"ကေလးမ်ား၏ အနာဂတ္"

တေလာက ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ထဲကေနျမန္မာျပည္က ဇနီးသည္ဆီကို ကိစၥတစ္ခုရွိ၍ ဖုန္းေခၚလိုက္ မိသည္။ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာၿပီးေသာအခါ ဇနီးသည္က " ေျပာစရာရွိတယ္။ စိတ္မပူနဲ႕ေနာ္ " ဟု ဆိုေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္။ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဟု ေတြးရင္း စိတ္က နည္းနည္းေတာ့ပူသည္။ " ေျပာေလ" ဟု ဆိုေသာအခါ အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္တူေလး ေဆးရံုတင္ထားရသည္ ဟုဆိုသည္။

ကၽြန္ေတာ္အံ့ဩသြားသည္။ သည္ကေလး သည္ေလာက္ေဆာ့တာ ဘာျဖစ္လို႕မ်ားပါလိမ့္ဟု စိတ္ပူစြာေမး မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက အေၾကာင္းစံုကို ရွင္းျပသည္။ ျဖစ္ပံုက သည္လို။

ကေလးက စဖ်ားသည္။ ဖ်ားသည္ဆိုေတာ့ ရိုးရိုးအဖ်ားဟုထင္သည္။ သံုးေလးရက္ေနေတာ့ နည္းနည္းျပန္ေကာင္းသလို ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ဖ်ားသည္။ ဆရာ၀န္ျပေတာ့ ေဆးရံုတင္ခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီး၏ အႀကီးဆံုးသား ျဖစ္၍ အစ္ကိုႀကီးက ဆရာ၀န္ႏွင့္ေတြ႕စဥ္ သူပါ ပါေသာေၾကာင့္ ေနာက္ေန႕မွ တင္လွ်င္မရႏို္င္ဘူးလားဟု ေမးၾကည့္သည္။ ဆရာ၀န္က မရပါဟု ေျပာ၍ ခ်က္ခ်င္းကို တင္လိုက္ရသည္တဲ့။

ညတြင္းခ်င္း ကိုးနာရီ ေလာက္မွာ ေဆးရံုတင္လိုက္ရသည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ နင့္ခနဲ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းက အမ်ားႀကီး။

ထိုကေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္မွာ ပထမဆံုးအိမ္ေထာင္က်ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုႀကီးက ေမြးတာျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားကား သားအခ်စ္၊ေျမးအႏွစ္ ဆိုသည့္စကားလို ေျမးဦးျဖစ္၍ အရူးအမူး ျဖစ္ၾကသည္။ ေျမးဦး ေယာက်ာ္းေလး ျဖစ္ေနသည့္အခါ ပို၍ သည္းသည္းလႈပ္ၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ ကၽြန္ေတာ့္တူက ေမြးခါစက ရုပ္ကိုသိပ္ဖမ္းမရ။ ၿပီးေတာ့ မည္းမည္းကေလး။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ျဖဴလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုရုပ္ကို ပိုင္ဆိုင္လာသည္။ သူ၏ လႈပ္ရွားပံုေလးမ်ားက ကေလးမရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္မွာ ပိုၿပီး အသက္၀င္ေစသည္။ တူကေလးမွာ ထူးျခားသည္က မ်က္ခံုးေမြး။ လူတိုင္းေျပာသည္။ တမင္ဆြဲထားသလားေတာင္ ထင္ရသည္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူက တီတီတာတာႏွင့္ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းသည္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု မငိုတတ္။ သူ႕ဘာသာ ေအးေအးေနတတ္သည့္ သေဘာရွိသည္။

သည္လိုႏွင့္ အရြယ္နည္းနည္းရေတာ့ နာမည္ေပးဖို႕ ျဖစ္လာသည္။ ေသာၾကာသားကို ဘယ္လိုနာမည္ ေပးမလဲဟု ဆိုသည္။ ေရြးၾကသည္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ နာမည္မ်ားၾကား သူ႕အေဖနာမည္ပါ ပါသည့္ နာမည္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ေရြးေပးလိုက္သည္။ " သံလြင္မိုးထြဋ္ "။ အားလံုး တစ္ညီတည္း လက္ခံသည္။ တစ္ညီတည္း ႀကိဳက္ၾကသည္။

သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေပးထားေသာ နာမည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္တူ သံလြင္ သည္ကား လူေတြထဲမွာ အရြယ္ေရာက္ခဲ့သည္။ သူ႕ကို သည္နာမည္ ေပးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီး ၾကားမွာ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ယူထားေသာ သံလြင္ကား သံလြင္ခက္ သရဖူဆိုေသာ သံလြင္။ ျမစ္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္တူကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးက ေအာင္ျမင္ေစခ်င္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သံလြင္ခက္ သရဖူေဆာင္းႏိုင္ေအာင္ ဟူသည့္အဓိပၸါယ္မ်ဳိးႏွင့္ ေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

ေနာက္ကဆက္ေပးခဲ့သည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီး နာမည္ တစ္စိတ္တစ္ပို္င္း။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ တူသည္ " သံလြင္မိုးထြဋ္ " ဆိုေသာ နာမည္တစ္လံုးကို ပိုင္ဆိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု၏ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာၾကားမွာ ရွင္သန္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္က အလုပ္ကျပန္လာတိုင္း သံလြင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ပံုေျပာခိုင္းခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္အၿမဲတမ္း ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေတာ့ ေျပာျပျဖစ္သည္။ သီခ်င္းဖြင့္လွ်င္ သူက လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ ေႁမွာက္ကာကတတ္သည္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု အလြန္သေဘာက်ခဲ့ဖူးသည္။

သံလြင္ ေက်ာင္းစတက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ မရွိေတာ့။ သို႕ေသာ္ သံလြင့္အေၾကာင္းကို ဖုန္းဆက္တိုင္း ၾကားရသည္။ ေက်ာင္းမွာေရာ၊ အိမ္မွာပါ ေဆာ့သည္။ စာေတာ္ေသာ္ျငား စာက်က္ပ်င္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေမတို႕ဖုန္းေျပာေနလွ်င္ သူ႕ကိုေခၚေမးမွ တစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္းသာ ေျပာ သည္။ ဦးလတ္ ေနေကာင္းလား၊ ဘာညာ ေျပာၿပီး သြားေဆာ့ေနေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္တိုင္း သံလြင့္အတြက္ လက္ေဆာင္မ်ားက မပါမျဖစ္။ သည္လိုခ်စ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္တူ ေဆးရံုတက္ရသည္ ဆိုေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုေန၍ ရပါမည္နည္း။ အလုပ္ထဲကမို႕ အိမ္ကို ဖုန္းမဆက္ႏိုင္ေသာ္ျငား ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္သည့္ အခါ အိမ္ကိုဖုန္းေခၚၿပီး အက်ဳိး အေၾကာင္း ေမးၾကည့္သည္။ ေရေရရာရာ မသိၾက။ ျဖစ္မွသာ သိသည့္သေဘာမ်ဳိး။

ထိုေန႕ကပင္ ေဆးရံုကို ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မရီးႏွင့္ ေတြ႕သည္။ အစ္ကိုႀကီး၏ ဇနီးမို႕ ကၽြန္ေတာ္က အစ္မဟု ေခၚ၏။ အစ္မက ျဖစ္ပံုကို ရွင္းျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိၿပီးသားမ်ား။ သို႕ေသာ္ သံလြင္ခံစားရသည္ကို ၾကားသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ရင္နင့္ရ၏။ သံလြင္ အစားမစားႏိုင္။ အရည္လည္း မေသာက္ခ်င္။ ထို႕ေၾကာင့္ အားေဆးေတြ ခ်ိတ္ရေတာ့သည္။ လူက ေတာ္ေတာ္ပိန္က် သြားသည္ဟု ေဆးရံုကို သြားၾကည့္ၿပီး ျပန္လာသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ေျပာသည္။ အစ္မကိုေတာ့ အိမ္မွာ ဂရုစိုက္ဖို႕မွာရသည္။ သံလြင့္အေဖ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုကိုလည္း သူ႕သားကို ဂရုစိုက္ဖို႕ ေျပာမည္ ဟု ေတးထားလိုက္၏။

