“မူသူးရဲ႕အခ်စ္ မူသူးရဲ႕ေမတၱာ”

ေရွ႕က စာတစ္ပုဒ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ႔ေသာ 'အနားဒူေရး'လို ေနာက္ထပ္ Foreman တစ္ေယာက္ ရွိေသးသည္။ သူ႔ နာမည္က 'အီနာခ်ီမူသူး'။ အိႏိၵယ လူမ်ိဳး။ အားလံုးက 'မူသူး'ဟု ေခၚ၏။ မူတူး မဟုတ္။ သူလည္း Cable Pulling ၏ အားကိုးရေသာ Foreman တစ္ေယာက္ပင္။

အကယ္၍ Supervisor တစ္ေယာက္သည္ အနားဒူေရး ႏွင့္ မူသူးလို Foreman ႏွစ္ေယာက္သာ တစ္ၿပိဳင္တည္း ရလိုက္ပါက လာခ်င္သည္႔အလုပ္လာ၊ ဘာ Schedule၊ ဘာ Plan မွ ေၾကာက္စရာ မလို။ ထိုႏွစ္ေယာက္ စလံုးသည္ အလုပ္ကိစၥသာမဟုတ္၊ Safety အပိုင္းမွာပါ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရေသာ လူမ်ားျဖစ္၏။ သူတို႔သာ ရွိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔နားမလည္ေသာ Safety အပိုင္းကို ရွင္းျပ ထားခဲ႔ပါက ထိုအလုပ္သမား အဖြဲ႕သို႔ တစ္ေနကုန္ လွည္႕ၾကည္႔စရာ မလို။ Client Safety ၊ Main Con: Safety အားလံုးကို ဂရုစိုက္စရာ မရွိ။ Supervisor မ်ားကို က်ိဳးႏြံသည္႕ ေနရာတြင္လည္း ႏွစ္ေယာက္မရွိ။

ယခု စာစုမွာေတာ႔ မူသူးအေၾကာင္း ေျပာခ်င္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း Cable Pulling အဖြဲ႕ကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ရေသာ Safety ျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္သည္ မူသူးႏွင့္ပါ ရင္းႏွီးလာရေတာ႔၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေနာက္ေၾကာင္းကို ေသေသ ခ်ာခ်ာ မသိ။ အလုပ္ႀကိဳးစားျခင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလွ်င္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပ်ာပ်ာသလဲ လုပ္ေပးျခင္း၊ တစ္ဆိုဒ္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူတစ္ေယာက္သာ Sir ဟု ေခၚျခင္း စေသာ အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ပင္ မူသူးကုိ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္လာ၏။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ Cable Pulling အဖြဲ႕ မြန္းလြဲ ၂ နာရီမွသည္ ည ၁၁ နာရီ အဆိုင္း အထိ ဆင္းရန္ျဖစ္လာ၏။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရစက္ ဆံုၾကပါေလၿပီ။ တစ္ရက္မွာေတာ႔ ညစာ စားၿပီး ထမင္းလံုးစီေနခ်ိန္မွာ မူသူးတို႔ ကုလားေတြဘက္မွ ရယ္သံမ်ား ထြက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ကဲၾကည္႕သည္႔အခါ ကုလားေလး တစ္ေယာက္က 'Safety၊ မူသူးက ဖုန္းထဲကေန ခ်စ္တယ္၊ လြမ္းတယ္လို႔ ေျပာေနတာ' ဟု ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘာသာျပန္ျပ၏။ မူသူးသည္ ဖုန္းကို ကိုင္ကာ ကုလားလို တစ္တြတ္တြတ္ လႊတ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က 'သူ႔ရည္းစားလား' ဆိုေတာ႔ 'မဟုတ္ဘူး၊ မိန္းမ' ဟု ကုလားတစ္ေယာက္က ေျဖသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မူသူးသည္ သူ႔ဟန္းဖုန္းကို 'ျပြတ္ - ျပြတ္ - ျပြတ္' ဟုဆိုကာ သံုးခ်က္ဆက္တိုက္ နမ္းလိုက္ သည္ကို ေတြ႕၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အလုပ္သမားတစ္သိုက္ ရယ္ပါေတာ႔သည္။ မူသူးကား ရွက္ၿပံဳးမ်က္ႏွာႏွင့္ ဖုန္းဆက္ ေျပာေန၏။

ေနာက္ေတာ႔ မူသူးကို ေမးၾကည္႕သည္။ သူ႔မွာ မူလတန္းျပဆရာမ ဇနီးႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္တဲ႔။ 'မင္း မိန္းမကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္လား' ဆုိေတာ႔ 'သိပ္ခ်စ္တာေပါ႔ ဆာ' ဟု ေျဖသည္။ သူ႔အေျဖကို နားေထာင္ရင္း ၾကည္ႏူးရသည္။ 'ငါတစ္ေန႔ သံုးခါ ဖုန္းဆက္တယ္၊ မနက္၊ ေန႔လယ္၊ ည' ဟု မူသူးက ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား ရယ္မိသည္။ သူတို႕ႏိုင္ငံကလည္း ဖုန္းခ ေစ်းေပါ၍ ဆက္ႏိုင္ေပ လိမ္႔မည္။ ႏွစ္ေဒၚလာဖိုး ၀ယ္လွ်င္ပင္ တစ္နာရီေက်ာ္ ေျပာမကုန္။ သည္ေတာ႔ တစ္ေန႔သံုးခါ ဆက္သည္မွာ မဆန္း။

ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ထဲတြင္ မူသူး သူ႕မိန္းမကို သည္ေလာက္ ခ်စ္တာ၊ သူ႔ မိန္းမ လွလို႔လား မသိဘူးဟု ေတြးကာ ေမးၾကည္႕သည္။ 'ငါ႔မိန္းမက ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း၊ ဒါေၾကာင့္ တအားခ်စ္တာ' ဟု ဆိုကာ သူ႔မိန္းမ ဓါတ္ပံု ထုတ္ျပသည္။ ျပင္ပမွာ ကုလားမတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရ သလိုပင္၊ မူသူး၏ မိန္းမသည္ သိပ္ထူးျခားမႈ မရွိ။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ မူသူး၏ အခ်စ္ကိုေတာ႔ ေလးစား မိသည္။

သည္လိုႏွင့္ မူသူးတစ္ေယာက္ Jurong Island မွသည္ Bukom ကၽြန္းသို႕ ပါသြား၏။ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္က Bukom သို႔ ေရာက္သည္။ မူသူး ခြင့္ႏွင့္ အိႏၵိယသို႔ ႏွစ္လ ျပန္မည္တဲ႔။ အိမ္ျပန္မေရာက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ပင္ ရွိၿပီဟု ဆိုသည္။ သူကၽြန္ေတာ္႔ကို လာေျပာသည္။

'ဆာ၊ ငါေရွ႕လျပန္မယ္၊ ဒီတစ္ေခါက္ ကေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ယူဦးမယ္' ဟု ဆို၏။ 'သံုးေယာက္ဆိုတာ မမ်ားပါဘူးေနာ္' ဟု ကၽြန္ေတာ္႔ကို အႀကံေတာင္းသလိုလို၊ သူ႔ဘာသာ မွတ္ခ်က္ျပဳသလိုလို ေျပာ၏။ 'မင္းေကၽြးႏိုင္ရင္ ယူေပါ႔' ဟု ေဘးက ကုလားတစ္ေယာက္က ၀င္ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ် မဆိုျဖစ္။

သည္လိုႏွင့္ သူ႔ျပန္ရက္ေတြ နီးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေတြ႕လွ်င္ သူအၿမဲ ႏႈတ္ဆက္ေလ႔ ရွိ၏။ 'ဂြတ္ေမာနင္း ဆာ' ဟု ေျပာေလ႔ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က 'မင္းေပ်ာ္ေနၿပီေပါ႔' ဟုဆိုေတာ႔ 'ဟုတ္တယ္၊ ငါ႔မိန္းမဆို ရက္ေတြ တြက္ေနတာ၊ ငါလည္း ညဘက္ အိပ္လုိ႔ေတာင္ မေပ်ာ္ဘူး' ဟုဆိုသည္။ ဟုတ္ေပ လိမ္႔မည္။ သူ႔ဇနီး၊ သူ႔ကေလး ေတြ ေနပူထဲမွာ ပိုက္ဆံကုန္းရုန္းရွာေနသာ မူသူးကို ေမွ်ာ္ရွာေရာ႔မည္။ မူသူးလည္း ေတြ႕ခ်င္လွေရာ႔မည္။ Bukom ကၽြန္းေပၚက ေလယာဥ္ေတြ ၀ဲသြားတာေတြ႕တိုင္း မူသူး တစ္ေယာက္ ေလယာဥ္မ်ားကို လိုက္ေငးေလ႔ ရွိ၏။ ထိုအခါတိုင္းလည္း မူသူးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ စေလ႔ ရွိသည္။

မူသူး မျပန္ခင္တစ္ရက္မွာ Site Supervisor က မူသူးကို အလုပ္ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးသာ ေပး၏။ မနက္ျဖန္ ျပန္မွာမို႔ ႀကီးေလးေသာ အလုပ္မ်ား မလုပ္ပါႏွင့္ ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ Safety အတြက္ ဂရုစိုက္ဖို႔ မွာရ၏။

သည္လိုႏွင့္ မူသူး ျပန္သြားေလၿပီ။ အိႏိၵယမွာ ခုခ်ိန္ဆို သူ႔မိသားစုႏွင့္ ေပ်ာ္ေနေလာက္ေပၿပီ။ ဆိုဒ္ထဲက အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားစပ္မိေတာ႔ 'မူသူး ေနာက္ႏွစ္လေလာက္ဆို ျပန္လာၿပီး၊ တစ္လေလာက္ လုပ္ၿပီး အလုပ္ထြက္လိမ္႔မယ္' ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အံ႔ၾသသြား၏။ 'ဘာျဖစ္လို႔လဲ' ဟု ေမးေတာ႔ 'ခုျပန္တာ အိႏိၵယမွာ အိမ္ေဆာက္ရင္ သံုးတဲ႔ အုတ္ေတြလုပ္တဲ႔စက္ သြားရွာတာ၊ အဲဒါေတြ႕ရင္ သူ ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္ လုပ္မွာေလ' ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မူသူးအတြက္ ၀မ္းသာမိသည္။

Supervisor မ်ား ေျပာသမွ် ရိုက်ိဳးစြာ နာခံရင္း သူ႔ဇနီး၊ သူ႔သားသမီးမ်ားအတြက္ မူသူးတစ္ေယာက္ ေန ပူပူမွာ ေခၽြးတစ္လံုးလံုးႏွင့္ ကုန္းရုန္းရွာေနပါလားဟု ေတြးမိသည္႔အခါ မူသူး၏ အခ်စ္၊ မူသူး၏ ေမတၱာ ကို ေလးစားရင္း သူ႔အိမ္မွာ ေပ်ာ္ေနမည္႔ မူသူးမ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ေနမိ ပါေသးသည္။ ။

ဆူးသစ္
၂၀း၅၃ နာရီ
၂၈.၁၂.၂၀၁၀