" လြတ္ေျမာက္ျခင္း......ငွက္ " ( သို႕မဟုတ္ ) "ဘယ္သူေျပာလဲ....သူေသတယ္ "

ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတုန္း နားထဲမွာ အသံတစ္ခုခုကို ၾကားေနရတယ္။ အခန္းထဲမွာ အဲကြန္းကေလတိုးသံပဲ ရွိတာ။ ေသေသခ်ာခ်ာ နားစြင့္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ အဲဒါ နာရီသံလို႕ပဲ ၾကားေယာင္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါ နာရီသံ မဟုတ္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ အသံက်ယ္က်ယ္ျမည္တတ္တဲ့ နာရီမွ မရွိတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ ျမည္ႏိုင္မွာတဲ့တုန္း။ ဒါေပမဲ့နာရီသံကို ၾကားေနရသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းမီးကို ပိတ္ၿပီး ခုတင္ေပၚမွာ ခဏလွဲလိုက္တယ္။ အခန္းတံခါးကို ကၽြန္ေတာ္ခလုတ္ႏွိပ္ၿပီး ပိတ္ထားလိုက္တယ္။ ထပ္ၾကားရတယ္။ နာရီသံေတြ.......။

ကၽြန္ေတာ္အိပ္ဖို႕ ႀကိဳးစားမိပါတယ္။ မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ၾကားေနရတယ္။ ထပ္ခါ ထပ္ခါ.....။ တစ္ခါတစ္ခါ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကို ကူးသြားျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ အဆိုေတာ္က တစ္ေယာက္တည္း။ ေနာက္ဆံုး မ်က္စိကို စံုမိတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။

" ကၽြီ "

ဒါ ဘာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ပိတ္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းတံခါးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က အသာေလး တြန္းဖြင့္လိုက္တဲ့ အသံပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးမဖြင့္ဘူး။ နားစြင့္ေနတယ္။ ခုန သီခ်င္းသံေတြ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။

" ညီေလး။ ထေလကြာ။ စကားေျပာရေအာင္ "

ဟာ-လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အနားေရာက္ေနပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၿပီး မီးခလုတ္ပါ တန္းဖြင့္လိုက္တယ္။ ထူးဆန္းတာက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၾကာက္စိတ္ရွိမေနဘူး။ ဒီအသံက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ရင္းႏွီးေနလို႕မ်ားလား။ အခန္းထဲက မီးေခ်ာင္းအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိႈးတဲ့လူကို ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္တယ္။

" ဟာ-အစ္ကို "

ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ဘယ္သူလဲမွတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုး အဆိုေတာ္။ ကိုငွက္လို႕ လူေတြေခၚၾကတဲ့ ဂီတပညာရွင္ေလ။ သူ.........။ ထူးအိမ္သင္.......။

" အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာတယ္။ ၀မ္းသာလိုက္တာ အစ္ကိုရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လွမ္းေျပာလိုက္ဦးမယ္ "

" ညီေလး-အစ္ကို အခ်ိန္သိပ္မရဘူး။ ညီေလးနဲ႕ စကားေျပာခ်င္လို႕။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အစ္ကို ဂစ္တာခဏတီးမယ္ ကြာ "

" ဟာ-အဲဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဂစ္တာရွိတယ္အစ္ကို။ ဒီမွာ တီးပါ "

ခပ္ေအးေအး အၿပံဳးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ ဆံႏြယ္ေကာက္ေကာက္ေလးေတြက နားထင္ကေန ဦးေခါင္းေနာက္ဆီကုိ တိုး၀င္သြားတာ၊ ပါ၀ါမ်က္မွန္ ထူထူရဲ႕ ေအာက္က ေတာက္ပတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ၊ သြယ္ဆင္းလာတဲ့ ပါးရိုးက တစ္ဆင့္ ခၽြန္ထက္သြားတဲ့ ေမးရိုး၊ သြယ္လ်တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြရဲ႕ ဂစ္တာေပၚက လႈပ္ခတ္ကစားမႈ။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လႊာ မခ်ဘဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။

သံစဥ္တစ္စက စၿပီးေျပးလႊား ထြက္ေပၚလာတယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ မေမာပန္းဘဲ စိတ္ေတြက လန္းဆန္းေနပံုပါ။ မ်က္၀န္းေတြက ပိုၿပီး ေတာက္ပေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကို....။

"နာရီသံေတြဆူညံလြန္းေန....ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္တယ္အခ်စ္ေရ......လုိခ်င္ပါတယ္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ....တို႕ေတြ ဒီအခ်ိန္ဟာ ေနာက္ဆံုးလား........"

ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းအစကို ကိုငွက္ရဲ႕ အင္ထရိုေနာက္မွာ ကပ္လုိက္ၿပီး ဆိုလိုက္တယ္။ ကိုငွက္က နာရီသံေတြ ဆူညံလြန္းေန တဲ့။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ဒီညမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီ သီခ်င္းကို သတိရေနခဲ့ေသးတာ။ ကိုငွက္ စလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္က ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္တယ္အခ်စ္ေရ ကို ဆက္ၿပီး စီးေမ်ာလိုက္ပါရင္း ဆိုျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ လက္ခတ္၊ ေကာင္းလိုက္တဲ့ သီခ်င္း။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခုန္ျခင္းေတြက ၁၉၈၇-၈၈ ခုႏွစ္မ်ားဆီကို ျပန္ေရာက္သြားေလရဲ႕။

"ယံုၾကည္တာေတြ အားလံုး စြန္႕လႊတ္ခဲ့ပါတယ္......တို႕အျဖစ္က ဆံုႏိုင္ဖို႕ သိပ္မလြယ္....."

ကိုငွက္ရဲ႕ ပထမဆံုး သီခ်င္းေလ။ ပထမဆံုး အေခြထဲက ပထမဆံုး အပုဒ္။ တစ္ေခြလံုး သံစဥ္ေတြ မထပ္ခဲ့တဲ့အျပင္ သံစဥ္ေတြကလည္း ထူးဆန္းလိုက္တာ။ အသစ္ေတြ။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းလြန္းလွခ်ည္ရဲ႕။ ဒါမ်ဳိး အရင္က နားထဲမွာ မၾကားခဲ့မိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရင္ထဲက ျဖစ္တည္မႈ။ ကိုငွက္ သူ႕အတိတ္ကို သတိရ တမ္းတေနပံုပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က ကိုငွက္ရဲ႕ တီးလံုးသံေတြေနာက္မွာ သီခ်င္းေတြကို လိုက္ဆိုျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ကိုငွက္က ေမာလို႕ ရပ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မရပ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုငွက္သီခ်င္း စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ၾကည့္ဆိုလို႕ရတယ္။ အားလံုးနီးပါး အလြတ္ရေနခဲ့ေတာ့ စာအုပ္လည္း သိပ္မလွန္ျဖစ္ပါဘူး။

" အစ္ကို၊ အဲဒီအေခြ စထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕နားမွာ ေတာ္ေတာ္စြဲတယ္ အစ္ကို "

" ဟုတ္လား။ အဲဒီအေခြထဲက ညီေလး အႀကိဳက္ဆံုးသီခ်င္းကို ေျပာျပပါလား "

"အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ အစ္ကို႕သီခ်င္းေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႀကိဳက္တယ္အစ္ကို။ အႀကိဳက္ဆံုး ဆိုရင္ေတာ့ Title သီခ်င္းပဲ။ နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပဲ "

ကိုငွက္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ၿပံဳးပါတယ္။ ကိုငွက္က ေနာက္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တီးလံုး စ၀င္ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းပါ။ ' ေ၀းသြားတဲ့အခါ ' ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပါ။

"အစ္ကိုက Jazz ကို ေတာ္ေတာ္ႏိုင္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက် မိတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ Jazz ဂီတကို သီခ်င္းဖြဲ႕ႏိုင္တဲ့သူ လက္ခ်ဳိးေရလို႕ ရတယ္အစ္ကို။ လက္ေခ်ာင္း ဆယ္ေခ်ာင္းမျပည့္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ "

ကိုငွက္က တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနရင္းနဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကူးသြားပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ႏႈတ္က ဖြဖြညင္ညင္ ရြတ္သံကို ၾကားရတယ္။

" ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ အိပ္မက္မ်ား......"

ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သည္းထလာတယ္။ ဒါ ကိုငွက္ရယ္၊ ကိုညီညီသြင္ရယ္၊ ကလိုမႉးရယ္ အိုေအစစ္စတူဒီယိုမွာ သီခ်င္း တစ္ေယာက္တစ္ပုဒ္စီ ေရးခဲ့ၾကတုန္းက ကိုငွက္က သံစဥ္အရင္ရၿပီး စာသားတစ္ေၾကာင္းပဲ ရတယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလ။ အဲဒီစာသားက အခုကိုငွက္ ဆိုလိုက္တဲ့ ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ အိပ္မက္မ်ား ဆိုတဲ့ စာသား။ တစ္လေလာက္ေနမွ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုး ၿပီးသြားခဲ့တာလို႕ သိရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီသီခ်င္းကို လိုက္မဆိုျဖစ္ဘူး။ စိတ္ထဲက လိုက္ၿပီး ညည္းေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေတြးေတြက ကိုငွက္ သီခ်င္းမွာ ျဖန္႕က်က္ထားတယ္။

" ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ႏွလံုးသား.........ရွင္သန္ေစသူ တန္ခိုးရွင္.......အခမ္းနားဆံုးေသာ သက္ရွိကဗ်ာ.....ဧရာ၀တီ...."

