင္းပို႕သည္။ သာဂိ ဟက္တက္ကြဲကာ နယ္ကိုျပန္လာ ေတာင္းပန္စဥ္ ရြာကလက္မခံဘဲ ႏွင္ထုတ္ခံရသည္။ ပညာေပး ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းက မဆိုး။ ရြာျပဇာတ္ကို ရြာသူရြာသားမ်ားႏွင့္ က၍ သူ႕အရပ္ႏွင့္ သူ႕ဇာတ္ကေတာ့ အံက်ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ျပဇာတ္ၿပီးလွ်င္ သရုပ္ေဆာင္သူမ်ား နာမည္ကိုထိုးမွာ ျဖစ္၍ စီဒီဆံုးေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ စဥ္မွာ ျပဇာတ္ကသူမ်ားကို ဆုေပးပြဲပါ ပါလာသည္။ စိတ္၀င္စားသြား၏။ သာဂိ ရထိုက္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္သည္။
သည္လိုႏွင့္ သူတို႕ဆုေပးပြဲ ေၾကညာသည္။ ဆုေပးပြဲမွာ ေၾကညာသူက ႏွစ္ေယာက္။ တစ္ေယာက္က အမ်ဳိးသား၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က အမ်ဳိးသမီး။ ၀တ္ထားတာေတာ့ က်က်နန။ မိတ္ကပ္မ်ားကိုလည္း အထင္းသား ျမင္ရသည္။
" ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္။ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္စဥ္က်င္းပေနက် ........"
" ဟဲ့ ခင္မႈန္။ ထီးတင္တာ ႏွစ္တိုင္းမတင္ဘူးဟ။ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ "
ဘုရားလူႀကီးျဖစ္ဟန္တူေသာ အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္က စင္ေရွ႕ကေနထေျပာေတာ့ အားလံုး၀ါးခနဲ ရယ္သည္။ အသံႀကီးက ကင္မရာနားကပ္ေန၍ ဗီြစီဒီထဲပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿပံဳးမိ၏။
" ဪ-ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက ႏွစ္တိုင္းဒီလိုပြဲမ်ဳိး ပံုမွန္လုပ္ေစခ်င္တာရွင့္ "
ခင္မႈန္သည္ ပါးနပ္ပံုရသည္။ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ လုပ္လိုက္သည္။
" ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီႏွစ္ ဘုရားထီးတင္ပြဲမွာ......."
"ကြယ္-ေက်ာ္ေသာင္း။ မင္းႏွယ္ ။ ခက္ျပန္ၿပီ။ ဘုရားမွန္းမသိ။ ေစတီမွန္းမသိ။ ေစတီထီးတင္တာကြာ။ ဟုတ္ၿပီလား "
" ဪ-ကိုေက်ာ္ေသာင္းက အခုမွ စင္ေပၚတက္တာဆိုေတာ့ အမွားမကင္းဘူးေပါ့ အဘရယ္။ အဲဒါ ဘုရားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေစတီပဲျဖစ္ျဖစ္ ထီးတင္တာကိုပဲ သူကသိတာကိုး။ ဒါကခြင့္လႊတ္လို႕ရတဲ့အမွားေလးပါ အဘရယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္ "
လူပ် ဳိ ႀကီးကိုေက်ာ္ေသာင္းကို အပ်ဳိကေလး ခင္မႈန္က ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ ေျပာေသာအခါ ကိုေက်ာ္ေသာင္းက ၿပံဳး၏။ ခင္မႈန္ကလွသည္။ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူေနရာ ေရြးထားကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ရြာမွာကြမ္းေတာင္၊ ပန္းေတာင္ကိုင္ေလာက္ျဖစ္မည္။ ပရိသတ္ကေတာ့ လက္ခုပ္ေတြတီးေန၏။ ရြာမွာက အသားက်ေနသလား မဆိုႏိုင္။ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာလုပ္လုပ္ လက္ခုပ္တီးၾက၏။ ေကာင္းေလစြ။
" အခု ပထမဆံုး ဆုခ်မွာကေတာ့ ေတးဂီတဆုပါ ခင္ဗ်ာ "
" ဟုတ္ပါတယ္ရွင္။ ဒီဆုဟာ ဒီျပဇာတ္ရဲ႕ အဓိက ေက်ာရိုးမွာပါေနတဲ့ ေနာက္ခံတီးလံုးေတြကိုဖန္တီး ေပးသူ အတြက္ပါ။ "