ေနာက္ေန႕ဖုန္းေခၚေတာ့ အေဖႏွင့္ပါ ေျပာရသည္။ အေဖ့ေလသံက သိပ္အားရစရာမရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႕ဖုန္းကြယ္ ေနသလားဟုပင္ စဥ္းစားမိသည္။ အေဖက တစ္ခုေတာ့ ေျပာသည္။ သံလြင္ အစားမစားဘဲ ေသြးပါလိုေန၍ လိုေသာေသြးကို အစ္ကိုႀကီး၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားထဲက တစ္ေယာက္က ညကလာလႉသြားသည္တဲ့။ အစ္ကိုႀကီးလည္း ငိုသည္ဟု ဆိုသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ တူေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တတ္ေသးလွ်င္ ဖခင္ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို မည္သို႕ေနမည္ဆိုသည္ကုိ ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ သိႏိုင္၏။ ေသြးေတာင္သြင္းရသည္ ဆိုကတည္းက အစ္ကိုႀကီး ငိုမွာေပါ့ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုကို ဖုန္းေခၚၾကည့္သည္။ အစ္မႏွင့္တိုးၿပီး နည္းနည္းသက္သာလာသည္ဟု ဆိုသည္။ သံလြင့္ကို ဖုန္းထိုးေပးေတာ့ ဦးလတ္၊ သားေမာလို႕ စကားသိပ္မေျပာႏိုင္ဘူး ဟုေျပာကာ သူ႕အေမကို ဖုန္းျပန္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနေကာင္းလား ေမးသည္ကိုပင္ သည္လိုသာ ေျဖႏိုင္သည္။ ၾကားရသည္ကိုက စိတ္မေကာင္းေတာ့။

အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ေန႕ေတြမွာ ဇနီးသည္ဆီက တစ္ဆင့္ သံလြင့္အေျခအေနကို သိရသည္။ ေနာက္ထပ္ ေသြးတစ္ပုလင္း သြင္းၿပီးခ်ိန္မွာ သူေတာ္ေတာ္ေကာင္းလာၿပီ ဟုသိရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ သည္သို႕ႏွင့္ အိမ္ကို ဖုန္းထပ္ေခၚေတာ့ အေဖက သူဖုံးထားတာ တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ထုတ္ေျပာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဆးရံုတင္တင္ခ်င္းမွာ ဆရာ၀န္က ၅၀-၅၀ ဟု ဆိုခဲ့သည္တဲ့။

ထိုစကားၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ အေဖက အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ျပန္ေကာင္းေနပါၿပီ ဟုဆို၍သာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္နည္းနည္း ေအးေတာ့သည္။ ဒါေတာင္ သံလြင္ ေဆးရံုကမဆင္းခင္ ညက ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ထဲမွာ သူဆံုး၍ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။

ထိုအိပ္မက္မ်ဳိးမက္လွ်င္ က်န္းမာသည္ဟု မွတ္သားဖူးေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးႏွင့္ အိမ္ကို ေျပာျပၿပီး သံလြင္တကယ္ ေကာင္းမေကာင္း ထပ္ေမးျဖစ္ေသးသည္။ ဆရာ၀န္ေပါက္စ မ်ားက ေနာက္ေန႕မွာ ေမးေျဖ လုပ္ခ်င္၍ တစ္ရက္ထပ္ေနလိုက္ရသည္က လြဲ၍ ေဆးရံုက ဆင္း၍ ရသည္ဟု ဆရာ၀န္ႀကီးမွ ေျပာေၾကာင္း သိရမွသာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေအးေတာ့သည္။ သံလြင္ ေက်ာင္းပ်က္ရက္ မ်ားသြားသည္ကိုေတာ့ ေနာက္မွ စာျပန္လုိက္ရေတာ့မည္ဟု အေမေျပာသည္။

တကယ္ေတာ့ သံလြင့္အသက္ လြန္ေရာကၽြံေရာ ရွိလွမွ ခုနစ္ႏွစ္။ မိသားစုက ခ်စ္သည္။ အဘိုးအဘြားက ခ်စ္သည္။ ဦးေလးမ်ားက ခ်စ္သည္။ ဆရာမက ခ်စ္သည္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ အကယ္၍ သည္ကေလး တစ္ခုခု ခၽြတ္ခၽြတ္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘယ္လိုေျဖမည္နည္း။ ရန္ကုန္လို ေနရာ မ်ဳိးမွာ ေသြးလြန္တုတ္ေကြး ဆိုသည္က ကာကြယ္၍ရေကာင္းေသာ အရာဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္သည္။