အားေကာင္းလိုက္တဲ့ စာသားေတြ။ ကိုငွက္ခ်စ္တဲ့ ဧရာ၀တီက ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမွာ ျဖတ္စီးေနေလရဲ႕။

"ပိုင္ဆိုင္မႈအတြက္ စစ္မက္မ်ား..........ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကရာ.......ဂႏၳ၀င္ေျမာက္တဲ့ အခ်စ္နဲ႕......ကာကြယ္သူ တို႕ရဲ႕ ဓားေတြ......."

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုငွက္နဲ႕အတူ ဧရာ၀တီကို ခ်စ္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚေနေလရဲ႕။ ဒီဧရာ၀တီမွာ စစ္မက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေလရဲ႕။ ဒီဧရာ၀တီမွာ သူရဲေကာင္းေတြ ေမြးခဲ့ဖူးေလရဲ႕။ ဒီဧရာ၀တီမွာ..........။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္နင့္စြာနဲ႕ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး.......ငါတို႕ရဲ႕ ၀ိဥာဥ္........လို႕ ကိုငွက္နဲ႕ ဆက္ခါ ဆက္ခါ လုိက္ဆိုေနမိေတာ့တယ္။

" အစ္ကို ေမာရင္ခဏ နားပါလား "

ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းအဆံုးမွာ ကိုငွက္ကို ေျပာၾကည့္တယ္။ ေခါင္းခါျပတယ္။ အႏုပညာမွာ စ်ာန္၀င္ေနရင္ ဘယ္ဟာမွ ရပ္လို႕မရ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာေတြဟာ အားေကာင္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခံစားတဲ့ အႏုပညာဟာ ပိုၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ညရဲ႕လြတ္လပ္ျခင္းေအာက္မွာ အႏုပညာကို ခံစားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မတားဘူး။ ကိုငွက္ လြတ္လပ္စြာ ခံစားႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

"ကိုယ့္ရဲ႕ အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ ေန႕တုိင္း......အားငယ္ထိတ္လန္႕စြာ ပုန္းေအာင္းေန တစ္ေယာက္တည္း..."

သက္ၿငိမ္။ ကိုငွက္ အသံထည့္ခဲ့တဲ့ လွပတဲ့ ပန္းခ်ီကား။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကို ကိုငွက္ျမင္ၿပီး ဒီသီခ်င္းဆိုဖို႕ အာရံုရသြားဟန္ တူတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေဆးလိပ္တိုေတာ့ မရွိဘူး။ စာရြက္အပိုင္းအစေတြ ရွိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေရးတယ္။ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက ခံစားလို႕ရရင္ သီခ်င္းေရးတယ္။ ကိုငွက္ရဲ႕ သက္ၿငိမ္ အဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျပာတယ္။

" ညီေလး အခန္းကလည္း အစ္ကို႕လိုပဲ။ အစ္ကို အဲဒါေၾကာင့္ သက္ၿငိမ္ကို ဆိုျဖစ္တာ"

" ကၽြန္ေတာ္တို႕က အႏုပညာ ဖန္တီးရတာခ်င္း တူလို႕ ျဖစ္မွာေပါ့ အစ္ကို။ ကၽြန္ေတာ္က တိတ္ဆိတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကဗ်ာေတြ၊ သီခ်င္းေတြ ဖန္တီးရတာ ပိုႀကိဳက္တယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ပါ "

" အစ္ကို နားလည္တယ္ကြ။ ညီေလးလည္း သီခ်င္းေရးလား "

" ဟား......ဟား......။ အစ္ကိုရာ။ အထင္မႀကီးပါနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က ဂစ္တာဆို Chord Theory ေလာက္သာ သိတာ။ အစ္ကို႕လုိ ပဲပင္ေပါက္ Notes ေတြဖတ္တတ္တဲ့ အဆင့္မဟုတ္ဘူး။ ဂီတကို ဖန္တီးသူမဟုတ္ပါဘူး အစ္ကို။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေကာ္ပီေလးေတြ နမူနာေပးရင္ ေရးၾကည့္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ အာရံုရရင္ Own Tune လို႕ေျပာတဲ့ သံစဥ္ေလးဘာေလး ရွာၿပီး ေရးရတာမ်ဳိး ေရးၾကည့္တယ္။ သူမ်ားေတြ ေျပာသလိုေပါ့။ Round Chord ေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ အစ္ကိုနဲ႕ ကိုညီညီသြင္တို႕လို Jazz ေတြ ေရးတတ္တဲ့ သီခ်င္းေရးဆရာ အဆင့္ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ လက္ကြက္ေတြေတာင္ Chord ႀကီးေတြေတာင္ မကိုင္ႏိုင္လို႕ ဒီအတိုင္း ဂစ္တာတီးတတ္ရင္ ေတာ္ၿပီဆိုတဲ့ အဆင့္ေလာက္နဲ႕ ရပ္ေနတဲ့ေကာင္ပါ "

" အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ႀကိဳးစားပါ။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ဒါနဲ႕ စားပြဲေပၚက စာရြက္ေတြက..."