တကယ္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ေသာင္း ေျပာရမွာကို ခင္မႈန္က လုေျပာေနတာျဖစ္သည္။ ခင္မႈန္သည္ သူအာသြက္လွ်ာသြက္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကိုေက်ာ္ေသာင္းေရွ႕မွာ ျပေနေလသည္။
" အဲဒီဆုအတြက္ ေၾကညာပါမယ္။ ဟုတ္ကဲ့။ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ဆိုတဲ့ ျပဇာတ္ႀကီးမွာ ေနာက္ခံတီးလံုးမ်ားကို အားတက္သေရာ တီးေပးသြားတဲ့ ေရႊပန္းေတာ အုန္းေမာင္ ၾကြပါရွင္ "
" ေျဖာင္း.......ေျဖာင္း.......ေျဖာင္း.......ရႊီ......ရႊီ.......ရႊီ "
ပရိသတ္ကား ေသာေသာညံလွသည္။ ကိုအုန္းေမာင္သည္ ေခၽြးမ်ားရႊဲကာ ဆိုင္း၀ိုင္းထဲက ထလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ရြာလူႀကီးေပးေသာ ဆုကိုယူသည္။ ျပန္ဆင္းမည္ႀကံကာမွ ခင္မႈန္က တားသည္။
" ကိုအုန္းေမာင္ႀကီး။ ေက်းဇူးတင္စကားေလး ဘာေလးေျပာဦးေလ "
" ငါမေျပာတတ္ဘူးဟ "
" နည္းနည္းေတာ့ ေျပာရွင္ "
ကုိအုန္းေမာင္ ေတြေ၀သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ မိုက္ကိုလွမ္းယူသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ တိုတိုနဲ႕ ထိေအာင္ေျပာပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္းတီးလာတာ ၾကာပါၿပီ။ ဒီေရႊပန္းေတာရြာမွာသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိတာ။ ဟိုဘက္ အလယ္ကုန္း၊ လယ္ဦးစု၊ ေက်ာင္းကုန္း၊ ဗြက္ရိုး တစ္ေၾကာမွာေတာ့ အားလံုး အုန္းေမာင္ ဆိုရင္ သိေနၾကပါၿပီ။ ရြာကလူေတြ မ်က္စိလွ်မ္းေနတာေပါ့ခင္ဗ်ာ "
ထိုသုိ႕ေျပာေတာ့ ရြာလူႀကီးမ်ားက မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ ကင္မရာမင္းကလည္း လ်င္လွ၏။ လူႀကီးမ်ား၏ မ်က္ေစာင္းကို မိေအာင္ ရိုက္ထားေသးသည္။
" အဲဒါ အခုႀကံဳတုန္း လက္စြမ္းျပတာပါ။ ဒါဘာမွမဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူ ေရာက္တုန္းကဆို..."
" အမယ္-ကိုအုန္းေမာင္ႀကီးက ဘယ္တုန္းက စင္ကာပူေရာက္တာလဲ "
" ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကေလ။ ရန္ကုန္က ပုဇြန္ေတာင္မွာ စင္ကာပူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္တုန္းက..."
" အာ.........."
ပရိသတ္၏ အာ........ဆိုသည့္ အသံႀကီးက ထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးမိ၏။
" အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္စာေတြဖတ္တာေပါ့။ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ေငြလည္းသံုးႏိုင္ေတာ့ အိုင္စီ ကိုပါသြားေတြ႕တာ "
" ဟင္-အိုင္စီဆိုတာ Iron Cross မဟုတ္လား။ ကိုအုန္းေမာင္က ဆိုင္းတီးတာေလ။ ဘာဆိုင္လို႕လဲ "
" သိပ္ဆိုင္တယ္ ခင္မႈန္။ ခ်စ္စမ္းေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက ေျခာက္ႀကိဳးကေ၀ဆိုလို႕ ငါ့ေျခာက္လံုးပတ္နဲ႕ တီးလံုးခ်င္း၊ အသံခ်င္းကိုက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ သြားညွိတာ "
" ဪ-ဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့....."
" သူကေျပာပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ မအားေသးလို႕တဲ့။ ေျခာက္ရက္ေန႕ ညေနေျခာက္နာရီ လာမယ္ ေျပာတာပဲ။ အစ္ကို႕ေျခာက္လံုးပတ္ကိုစမ္းေနပါတဲ့။ "
" အစ္ကို ကိုအုန္းေမာင္။ ေက်းဇူးတင္စကားေလးျပန္ဆက္ဦးေလ "
ကိုေက်ာ္ေသာင္းက စကားျပန္ေထာက္ေပးသည္။ ထိုသို႕မွမဟုတ္လွ်င္ ကိုအုန္းေမာင္၏ ေက်းဇူးတင္ စကားသည္ စီဒီေနာက္တစ္ခ်ပ္ ကူးေတာ့မည္။
" အဲဒါပဲ ေျပာမလို႕ေလဗ်ာ။ ဟိုဘက္ရြာက သိန္းဦးတို႕၊ လွေငြတို႕ကို သူတို႕ရြာကလူေတြက တီးခိုင္းတာ ကၽြန္ေတာ္သြားမတီးခင္က။ အခုကၽြန္ေတာ္သြားတီးၿပီးေနာက္ပိုင္း သူတို႕လူေတာင္ သူတို႕မသံုးေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေခၚ တီးတာ။ အဲဒါ သု၀ဏၰသာမဇာတ္ကိုသိတယ္မဟုတ္လား "
ကိုေက်ာ္ေသာင္းႏွင့္ ခင္မႈန္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္သည္။ သူဆုရတာ ဘယ္က ဘုရားအေလာင္း ဇာတ္ထုပ္က ပါလာသည္မသိ။ ျပဇာတ္ကေတာ့ သာဂိ၏ မိန္းမေပြဇာတ္ထုပ္။
" သားေရႊအိုးထမ္းလာတဲ့ကိန္းဗ်ာ။ ရြာေတြမွာတီးရသလို ကိုယ့္ရြာမွာတီးရရင္း အခုလိုဆုလည္းရ။ ဒါကိုေျပာခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မတတ္ဘူးမထင္နဲ႕။ အားရင္ တစ္ခုခုတီးေနရမွ ေက်နပ္တာ။ အဲဒီေတာ့..."
ကိုအုန္းေမာင္ ေျပာေနတုန္း ျဗဳန္းဆို လူတစ္ေယာက္စင္ေပၚတက္လာၿပီး ေသာက္ေရထည့္ထားသည့္ သဲအိုး၊ ေရအိုးတစ္အိုးထိုးေပးသည္။ ကိုအုန္းေမာင္ ျပဴ းေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ကာ ေသာက္ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္၏။ အားလံုးက ရယ္သည္။ ကိုေက်ာ္ေသာင္းႏွင့္ ခင္မႈန္ကား မ်က္ႏွာပ်က္ေနေလ၏။
" အဲဒါ ရြာလူႀကီး မေကာင္းလို႕ ကၽြန္ေတာ္ဆုမရတာ။ ၾကာၿပီ။ ဒီလိုဘုရားပြဲလုပ္ရင္ ႏွစ္တိုင္းကၽြန္ေတာ္ခ်ည္း ရမွာေပါ့။ တျခားရြာကေကာင္ ေခၚတီးခိုင္းေလ။ လက္ေတာင္ ယွဥ္လို႕ရတယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့။ အခုလို ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကားေပးတဲ့ ဆိုင္းဆရာ ေရႊပန္းေတာ ကိုအုန္းေမာင္ကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္ "
ကိုေက်ာ္ေသာင္းသည္ ကိုအုန္းေမာင္လက္က မိုက္ကို ဆြဲလုၿပီး ထိုစကားကိုေျပာလိုက္ရာ ကိုအုန္းေမာင္ခမ်ာ ဆန္႕ ငင္ဆန္႕ငင္ႏွင့္ စင္ေပၚမွ ဆင္းသြားရေလသည္။
" အခုဆက္လက္ၿပီး ျပဇာတ္အတြက္ အေရးႀကီး ဆုတစ္ဆုကို ေၾကညာပါဦးမယ္။ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္မွာ အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ပို႕ေနရာက တကယ္ကို အေရးပါပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပဇာတ္ေတြၾကည့္လာတာ ၾကာပါၿပီ။ "
" ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေသာင္း။ မရႊီးနဲ႕။ ျပဇာတ္က ဒီႏွစ္မွ စကတာ။ ခြီးတဲ့မွ။ မင္းၾကည့္ဖူးတဲ့ ျပဇာတ္က အရင္ဘ၀က ျပဇာတ္လား "
လူႀကီးတစ္ေယာက္က ကိုေက်ာ္ေသာင္းကို စင္ေရွ႕ကေန ထေဟာက္ျပန္သည္။ အားလံုး ၀ါးခနဲရယ္၏။ ကိုေက်ာ္ေသာင္း ေခါင္းကုတ္ေနသည္။
" သူက အႏုပညာ၀ါသနာ တအားပါသူပါ။ စိုးမိုးေမတၱာတို႕၊ ေထြးညိဳ တို႕ကိုေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ခဲ့ဖူးသလို ဘီးအီးဒီေအာင္သိုက္ရဲ႕ ျပဇာတ္ေတြကိုလည္း ေက်ညက္ေနပါၿပီ။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႕ စကားေတြ မွားရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးေလးေတြက ျဖစ္တတ္ပါတယ္ "
ခင္မႈန္သည္ ကိုေက်ာ္ေသာင္းအစား ေရွ႕ေနလုိက္ေန၏။ ပရိသတ္ကားေၾကညာပါ ဟု သာ ေအာ္ေနသည္။
" ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္။ ဒီႏွစ္အတြက္ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္မွာ အေကာင္းဆံုးဇာတ္ပို႕ ဆုကို ၿပိဳင္ဘက္မရွိတစ္ေယာက္တည္း ယူသြားႏိုင္သူကေတာ့...."
