ခက္လက္မပါ
ရြက္မျဖာပဲ၊ ပြင့္၀ါမရွိ
ပကတိတိုင္း၊ တစ္ကိုင္းပိေတာက္။
မိုးဒဏ္ေလဒဏ္
ေနဒဏ္ႏွင္းဒဏ္၊ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္း
သ႑ာန္ေျပာင္းလဲ၊ ၾကာရွည္ဆဲမွာ
ခက္လဲ(လည္း)ေ၀ျဖာ၊ ရြက္၀ါျပဴ၀င့္
ၾကြားၾကြားဆင့္လို႔၊ ျမင့္၍တက္လာ
ဖုထစ္ပါလို႔၊ ေလမွာမတ္တတ္
ေနမွာရပ္လို႔၊
မိုးတပ္ခ်ီဆဲ၊ သူမလဲရင္း
ႏွင္းတပ္ခ်ီဆဲ၊ သူမလဲရင္း
အားတင္း၍သာ၊ ေနခဲ႔ပါ၏။
ေႏြလမ္းတစ္ရပ္
မတ္တတ္ထိုပင္၊ ေအးရိပ္ဆင္လွ်က္
ေရႊစင္ပြင့္၀ါ၊ ရနံ႔ျဖာလွ်က္
ေလမွာပ်ံ႕ေအး၊ လူတိုင္းေမႊးေတာ႔
ေဘးမွျမင္သူ၊ ရင္ပူေအးခ်မ္း
လက္တို႕လွမ္းၿပီး
နမ္းဆဲသူျမင္၊ သူ႕ရင္ၾကည္ႏူး
သူ႕ဖူးသူဆင္၊ သူပင္ေပ်ာ္ျမဴး
ေနခဲ႔ဖူးသည္
ႏွစ္ဦးဆိုလွ်င္ ေရႊေရာင္ေတြ ေ၀သည္တကား။ ။
သားလတ္
(၁၉၉၅ခုႏွစ္-ဧၿပီလ၊ ပြင့္ဦးမဂၢဇင္း)
0 comments:
Post a Comment