ကိုငွက္က ကၽြန္ေတာ့္ စားပြဲေပၚက စာရြက္ေတြ ျမင္ၿပီး ေမးပါတယ္။

" အဲဒါကေတာ့ ကဗ်ာစာရြက္ေတြ အစ္ကို "

" ဪ-ညီေလးလည္း အႏုပညာသမားပဲကိုး "

ကိုငွက္က ကၽြန္ေတာ့္စာရြက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အဲဒီလို ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း အေနရခက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာႀကီးမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ခံစားရတာေတြကို ခ်ေရးသူ တစ္ေယာက္ မွ်သာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ သိေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူေတြကိုေတာ့ ခ်ျပျဖစ္ေနတယ္။

" ညီေလး ရင္ထဲမွာ ခံစားမႈ တစ္ခုဟာ ကဗ်ာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သီခ်င္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဟုတ္လား "

" ဟုတ္တယ္ အစ္ကို။ စာတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အားလံုး ျဖစ္ႏိုင္တယ္ "

" အစ္ကိုတို႕က အႏုပညာကို ခံစားရသလို ဖန္တီးပစ္တာကြ။ ေ၀ဒနာေပၚလာတိုင္း အႏုပညာေတြ ျဖစ္ ကုန္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ညီေလးလည္း အႏုပညာသမားပဲေပါ့ "

ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ႏူးမိသလို ခံစားရတယ္။ ကိုငွက္နဲ႕ အႏုပညာ ျမစ္ထဲစီးၿပီး ကူးခတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ရွင္သန္ခြင့္ရရံုကလြဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ေငြေၾကးဆိုတာ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ေလာဘ၊ေဒါသေတြရဲ႕အေ၀းမွာ အႏုပညာ ဖန္တီးခြင့္ေတြ ရခ်င္တယ္။ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္းမွာ ဘယ္ဟာက အႏွစ္သာရလဲလို႕ ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အႏုပညာ ဖန္တီးခြင့္ ရေနျခင္းက အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးပဲလို႕ ေျပာမယ္။ ကိုငွက္ကေရာ..........။ ေမးစရာေတာင္ လိုမယ္မထင္ပါဘူး။

" ညီေလး အခုေရးထားတာ ဘာရွိလဲ "

ကၽြန္ေတာ္က ေမးစရာမလိုဘူးလို႕ ေတြးေနတုန္း ကိုငွက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေနၿပီ။

" ရွိတယ္ အစ္ကို။ အစ္ကို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာ။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ "

" ဖတ္ၾကည့္လို႕ ရမလား "

" ဟာ-သိပ္ရတာေပါ့ အစ္ကို။ အစ္ကို ဖတ္မယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ပိုေတာင္ ေပ်ာ္ဦးမွာ "

ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာစာရြက္ကို ကိုငွက္လက္ထဲ လွမ္းထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုငွက္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္ေနတယ္။ စာရြက္ရဲ႕ ထိပ္ကေန ေအာက္ေျခအထိ အသံမထြက္ဘူး။ တိတ္တိတ္ေလး ဖတ္ေနတယ္။ အဆိုေတာ္ ေတးေရးဆရာ၊ ဂီတပညာရွင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို အသံတိတ္ခံစားမႈ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေတာင္ မရႉမိခ်င္ဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကို တိတ္ဆိတ္ေပးထားတယ္။ အာရံုေလ။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီကဗ်ာကို ဖန္တီးသူ။ ကိုငွက္က ကၽြန္ေတာ့္အႏုပညာကို ခံစားသူ ျဖစ္ေနၿပီ။

ကိုငွက္က ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကို စာရြက္ကို ျပန္ထည့္ေပးတယ္။ ဘာမွ် မေျပာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကားမွာ ဘာမွ် ေျပာစရာမလိုဘူးလို႕ထင္တယ္။