" ေထြးေထြးရီ.........ေထြးေထြးရီ....ေထြးေထြးရီ "
ပရိသတ္ကား ေအာ္ဟစ္အားေပးေနေလသည္။
" ဟုတ္ပါတယ္ရွင္။ ေထြးေထြးရီပါ။ မေထြးေထြးရီ။ ဆုလက္ခံယူေပးဖို႕ စင္ေပၚကို ႂကြပါရွင္ "
ခင္မႈန္၏စကားအဆံုး ေထြးေထြးရီသည္ တက္ႂကြေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ စင္ေပၚကိုေရာက္လာေလသည္။ ရြာလူႀကီးသည္ ေထြးေထြးရီလက္ကိုကိုင္ကာ စကားအနည္းငယ္ေျပာသည္။ ထို႕ေနာက္ ကိုေက်ာ္ေသာင္းသည္ မိုက္ကို ေထြးေထြးရီကို ထိုးေပးသည္။
" ကၽြန္မ အခုလို ဆုရတာမွာ တကယ္ေက်းဇူးတင္ရမွာက ရြာထဲကလူေတြပါ "
" ေဟး "
ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား ထေအာ္သည္။ ေထြးေထြးရီသည္ ရည္းစားအၿပိဳင္အခန္းက ပါရေသာ္လည္း ရြာသူရြာသားတို႕၏ ေမတၱာကို ရထားပံုရသည္။ သူကလည္း ေျပာတတ္သည္။
" ကၽြန္မတို႕ ရြာသူရြာသားေတြက ကၽြန္မကို လမ္းမွာေတြ႕ရင္တစ္မ်ဳိး၊ လယ္ထဲမွာေတြ႕ရင္တစ္ဖံု၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကၽြန္မကို ေမးၾကပါတယ္။ ဇာတ္ကရင္ ပါဖို႕။ ကၽြန္မကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ပိုးထိုးေနတာ။ "
" ေဟး "
ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား ေအာ္ၾကျပန္သည္။ အထူးသျဖင့္ ကာလသားမ်ား။ ဘာပိုးလဲဟု ေအာ္ၾကေသး၏။
" ဟုတ္ပါတယ္။ အႏုပညာကို၀ါသနာပါလို႕ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနတာ။ ကိုယ့္ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ားကလည္း အားေပးၾကတာရွင္။ ကၽြန္မ သူတို႕ေၾကာင့္ ကျပျဖစ္တာပါ။ ေနာက္မို႕ဆို ကၽြန္မဘာသာ ကၽြန္မေကာက္စိုက္၊ ပ်ဳိးႏုတ္ပဲေနမွာ။ အဲဒီအတြက္ သူတို႕ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတို႕အတြက္ ေနာက္ႏွစ္ေတြ ထပ္ကပါမယ္။ အိုရွင္-အၿမဲကပါမယ္ "
" ေအး.ေအး။ နင္တို႕ကလို႕ရေအာင္ ရြာမွာ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ထီးတင္မယ္ေဟ့။ သိၿပီလား "
ရြာလူႀကီးကား ေထြးေထြးရီကို ရြဲ႕ေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးမိျပန္၏။ ေထြးေထြးရီက သူ႕သေဘာႏွင့္မဟုတ္ဘဲ ပရိသတ္ေၾကာင့္ ကရသည္ဟု အေျပာက မ်ားေနေလသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ျဖစ္မည္ဟု ေကာက္ခ်က္ ခ်၏။ ေထြးေထြးရီကား ရွက္ရွက္ႏွင့္ ဆင္းေျပးေလသည္။
" ဟုတ္ကဲ့ပါ ခင္ဗ်ာ။ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္ႀကီးရဲ႕အဓိက ဇာတ္ပို႕ အမ်ဳိးသားဆုကို ေၾကညာပါမယ္။ ဒီျပဇာတ္မွာ တကယ့္ အရုပ္မွန္........အဲ......သရုပ္မွန္ေပၚေအာင္ လုပ္ျပသြားႏိုင္တဲ့ ဇာတ္လိုက္မင္းသားရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ကျပသြားတဲ့ ကိုေအာင္ေထြး ကိုဖိတ္ေခၚပါတယ္ခင္ဗ်ား "