ရန္ကုန္လို ေနရာမ်ဳိးမွာ ဒါမ်ဳိးကို မကာကြယ္ႏို္င္လွ်င္ေတာ့ တျခားေနရာမ်ားမွာဆိုလွ်င္ေရာ.......။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တတ္ႏိုင္သမွ် ကေလးမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးစရာမ်ား မ်ားစြာ က်န္ေနေသးပါလားဟု ခံစားရသည္။

သံလြင့္မွာ အနာဂတ္ရွိသည္။ သံလြင္သည္ လူ႕ေလာကထဲမွာ ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႕ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေနရဦးမည္။ သံလြင္သည္ မိသားစု၏ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာၾကားမွာ ရွင္သန္ရဦးမည္။ သံလြင္သည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု၀င္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ တုိင္းျပည္တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရဦးမည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ သံလြင္သည္ တုိင္းျပည္အတြက္ သားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ျပဳစုသူ၊ ထိန္းေက်ာင္းသူ၊ ေစာင့္ေရွာက္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေပၚမွာ သူ႕အနာဂတ္ ရွိေနသည္။

သံလြင့္လို ကေလးမ်ား မ်ားစြာရွိသည္။ သူတို႕လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ သံလြင့္လို အနာဂတ္မ်ားကို သူတို႕ ပိုင္ဆိုင္သည္။ ေရာဂါအနာတရမ်ားၾကားမွာ သံလြင့္လို ကေလးမ်ားစြာကို မရွင္သန္ေစလို။ တုိင္းျပည္၏ အနာဂတ္အတြက္ သူတို႕ေလးေတြ၏ က်န္းမာေရးေကာင္းၿပီး ပညာေရးပါေကာင္းမွ ျဖစ္မည္။ က်န္းမာေရး မေကာင္းလွ်င္ ဘာမွ် လုပ္၍မရ။ သံလြင္ပင္ ေဆးရံုတက္ေနေသာ ရက္မ်ားမွာ စာေတြလြတ္ကုန္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သံလြင္သည္လို ေဆးရံုတက္လိုက္ရသည့္ ကိစၥေနာက္မွာ ေတြးစရာမ်ား မ်ားစြာရသည္။ ကေလးမ်ား၏ အနာဂတ္။ ဟုတ္သည္။ ကေလးမ်ား၏ အနာဂတ္။ ထိုကေလးမ်ား က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္ ရွင္သန္ဖို႕။ ထုိကေလးမ်ား ပညာေရး ေကာင္းမြန္ဖို႕။ ထိုကေလးမ်ား စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ ကင္းေ၀းဖို႕။ ထိုကေလးမ်ား ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ ထမ္းႏို္င္ဖို႕။ အားလံုးသည္ကား ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား လူမ်ားဆီမွာ တာ၀န္ရွိေနပါေရာလား။

ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ လ်စ္လ်ဴရႈမႈမ်ားသည္ ထိုကေလးမ်ား အတြက္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဒဏ္ရာ အနာတရမ်ား ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ အခန္႕မသင့္လွ်င္ ထိုကေလးဘ၀မွာပင္ လူ႕ေလာကႀကီးကို စြန္႕ခြာသြားရႏိုင္သည္။ ထိုအခါ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ကေလးမ်ားကလည္း သူတို႕ကို ဂရုမစိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လုိ လူႀကီးမ်ားကို ဂရုစိုက္စရာ မလိုေတာ့ ဆိုသည္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္လာႏိုင္သည္။

မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ့္တူေလး၏ ျဖစ္စဥ္မွ ရလိုက္ေသာ အေတြးမ်ားမွ တစ္ဆင့္ ကေလးမ်ား၏ အနာဂတ္အတြက္ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆိုခ်င္ပါေတာ့သည္။         ။

ဆူးသစ္

၉.၁၀.၂၀၁၂

၁၀း၄၇ နာရီ