“ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ (၇)”

တကယ္တမ္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ပထမႏွစ္ကို မွတ္မွတ္ရရ ပိုျဖစ္၍ L-2 အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ေနတာ ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ အစေပကိုး။ တကယ္လည္း L-2 က ေျပာမကုန္။ မွတ္မွတ္ရရ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေၾကာင္းလည္း ေျပာရန္ရွိေသးသည္။

ေရွ႕ကစာမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုခဲ႔သလို အတန္းထဲမွာ မိန္းကေလးနည္း၏။ Section(B) ျဖစ္၍ L-2 မွာ နည္းျခင္း လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ Section (A) L-1 မွာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ား၏။ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးမ်ားကို ပထမႏွစ္မွာ နာမည္မ်ား မသိခဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကဗ်ားရူး၊ စာရူး ျဖစ္၍ အတန္းထဲမွာ အႏုပညာ ၀ါသနာပါသူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တြဲသည္။ 'မင္းဘုန္းလိႈင္' တို႔ႏွင့္တြဲသည္။ ေပ်ာ္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရယ္စရာ လုပ္လွ်င္၊ စေနာက္လွ်င္ ရယ္သည္။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ ကဲလွ်င္ ထိုင္ၿပီး ပြဲက်သည္။

မိန္းကေလးမ်ား က်ေတာ႔ ပံုသ႑ာန္ေတြသာ သိ၏။ ပထမႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းထဲတြင္ရွိေသာ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ရိုးရိုးေအးေအးမ်ား မ်ား၏။ ဆံပင္တိုတို၊ ပုပုလံုးလံုး ေလးမ်ားက ေလးငါးေယာက္။ ဆံပင္ ရွည္ရွည္၊ အရပ္မနိမ္႔မျမင့္က သံုးေလးေယာက္။ စသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ အာရံုထဲ ေပၚ၏။ က်န္သူမ်ားကိုေတာ႔ သိပ္ ပံုေဖာ္၍ မရေတာ႔။

ထိုသူမ်ားထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးျဖစ္လာသည္။ ပထမ တစ္ေယာက္က ေဆးတကၠသိုလ္ က ကၽြန္တာ္႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းကိုလာလည္ရင္း သူႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၍ မိတ္ဆက္ေပးခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ ပထမႏွစ္မို႔ ေမးထူး ေခၚေျပာသာ။

ဒုတိယတစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္က ေက်ာင္းတက္သူျဖစ္၍ ကားစီးရင္း၊ တိုးရင္းေ၀ွ႔ ရင္း ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေရာပါလာ၍ ေမးထူးေခၚေျပာမွ တစ္ဆင့္ ခင္လာ တာျဖစ္သည္။ သူက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွင့္ အေျခခံအခ်က္မ်ားတူ၍ ပိုခင္သြား၏။ ၀န္ထမ္းသားသမီးမ်ားကိုး။ ထို႔ျပင္ သူက စာလည္းလုပ္၏။ အဂၤလိပ္စာ အက္ေဆးမ်ားကို သူေရးၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတၱဴရသည္။ ဆရာမ်ားက ေရးမေပး၍ သူ႔သာ အားကိုးရ၏။ ျမန္မာစာက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က စကားေျပေရးသည္။ က်န္သူမ်ားက မိတၱဴကူး၏။ အားလံုး အဆင္ေျပၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းထဲမွာ သိပ္ၿပီး ဟိတ္ႀကီး ဟန္ႀကီး လုပ္တတ္ေသာ မိန္းကေလးမ်ား မရွိဟု ထင္သည္။ ပဲမ်ားတတ္သူ ေတာ႔ ရွိ၏။ဒါလည္း 'မ' သဘာ၀ေပကိုး။ အျပစ္မဆိုသာ။ ထို႔ျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ 'က်ား' မ်ား အင္အားႀကီးေသာ ေက်ာင္းျဖစ္၍ သူတို႔မွာလည္း ပဲ သာမ်ားရသည္။ သိပ္ၿပီး ေထာင္ေထာင္လႊားလႊား မရွိၾက။

သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိန္လံုး အေရာင္တူ၊ ဒီဇိုင္းတူ အ၀တ္ကိုသာ ၀တ္သည္႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ပထမႏွစ္မွာ ႀကံဳေသးသည္။ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္သည္။ ဘယ္ႏွစ္စံု ခ်ဳပ္လာသည္ မသိ။ သည္အေရာင္၊ သည္ဒီဇိုင္းႏွင့္ပင္ မရိုးႏိုင္ေအာင္ ထပ္ခါ တလဲလဲ ၀တ္သည္။ နယ္ကလာသူဟု သိရသည္။ သဇင္ေဆာင္မွာ ေန၏။ တစ္ႏွစ္လံုး ထိုအဆင္၊ ထိုဒီဇိုင္းႏွင့္ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယက္်ားေလးမ်ားကေတာ႔ နားမလည္သလို ၾကည္႕ၾကသည္။ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းက မဟုတ္၍ သူငယ္ခ်င္းလိုလည္း မပတ္သက္ခဲ႔ရ။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူတစ္ဦး၏ အေတြးအေခၚကို အံ႔ၾသမိေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ခ်င္၍ တမင္ထြင္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ထိုေက်ာင္းသူသည္ 'ဒါ၀တ္' ဆိုေသာ နာမည္တစ္လံုး ရသြားတာသာ အဖတ္တင္ က်န္ခဲ႔ေတာ႔သည္။

မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ေျပာၿပီးေသာအခါ၊ ေက်ာင္းစာမ်ား အေၾကာင္း မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပခ်င္သည္။ ပထမႏွစ္မွာ (၆)ဘာသာ သင္ရသည္။ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ Physics, Chemistry, ႏွင့္ သခ်ၤာ ႏွစ္ဘာသာ။ ထိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သခ်ၤာကို အမုန္းစသင္ရသည္ဟု ဆိုရမည္။ ဆရာတစ္ေယာက္၊ ဆရာမတစ္ေယာက္ သင္၏။ ဆရာကေတာ႔ ဦးျမင့္သိန္း။ ဆရာမကိုေတာ႔ နာမည္ မမွတ္မိေတာ႔။ ဆရာမသည္ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ကို နာမည္ေပးခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္မွာ ျပင္ဦးလြင္ရွိ တပ္မေတာ္ နည္းပညာတကၠသိုလ္သို႔ ေျပာင္းသြားခဲ႔သည္။

ဘာသာရပ္မ်ားထဲမွာ Physics သည္ လြယ္မလိုႏွင့္ ခက္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္မည္႔ သူမ်ားျဖစ္၍ Physics ႏွင့္ Maths က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီသို႔ တခမ္းတနားႏွင့္ကို ၀င္ခ်လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္မွာပင္ 'က်ဴရွင္' ဆိုေသာ စကားလံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကား စိမ္႔၀င္ ပ်ံ႕ႏွံ႔လာ၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆယ္တန္းကတည္းက သခ်ၤာဂုဏ္ထူးပါ၍ သခၤ်ာကို မေၾကာက္။ Physics ကိုေတာ႔ (၇၆) မွတ္ ႏွင့္ ဒီျပဳတ္လာ၍ မေပါ႔ရဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ဆယ္တန္းတုန္းက ေဆးမ၀င္ေအာင္ ဒုကၡေပးခဲ႔ေသာ Chemistry က ပထမႏွစ္မွာ လြယ္ေနသည္။ ဆရာမကလည္း အသင္အျပေကာင္း၏။ အတန္းမွန္ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ Chemistry, Maths, English ႏွင့္ ျမန္မာစာသည္ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္။ ျမန္မာစာဆိုလွ်င္ စာပင္ၾကည္႔စရာ မလို။ ဆရာမမ်ားက ဘာမွတ္စုမွ မေပး၍ ဘာမွၾကည္႕စရာ မလိုျခင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကဗ်ာရူး၊ စာရူး ျဖစ္၍ ကိုယ္႔၀ါသနာႏွင့္ ကိုယ္မို႔ 'ရခိုင္မင္းသမီးေလး၏ေရႊရုပ္သြင္' တို႔ ဘာတို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္၏။