ကိုေအာင္ေထြးကား ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္။ ဆုယူအၿပီး ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာသည္။
" ကၽြန္ေတာ္..........ဒီဆုကိုရတာ............အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.................ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးလည္း ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးေနမွာပါ...............ကၽြန္ေတာ္ဆက္လက္ ႀကိဳးစားပါမယ္ "
ကိုေအာင္ေထြးသည္ စကားကို တိုတုိပဲ ေျပာသည္။ ကိုအုန္းေမာင္လို တိုတုိပဲ ေျပာမည္ဆိုၿပီး ရွည္မေန။ သို႕ေသာ္ ကိုေအာင္ေထြးမွာေျပာစရာ တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ ဘာျဖစ္လို႕မွန္းမသိ။ သူ႕အသံက ေတာ္ေတာ္ေမာေနသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားသည္ထင္၏။ ဒါကို ခင္မႈန္တို႕ မရိပ္မိ။ ရိပ္မိလည္း ေျပာမွာမဟုတ္။ သို႕ေသာ္ ရြာလူႀကီးတစ္ဦးက ရိပ္မိသည္။
" ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေသာင္းနဲ႕ ေအာင္ေထြး။ မင္းတို႕ဒီပြဲၿပီးရင္ ငါ့ဆီလာခဲ့။ ထန္းရည္လက္က်န္ေလးဆြဲရေအာင္။ ခြီးတဲ့မွ က်ားေတြျဖစ္ၿပီး စင္ေပၚေရာက္ေတာ့ စကားထစ္တဲ့ေကာင္နဲ႕။ အေမာေဖာက္ေနတဲ့ေကာင္နဲ႕ "
ထိုသို႕ေျပာလိုက္မွ ပရိသတ္ကား တ၀ါး၀ါးႏွင့္ ရယ္ေတာ့သည္။ ကိုေအာင္ေထြးသည္ စင္ေပၚကိုလွည့္မၾကည့္ဘဲ လစ္ေလေတာ့သည္။
" အခုဆက္လက္ၿပီး 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္အတြက္ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ အမ်ဳိးသမီးဆုကို ေၾကညာပါမယ္။ "
ပရိသတ္ကား ေဟး ဟုေအာ္ၾကေလသည္။ တကယ္ေတာ့တစ္ဇာတ္တည္းေသာျပဇာတ္မွာ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္သူအားလံုး ရမွာကက်ိန္းေသေနသည္မဟုတ္လား။
" ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္။ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္ရဲ႕ အဓိက အမ်ဳိးသမီးဇာတ္ေဆာင္ဆုကို ခင္ခင္ေအး ကရသြားပါတယ္ရွင္ "
ေဟး ဟု ပရိသတ္ႀကီးေအာ္လိုက္စဥ္မွာပင္ ခင္ခင္ေအးဆိုေသာအမ်ဳိးသမီးသရုပ္ေဆာင္ကိုရွာသည္။ စင္ေပၚတက္ရန္ ေစာင့္ေနၾက၏။ မေတြ႕။
" ဪ-ဟိုမွာ ဟိုမွာ။ ဟဲ့-ခင္ခင္ေအး။ ဘယ္သြားေနတာလဲ။ စင္ေပၚလာေလ။ ဪ-ငါသိၿပီ။ ခ် ဳံတိုးေနတာမဟုတ္လား "
ကိုေက်ာ္ေသာင္းကား လူပါးမလည္။ စင္ေပၚကေနေအာ္ခ်င္တိုင္း ေအာ္ေန၏။ သူ႕မိုက္သံကား က်ယ္ေလာင္လွကာ တစ္ရြာလံုး ၾကားရမည္ထင္သည္။ သည္မွာပဲ ကာလသားမ်ား စခ်င္စိတ္ကေပၚလာေလရာ ျပဇာတ္သရုပ္ေဆာင္ ခင္ခင္ေအးမွာ ခ်က္ခ်င္း နာမည္သစ္ရလာေလသည္။
" ခ် ဳံတိုးခင္.....ခ် ဳံတိုးခင္.......ခ် ဳံတိုးခင္ "
ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူတို႕ဆုေပးပြဲကို စိတ္၀င္စားေနရင္းမွပင္ ရယ္လည္းရယ္ေနရ၏။ ခင္ခင္ေအးသည္ စင္ေပၚကိုရွက္ရွက္ႏွင့္တက္ၿပီး ဆုတက္ယူသည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကားကို ေျပာ၏။
" သမီး အရမ္း၀မ္းသာပါတယ္။ အရမ္း၀မ္းသာလို႕ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။ အဟင့္.....အဟင့္ "
ခင္ခင္ေအးႏွင့္ ကိုေအာင္ေထြး သည္ အမ်ဳိးေတာ္သည္ဟု ယူဆရမလားမသိ။ ယခုခင္ခင္ေအးေျပာစဥ္မွာ အေမာေဖာက္သံက ပါေနျပန္သည္။ ငိုလည္းငိုေနေသး၏။ ၀မ္းသာ၍ ငိုေလသလား၊ ခ်ဳံတိုးခင္ဟူေသာ နာမည္အသစ္ေၾကာင့္ ငိုေလသလားေတာ့ မေျပာတတ္။ ခင္ခင္ေအးကား ခ် ဳံတိုးခင္ဟူေသာ ဘြဲ႕ကို ကိုေက်ာ္ေသာင္းေၾကာင့္ ရၿပီး သကာလ စင္ေပၚမွာ သိပ္အၾကာၾကီးမေနေတာ့။ ျမန္ျမန္ျပန္ဆင္းေလသည္။
" ဟုတ္ကဲ့။ အခုတစ္ခါ ျပဇာတ္အတြက္ အေရးႀကီးဆုတစ္ဆုကို ဆက္ေၾကညာပါမယ္ "
ပရိသတ္ကား စိတ္၀င္စားစြာ ေစာင့္ေန၏။ တစ္ခုတည္းေသာျပဇာတ္မွ ဘာေတြမ်ား ဆက္ေပးဦး မည္နည္းဟု သိခ်င္ေနပံုပင္။ သူတို႕မေျပာႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္ပင္ သည္တစ္ခါကဘာဆုလဲဟု ေတြးေနမိ၏။
" ျပဇာတ္ ဒါရိုက္တာဆုပါခင္ဗ်ား။ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္ႀကီးရဲ႕ ျပဇာတ္ ဒါရုိက္တာ လူငယ္ဒါရိုက္တာ ကိုျပည့္၀င္း .....................ဆုယူရန္ႂကြပါခင္ဗ်ား "
ေဟး ဟုအသံႀကီးၾကားၿပီး ကိုျပည့္၀င္းသည္ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ စင္ေပၚကိုတက္လာေလသည္။ ဆုယူၿပီး မိုက္ကို ကိုေက်ာ္ေသာင္းဆီက လွမ္းယူသည္။
" ဟုတ္ကဲ့။ ကၽြန္ေတာ္အႏွစ္ႏွစ္အလလက ႀကိဳးစားခဲ့သမွ် အခုလိုရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ေျပာသလို ေျပာရရင္ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္ေတာ့မွ မေရြ႕ပါဘူး။ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္ဟာ အိမ္ေထာင္ေရး ပညာေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မူလတန္းျပ ဆရာေျပာသလို ကႀကီးကေနအအထိေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာရပါမယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ အဲဒီလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အထက္တန္းျပဆရာေျပာသလိုေျပာရရင္ သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တန္ျပန္ သက္ေရာက္မႈရွိပါတယ္။ အခုကၽြန္ေတာ့္ ႀကိဳးစားမႈ အရာထင္ပါၿပီ။ အားလံုးကို ေက်းဇူးပါ "
ကိုျပည့္၀င္းကား သူ႕စကားဟုတ္တိပတ္တိမပါ။ ရွိသမွ်ဆရာအားလံုး၏ စကားမ်ားကိုေျပာကာ ေက်းဇူးတင္ သြားသည္။
" ဒီတစ္ခါ အလွည့္က်သူကေတာ့ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္တစ္ခုလံုးရဲ႕ အဓိက အမ်ဳးိသားဇာတ္ေဆာင္ပါ။ အဲဒီဆုကိုေတာ့.........."