" အႏုပညာ အားေကာင္းရင္ လူေသလည္း နာမည္က်န္ခဲ့တယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ အစ္ကို။ အဲဒီအေတြးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတာပါ။ အႏုပညာသမားေတြဟာ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အႏုပညာေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး ဖန္ဆင္းေနဦးမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္။ လူေသေပမယ့္ အႏုပညာ ပစၥည္းေတြကေတာ့ က်န္ခဲ့ေသးတာပဲေလ "

" ၾကယ္ေတြစံုၿပီလား..........ဗင္းဆင့္အနားကို လာၾကတယ္.......မ်က္စိကေန ငါၾကားတယ္"

ၾကည့္ပါဦး။ ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးမွာ ကိုငွက္က သူ႕ရဲ႕ 'အရင္အတိုင္း' အေခြထဲက ၀င္းမင္းေထြး ေရးထားတဲ့ 'ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးတမ္းခ်င္း' ကို အားရပါးရ ဆိုခ်လိုက္တာ.........။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ လူေသၿပီးမွ အႏုပညာအားေကာင္းခဲ့တဲ့ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး။ ဒါေတြကို ဆက္စပ္ေတြးရင္း ကိုငွက္က အႏုပညာ အၿမဲရွင္သန္ေနသူပဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္း သီခ်င္း လိုက္နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။

" ေလာေလာဆယ္ ညီေလးနားေထာင္ျဖစ္ရင္း အစ္ကို႕သီခ်င္းေတြထဲက ဘယ္သီခ်င္းကို ႀကိဳက္လဲ "

ကိုငွက္က သူဆိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေတြထက္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ သူနဲ႕ ခံစားမႈခ်င္း နီးစပ္တဲ့ သီခ်င္းကို ပိုဆိုခ်င္တယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါ လိုက္ဆိုလို႕ ရေနတာကိုး။

" တစ္ပုဒ္မဟုတ္ဘူး အစ္ကို။ ႏွစ္ပုဒ္။ ပထမတစ္ပုဒ္က 'အိပ္မက္ထဲက ရထားႀကီး' ဆိုတဲ့ သီခ်င္း။ ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ လူ႕ဘ၀ႀကီး၊ အရြယ္ရဲ႕ ခံစားမႈ၊ အဲဒါေတြက အဲဒီအထဲမွာ ပါတယ္အစ္ကို "

" ညီေလးက အရြယ္ ျဖည္းျဖည္းရလာၿပီကိုး။ အဲဒါ အရြယ္က ေပးတဲ့သီခ်င္းေလ "

" စကားမစပ္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ရက္၊ ခုနစ္လဖြား။ အစ္ကိုနဲ႕ ေမြးေန႕တူေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႕တိုင္းမွာ အစ္ကို႕ေမြးေန႕ရွိတယ္ဆိုၿပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ တစ္ပုဒ္ အၿမဲခ်ေရးျဖစ္တယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ မေရးျဖစ္ေတာ့ဘူး"

" ဟုတ္လား။ ဒါနဲ႕ ညီေလး ႀကိဳက္တဲ့ ေနာက္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က......"

" လမ္းေပ်ာက္တဲ့သား "

"ဪ" ဆိုၿပီး ကိုငွက္ ေခတၱၿငိမ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုးအေ၀းကို ၾကည့္သလိုမ်ဳိး ခပ္ေတြေတြေလး ေငးေနတယ္။

" ကၽြန္ေတာ္လည္း အစ္ကို႕လိုပဲ အေမကို သိပ္တြယ္တာတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အခက္ အခဲေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္။ လူေတြကို တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္နာတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ခြင့္လႊတ္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ေနေန ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို သတိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ သားတစ္ေယာက္လို ခံစားရတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းနားေထာင္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။ အရမ္းခံစားရရင္ မ်က္ရည္ေတြ ပါးေပၚကို စီးက်လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုမိလား၊ မငိုမိဘူးလား မသိဘူး "

ကၽြန္ေတာ့္ စကားအဆံုးမွာ ကိုငွက္က တီးလံုးတစ္ခုကို အစျပဳလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ကေနတိုးတုိးဖြဖြ စေရရြတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ 'လမ္းေပ်ာက္တဲ့သား' ကို ကိုငွက္ စေနပါၿပီ။

" လူရယ္ေခၚစဥ္ အဆံုးအစ မရွိတဲ့ လမ္းေပၚ အေျခခ်ရင္း......မရည္ရြယ္တာေတြ ျဖစ္တတ္မွန္းလည္း မသိႏိုင္ခဲ့ဘူး အေမ....."