အဂၤလိပ္စာက်ေတာ႔ ဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္တာ ဆိုသည္႔ဆရာ (ကၽြန္ေတာ္ ဘုတ္ေပၚမွာ ကဗ်ာခ်ေရးခဲ႔ေသာ ဆရာ) ေျပာင္းၿပီး ေနာက္ေရာက္လာသည္႔ ဆရာမေလးကလည္း ေကာင္း၍ အဆင္ေျပသြားသည္။ Chemistry ဆရာမက အာလည္းေကာင္းၿပီး၊ သင္သည္႔ အေၾကာင္းအရာမ်ားက အီလက္ထရြန္၊ နယူထရြန္၊ ပရိုတြန္ႏွင့္ Energy Level တို႔ အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္၍ ညီမွ်ျခင္းမ်ားလို မခက္။ ညီမွ်ျခင္းမ်ားက Lab အခန္းမွာသာ လုပ္ရ၏။ စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္တို႔ လူလည္က်၍ ေကာင္းသည္႔ ဘာသာျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အားလံုးထဲမွာ Physics သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ လာေထာက္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ထုိ Lecture ဆရာမသင္သည္႔ က်ဴရွင္ကို ေျပးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အႏုပညာ ၀ါသနာပါသူမ်ားက ေပၿပီး မတက္။ အတန္းေတာ႔ မွန္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ဴရွင္ တက္ေနသူမ်ားကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာ၍ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာ႔ အပ်င္းေျပ ေရးထည္႔လိုက္သည္။

“ေသာကေမ႔ေဆး”

Physics ဟာ
ငါတို႔ေတြကို ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္
ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနလို႔ေတာ႔မျဖစ္
ဘယ္စနစ္ကိုသံုးမလဲ။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား
အျငင္းပြား
စဥ္းစား
အခ်င္းမ်ားမေနနဲ႔
သတင္းၾကားရာေကာင္းတဲ႔ဆီကုိ
အမွီသာအျမန္ေျပး
အပူအပင္မေတြ႕ေ၀းမယ္႔
'က်ဴရွင္' ေမ႔ေဆးဆီကိုေပါ႔။ ။

ေက်ာင္းမွာက ႏွစ္၀က္ စာေမးပြဲ ေျဖရသည္။ Lab မရွိေသာ ဘာသာမ်ားက အမွတ္(၂၀)ဖိုး ေျဖရသည္။ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာ စေသာ ဘာသာမ်ား။ Physics ႏွင့္ Chemistry က Lab ရွိ၍ Lab မွာ (၂၀)ဖိုး ေပးသည္။ မည္သူမွ် အျပည္႕မရ။ တိတိက်က်ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး မွန္သူပင္ (၁၈)မွတ္ခြဲ။ က်န္(၈၀)ဖိုးက စာေမးပြဲႀကီးမွာ ေျဖရသည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ ပထမႏွစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ႔ၾကေတာ႔၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အတြက္အခ်က္ကို ပထမႏွစ္မွာပင္ မ်ားစြာ စလုပ္ခဲ႔ရသူမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ထိုသို႔ တြက္ခ်က္ျခင္း ကပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အေတြးအေခၚကို ျမင့္မားေစခဲ႔၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ နည္းပါးလြန္းေသာ မိန္းကေလး အေရအတြက္ႏွင့္ အတူ ေက်ာင္းတက္ရင္း၊ ထိုမိန္းကေလးမ်ားကိုလည္း စေနာက္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားရင္း ခင္မင္သူ မ်ား ျဖစ္လာခဲ႔ၾက၏။      ။


ဆူးသစ္
၂၁း၁၂ နာရီ
၆.၁၂.၂၀၁၀