" သာဂိ.........သာဂိ........သာဂိ "
ပရိသတ္ကား ႀကိဳသိႏွင့္ေန၍ သာဂိနာမည္ကို ကုန္းေအာ္ေနေလၿပီ။ သာဂိကား စင္ကာပူကေပးလိုက္ေသာ နာမည္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္ေနေလရာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သာဂိ၊ သူ႕ရြာသားမ်ားကလည္း သာဂိႏွင့္။ ေအာင္ျမင္ေနေတာ့၏။
" ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ သာဂိပါ။ ကိုသာဂိ ဆုယူေပးပါခင္ဗ်ာ "
" ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေသာင္း။ သာဂိက ဆုလက္ခံယူရမွာ။ ဆုက မင္းတို႕ကယူၿပီး လူႀကီးလက္ထဲထည့္ ေပးရမွာ။ ငတံုးရဲ႕ "
လူႀကီးတစ္ဦးကား ကိုေက်ာ္ေသာင္းကို ဖုေနေလရာ ဘုသာေတာေနေတာ့၏။ ကိုေက်ာ္ေသာင္းမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ျပန္ၾကည့္၏။
သာဂိကား တိုက္ပံုကို သားသားနားနား ၀တ္ကာ စင္ေပၚတက္လာ၏။ သူ႕သီခ်င္းေခြတုန္းက ျပႆ နာတက္ခဲ့ဖူးေသာ သာဂိသည္ ယခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ၿငိမ္သားက်ေန၏။ ဆုယူၿပီး သာဂိေက်းဇူးတင္စကား ေျပာသည္။
" ကၽြန္ေတာ္ အခုလို 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္မွာ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ေနရာက ပါ၀င္ခြင့္ ရတဲ့အတြက္ ပြင့္ေတာ္မူၿပီး ျဖစ္တဲ့ဘုရားအဆူဆူနဲ႕တကြ ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ရဟႏၱာအေပါင္းနဲ႕ သံဃာအေပါင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမြးဖြားေပးတဲ့ မိဘႏွစ္ပါး၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္၀န္ရွိစဥ္ကတည္းက စၿပီး စမ္းေပးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေရႊပန္းေတာရြာက လက္သည္ ေဒၚစိန္ၾကည္ "
" ေဟ့ေကာင္ သာဂိ။ ငါ့အေမ ေဒၚစိန္ၾကည္ဆံုးတာၾကာပဟ။ ငါပဲ ရွိေတာ့တယ္ "
" ဪ-ေအး........ေအး။ ေဒၚစိန္ၾကည္ရဲ႕ သား။ ငပြ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အႏွီးကို ကူေလွ်ာ္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ ရြာက အမ်ဳိးအားလံုး၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက ထိန္းေက်ာင္းေပးလာတဲ့ အေဒၚမ်ား၊ ရြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဘုရား၊ မူလတန္း၊ အလယ္တန္းနဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းက ဆရာမ်ား "
" ေဟ့ေကာင္ သာဂိ။ အပိုေတြ မလုပ္နဲ႕။ မင္းျပဇာတ္ကတာဆုရတာ မင္းေက်ာင္းက ဆရာေတြနဲ႕ ဆုိင္လုိ႕လား။ မင္းလည္း အျပန္ ထန္းရည္လာေသာက္ "
" ဟား.......ဟား "
ကိုေက်ာ္ေသာင္း ႏွင့္ ကိုေအာင္ေထြးကို ထန္းရည္ေခၚတိုက္ေနေသာ လူႀကီးပင္ ထေအာ္ေလရာ ရြာကကာလသားတို႕မွာ ပြဲက်ေလ၏။ သာဂိကား အၿပံဳး မပ်က္။ အရင္က အထိုးအႀကိတ္ပင္ ခံထားရေလရာ ထိုမွ်ကေတာ့ အေပ်ာ့ဟု ဆိုေလမည္လား မသိ။
" ကၽြန္ေတာ္ေညွာ္မိၿပီး အနာရင္းတုန္းက အိမ္ကရွိသမွ်ေဆးနဲ႕ ေဆးရြက္ေတြရွာၿပီး လာကုေပးတဲ့ အဘြားေလး ေဒၚတင္ၾကည္။ ကၽြန္ေတာ္ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ဓာတ္ပံုတင္ဖို႕ အရိုက္ခံေနတုန္း ေခြးလိုက္ဆြဲတုန္းက ၀င္ကယ္ေပးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီ၀မ္းကြဲ ေကာက္ရိုး၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဆိုးေဖာ္ဆိုးဖက္၊ ေတေဖာ္ေတဖက္ ရြာကကာလသားမ်ား "
" ေဟး "
" ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အႏြံအတာကို ခံခဲ့တဲ့........."