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုငွက္က ခံစားသူ ျဖစ္ေနပါေရာ့လား။ သူ႕မ်က္၀န္းေတြ ရီေ၀ေနေလရဲ႕။ ကိုငွက္ကလည္း အေမတြယ္တာသူ တစ္ေယာက္ပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ကိုငွက္ လမ္းမေပ်ာက္ခဲ့ပါဘူး။ လမ္းေပ်ာက္ခါနီး ကိုငွက္အေမက ေငြေတြထုတ္ေပးလိုက္တာ ကိုငွက္ရဲ႕ နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား အေခြစထြက္လာတာပဲေလ။

" ညဥ့္ေတာ္ေတာ္နက္ေနၿပီေနာ္ကြ ညီေလး "

ကၽြန္ေတာ္ နာရီၾကည့္လိုက္တယ္။ ခုန ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနတဲ့ အသံက အခု ရပ္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ.......။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ နာရီမရွိဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အႏုပညာကို ခံစားမယ္။ ေဆြးေႏြးမယ္။ နာရီမလိုဘူးေလ။ ရာသီလည္း မလိုဘူး။ အႏုပညာဟာ အႏုပညာပဲေပါ့။

" အစ္ကို နားခ်င္ၿပီလား "

" နားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး ညီေလး။ အစ္ကို ျပန္ေတာ့မွာ "

ဟုတ္သားပဲ။ ကိုငွက္ ေရာက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီပဲ။

" အစ္ကို ေနာက္ထပ္လာဦးမလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္ေနမယ္။ အစ္ကိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မဆိုရေသးတဲ့ သီခ်င္းေတြ ထပ္ဆိုမယ္ေလ။ ဂီတနဲ႕ ကဗ်ာေတြ အေၾကာင္း ထပ္ေျပာရေအာင္ အစ္ကိုရာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီလို ေဆြးေႏြးႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႕လည္း အစ္ကို႕ ပရိသတ္ေတြပါ "

ကိုငွက္ အေ၀းကို ေငးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မေျဖပါဘူး။ ဂစ္တာကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ျပန္ေပးတယ္။

" အစ္ကို႕သီခ်င္းေတြ ညီေလးတို႕ ရေနတာပဲကြာ။ အစ္ကို ရွိသလိုေပါ့ "

" ဒါေတာ့ ဒါေပါ့အစ္ကိုရာ။ အေမ့အိမ္ လိုသီခ်င္းမ်ဳိးကို အစ္ကို စင္ေပၚမွာဆိုတာ နားေထာင္ခ်င္ေသးတယ္ "

ကိုငွက္ က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းဆိုတာ လြန္မ်ား သြားလားလို႕ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။

" အႏုပညာဆိုတာ လူေသလည္း က်န္ေနခဲ့တယ္လို႕ ညီေလးပဲ ခုန ေျပာတယ္ေလ။ အေမ့အိမ္က ညီေလးတို႕နဲ႕ တစ္သားတည္း ရွိေနၿပီပဲ "

" ဟုတ္တယ္ အစ္ကို။ အေမ့အိမ္ က ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕အတူရွိတယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ တကၠသိုလ္ေတြမွာ အၿမဲသာေနတယ္ အစ္ကို။ မဟာ၀ီရ အို-ဗုဒၶကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဦးထိပ္ထက္မွာ အၿမဲရွိတယ္အစ္ကို။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ဆိုတဲ့ စာသားေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ အၿမဲရွိေနမွာပါ အစ္ကို "

ကၽြန္ေတာ့္ စကားအဆံုးမွာ ကိုငွက္က လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း ေနရာကထတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တံခါးကို အသာအယာ ဖြင့္ေပးၿပီး အိမ္အျပင္ အေရာက္လိုက္ပို႕ေပးၿပီး မ်က္လံုးက မထင္မွတ္ဘဲ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္မိတယ္။ ၾကည့္ပါဦး........ၾကယ္ေတြ စံုေနလိုက္တာ.......။

ကိုငွက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ကိုငွက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည သီခ်င္းေလး ဆိုျပခ်င္ေနေသးတာလို႕ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုငွက္ကို ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ညမွာ သူ႕သီခ်င္းေတြကို ျပန္ဆိုျပခ်င္ပါေသးတယ္။

" ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ့ အစ္ကိုရာ " လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုငွက္ ေခါင္းညိတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမွာင္ထဲမွာ လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ၀ရန္တာမွာ ရပ္ရင္း ျမဴႏွင္းမရွိတဲ့ အရပ္ကေန စိတ္ထဲမွာ ျမဴႏွင္းေတြ ရွိသေယာင္ ခံစားေနမိတယ္။ သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့က ေျပး၀င္လာျပန္ေရာ......။

"ႏႈတ္မဆက္ခင္ ရုတ္တရက္ပင္ထြက္သြား.........အိုး.........တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ၿပီ......."