သာဂိက စကားကုိ ခဏနားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပင္ သာဂိေတာင္ ရည္းစားေတြ၊ ဘာေတြရၿပီပဲဟု ေတြးေနခိုက္ သာဂိေျပာတာ ၾကည့္ပါဦး။
" ရြာက ႏြားႏွစ္ရွဥ္း။ သူတို႕က ကၽြန္ေတာ္ဆဲဆဲ၊ ရိုက္ရိုက္ခံတယ္ဗ်။ "
" ေဟး "
" ၿပီးေတာ့ ရြာက လူႀကီးမင္းမ်ား "
" သာဂိ။ မင္းက ႏြားေတြကို ေက်းဇူးတင္ၿပီး ငါတို႕ကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ မင္းကေတာ့ေလ။
လုပ္ခ် လိုက္ျပန္ၿပီ "
အားလံုးရယ္ၾကျပန္သည္။ သာဂိကား ၿပံဳးေနျပန္၏။
" ၿပီးေတာ့ စင္ကာပူက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုညီအရင္းလို ဆံုးမတတ္တဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်န္ခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ "
" ေဟး "
သာဂိကား အေပါင္းအသင္းမ်ားရကား သူ႕ေက်းဇူးတင္စကားမွာ တေဟးေဟးႏွင့္ ပြဲက်ေနေတာ့သည္။ သာဂိကား ေျပာၿပီး စင္ေပၚမွ ဆင္းေျပးေလသည္။
" ဟုတ္ကဲ့။ အခု ဆုေပးပြဲ အၿပီးမွာ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ရွိပါေသးတယ္။ မျပန္ပါနဲ႕ဦး ခင္ဗ်ာ "
" ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေသာင္း။ ေတာ္ေတာ္ ဟိုဟာရွည္တဲ့ေကာင္။ ငါတုိ႕က ျပဇာတ္ၾကည့္ဖို႕လာတာ။ မင္းတို႕ ဆုေပးၿပီး ၿပီးၿပီ။ ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ မလႊဲသာလို႕ နားေထာင္ေနတာ။ ငါဟုိအေမာေဖာက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြကို ထန္းရည္တိုက္ ဂုဏ္ျပဳ လိုက္ဦးမယ္။ မၾကည့္ေတာ့ဘူး "
" ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေကာက္စိုက္အက၊ ဒန္႕သလြန္သီး အကတို႕၊ ပန္းဦးဆြတ္ေႁခြ လမိုက္ေႂကြ အကတို႕ ကမွာ အဘ။ အားေပးပါဦး "
" မင္းနဲ႕ ခင္မႈန္ပဲ ၾကည့္က်န္ခဲ့ေတာ့ေဟ့။ သြားၿပီ "
အားလံုးကား ရုတ္ရုတ္၊ ရုတ္ရုတ္ႏွင့္ ထျပန္ေလေသာအခါ ကိုေက်ာ္ေသာင္းႏွင့္ ခင္မႈန္မွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ပြဲကို သိမ္းရေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အသံတစ္သံက ေပၚလာျပန္ေလသည္။
" ေဟ့ေကာင္ သာဂိ။ ယီးတဲ့မွပဲ။ မင္းရတဲ့ဆုက ငါရရမွာကြ။ ဟဲ......ဟဲ "
သာဂိ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ဟန္တူေသာ လူတစ္ေယာက္က သာဂိကို လွမ္းဆဲၿပီး ပုခံုးလွမ္းဖက္ေနသည္။ ဗြီဒီယို ရိုက္ေနသည္ကို မသိဘူးထင္၏။
ေနာက္ဆံုးပြဲသိမ္းမွာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္၏ ေအာင္ပါေစ ကို ဟြန္းႀကီးႏွင့္ဖြင့္ကာ သိမ္း၏။ ေကာင္းေလစြ။
ကၽြန္ေတာ္ကား သာဂိတို႕ေရႊပန္းေတာရြာက ကျပေသာ 'ကိုယ့္မိန္းမကို ေသေအာင္ေမ့၊ တစ္ေန႕ေတြ႕မယ္' ျပဇာတ္ကို ၾကည့္ကာ ရယ္ေမာၿပံဳးရႊင္လွ်က္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားေလရာ ဗြီစီဒီကိုထုတ္ကာ တစိမ့္စိမ့္ျပန္ေတြးေနမိေသးေတာ့သည္။ ။
သားလတ္
၂၁း၂၇ နာရီ ( စင္ကာပူစံေတာ္ခ်ိန္ )
၁.၁.၂၀၁၅