ၾကည့္ပါဦး။ ဟုိး ခပ္လွမ္းလွမ္းက လြင့္လာတဲ့ ကိုငွက္အသံေလ။ ကိုငွက္ တျခားတစ္ေနရာမွာ သီခ်င္းဆိုေနျပန္ၿပီ။ အခုပဲ ရုတ္တရက္ ထြက္သြားၿပီးမွ............။

ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲကို ျပန္၀င္ၿပီး အိပ္ရာေပၚလွဲမယ္အလုပ္ ကိုငွက္ဖတ္သြားတဲ့ ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကို ျမင္ၿပီး တစ္ေခါက္ေလာက္ ႏႈတ္က ျပန္ရြတ္ဖတ္ေနမိတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အသံထြက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို ခံစားတာပါ။ ရယ္ရသားပဲ။ အဆိုေတာ္က ကဗ်ာကို အသံတိတ္ဖတ္ခဲ့ၿပီး ကဗ်ာေရးသူကေတာ့ သူ႕ကဗ်ာကို ႏႈတ္က ရြတ္ဖတ္တယ္တဲ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ ကိုငွက္ကို ျပန္ၾကားေစခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕သီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး နားေထာင္ခဲ့ဖူးေတာ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာကို အေ၀းေရာက္သြားတဲ့ ကိုငွက္ ျပန္ၾကားေစခ်င္တာပါ။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို တစ္ေၾကာင္းခ်င္း တီးတိုးရြတ္မိေတာ့တယ္။

မ်က္လံုးေလးေတြ မွိတ္သြားတာ
သူအိပ္ေပ်ာ္သြားတာပါ။

ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ပိတ္သြားတာ
သူႏႈတ္ဆိတ္ထားတာပါ။

ခႏၶာကိုယ္ ၿငိမ္သက္သြားတာ
သူအိပ္မက္ေတြနဲ႕ အေတြးနယ္ခဲ်႕ေနတာပါ။

ႏွလံုးနဲ႕ ေသြးလွည့္ပတ္မႈရပ္သြားတာ
သူ အဆံုးမဲ့ သီခ်င္းေတြ ဟိုးအေ၀းမွာ ထပ္ေရးေနတာပါ။

အသိအျမင္ ၀င္သက္ထြက္သက္ တန္႕သြားတာ
သူ႔ ၀ိဥာဥ္ ရွင္လ်က္ဆက္လ်က္ ဂီတသစ္ေတြ ဖန္တီးဖို႕ ခရီးဆန္႕တာပါ။

ဘယ္သူေျပာလဲ သူေသတယ္လို႕
လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ သူ႕ကိုေတြ႕ေနတယ္
လူေတြရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းထဲမွာ သူ႕အေၾကာင္း ရွိေနတယ္
လူေတြရဲ႕ ခႏၶာထဲမွာ သူ႕အေတြးေတြ စီးေနတယ္
လူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ သူ႕သီခ်င္းေတြ ခိုေနတယ္
လူေတြရဲ႕ ၀င္သက္ထြက္သက္မွာ သူ႕ဂီတကို ၿငိေနတယ္။

အေမအေၾကာင္းေျပာရင္ သူရွိမယ္
ဧရာ၀တီ အေၾကာင္းေျပာရင္ သူရွိမယ္
ဂီတအေၾကာင္း ေျပာရင္ သူရွိမယ္။

တကယ္ေတာ့ သူေသတာမဟုတ္
ဒုကၡခ်ည္တိုင္ ငုတ္ကလြတ္ေျမာက္
ေကာင္းကင္ အမိုးေအာက္မွာ ထိုးထြက္ပ်ံသန္း
ငွက္တို႕ရဲ႕ လမ္းလို အေႏွာင္အတင္း ကင္းမဲ့လို႕
ဂီတသစ္နဲ႕ သီခ်င္းေတြဖြဲ႕ဖို႕ေလ
ေလာကရဲ႕ ဟို႕တစ္ေနရာမွာ သူရွိေနမွာ။

ေသခ်ာတယ္
ေျမကမၻာရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ
ေ၀ဒနာေတြကို သံစဥ္ဖန္တီး
ေန႕နဲ႕ညဆိုတာ ဂီတခရီးအတြက္လို႕ ထင္ခဲ့သူ
လူတကာရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြ လတ္ဆတ္ေနဖို႕
ဗီဇ သူ႕မွာရွိေပမယ့္ ရုတ္တရက္ ရပ္သြားခဲ့သည့္တိုင္
ဂီတအႏုပညာကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း
လူေတြရဲ႕ ေသြးသားထဲကို နစ္ျမဳပ္စီးေမြ႕မယ့္ သီခ်င္းေတြ
ကမၻာေျမႀကီး ရွိေနသေရြ႕ သူအၿမဲေမြးထုတ္ဖန္ဆင္းေနလိမ့္မယ္။ ။

သားလတ္

အဲဒီကဗ်ာကို တစ္ေၾကာင္းခ်င္းစီ ဖတ္ၿပီး ကိုငွက္ၾကားႏိုင္မလားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေပးထားတဲ့ ေခါင္းစဥ္..........။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကဗ်ာကို ေရးၿပီး ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကို ခ်က္ခ်င္းရခဲ့တယ္။ တစ္ခုတည္းပါ။

" လြတ္ေျမာက္ျခင္း....ငွက္ "

ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာေရးၿပီး ခဏအၾကာမွာ ေနာက္ထပ္ေခါင္းစဥ္တစ္ခုက ထပ္ေပၚလာျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာက ေခါင္းစဥ္ ႏွစ္ခုျဖစ္သြားတယ္။

" လြတ္ေျမာက္ျခင္း.......ငွက္ (သို႕မဟုတ္) ဘယ္သူေျပာလဲ......သူေသတယ္ "

ကဗ်ာစာရြက္ကို စားပြဲေပၚတင္အၿပီးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပင္ပန္းေနလို႕ ခုတင္ေပၚ လွဲခ် လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္စဥ္မွာ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။

ေနာက္ေန႕မိုးလင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။

" မင္း မေန႕က အရမ္းေယာင္တယ္။ သီခ်င္းေတြလည္း ဆိုတယ္။ စကားေတြလည္း ေျပာတယ္။ အိပ္မက္ေတြ မက္တယ္ထင္တယ္ "

ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ၿပံဳးလို႕ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ ဘာမွ်ေတာ့ ျပန္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ညက ကၽြန္ေတာ္ ကိုငွက္နဲ႕ စကားေတြေျပာ၊ သီခ်င္းေတြ ဆိုျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္သူမွ် မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလို႕လဲ ဘယ္သူမွ် ယံုမွာမွ မဟုတ္တာ။ ေျပာမိရင္ေတာင္ ထူးအိမ္သင္က ေသၿပီပဲ လို႕ ေျပာၾကမွာ။

အဲဒီအခါ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာျဖစ္မွာက " ဘယ္သူေျပာလဲ......သူေသတယ္" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္း။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူေတြ လာေျပာရင္ ကိုငွက္ မေသဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္။ လူေတြရဲ႕ နားမွာ ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းကို ၾကားေနေသးတာ၊ ဂစ္တာ၀ိုင္းေတြမွာ ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းရွိေနေသးတာ သူေသတာတဲ့လား။ တကယ္ေတာ့ ကိုငွက္ လြတ္ေျမာက္သြားတာပါ။ ေျပာရရင္ ငွက္တစ္ေကာင္ လြတ္ေျမာက္သြားတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ရင္း ေယာင္ၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆို၊ စကားေတြ ေျပာတယ္ဆိုတဲ့ညက ဘယ္ေန႕လဲလို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၄ ရက္၊ ဂ လ၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္။ ကိုငွက္ဆံုးတာ ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္တဲ့ေန႕ေလ။

သူ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႕တိုင္းမွာေတာ့ လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္ ရွာေဖြေတြ႕ႏိုင္ မယ္လို႕ ထင္ရင္း ဘယ္ေတာ့မွ် မေသတဲ့ အႏုပညာရွင္တစ္ဦးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ လြမ္းဆြတ္ေနမိၾကဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲေလ။ ။

သားလတ္
၁၅း၅၂ နာရီ
၂၆.၈.၂၀၁၂

[ စာႂကြင္း-ကၽြန္ေတာ္ ဒီပို႕စ္ကို ေရးမယ္လို႕ စတည္တာ ကိုငွက္ဆံုးတာ ရွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ၁၄.၈.၂၀၁၂ ေန႕ကပါ။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳးစားေရးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးတစ္ခုေၾကာင့္ တည္ရင္းနဲ႕ အခ်ိန္ကကုန္သြားေတာ့ အဲဒီေန႕ကို ေက်ာ္သြားပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ အလုပ္ကပိေနျပန္တာရယ္၊ အာရံုမရရင္ မေရးခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ ဆက္မေရးျဖစ္တာနဲ႕ ဒီေန႕မွပဲ လက္စသတ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ကိုငွက္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အေကာင္းဆံုး ေပးဆပ္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေၾကာင့္ပါ။ ကိုငွက္ႏွစ္ပတ္ လည္ေန႕ကို ေက်ာ္ၿပီးမွ တင္ျဖစ္တဲ့ ပို႕စ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုငွက္ အမွတ္တရအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးၿပီးႏိုင္ခဲ့လို႕ ဖတ္တဲ့သူ ရင္ထဲကို တစ္စံုတစ္ခု ေရာက္သြားတယ္ ဆိုရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။ ]