" Facebook ေပၚက ကၽြန္ေတာ့္ Status မ်ား " ( ၈ )

+            ဘူကုန္းမွာ မေန႕က Client က လုပ္သည့္ အစည္းအေ၀း တက္ရသည္။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ့္ Officer မအား၍ သြားတက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ Client ဘက္က Global အဆင့္ Safety ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ရာထူးျမင့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး လာတက္သည္။ Safety ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အစည္းအေ၀းမွာ သူက အဓိကဦးေဆာင္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပေရာဂ်က္အတြက္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ Safety ရာထူး အႀကီးဆံုး ယူထားသူမို႕ ေလးစားစြာ နားေထာင္ေနစဥ္ သူက White Board မွာ ေရးျပခ်င္၍ Marker Pen ေတာင္း၏။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ ထိုင္ေနသူက Pen ရွိရာႏွင့္ နီး၍ ယူၿပီး သူ႕ဆီ ပစ္ေပးသည္။ ထိုအဆင့္ျမင့္ ပုဂၢိဳလ္က ဖမ္း၍ယူ၏။ သူရွင္းစရာရွိသည္ကို ရွင္းျပၿပီး Pen ကို ျပန္ေပးသည္။ ရိုးရိုးမေပး။ ပစ္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က လူက စၿပီး ပစ္ေပးကတည္းက သေဘာမက်သည့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထိုအဆင့္ျမင့္ပုဂၢိဳလ္ ျပန္ပစ္ေပးမည္ ဆိုေသာအခါ စိတ္ထဲ နည္းနည္း ထင့္ခနဲေတာ့ ျဖစ္သည္။ အစည္းအေ၀း လာတက္သူမ်ား အားလံုးက Safety ႏွင့္ ပတ္သက္သူခ်ည္း ျဖစ္၍ ၾကည့္ေနသည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ Penသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က လူဆီမေရာက္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚ တည့္တည့္သာ လာက်ေတာ့သည္။ အားလံုးၿပံဳးၾက၏။ လုပ္ကြက္ထဲမွာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ တစ္ခုခုျပဳတ္က်တိုင္း Report ေပးရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြးပါသည္။ ဪ-Global အဆင့္က Safety ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလည္း မွားမွေတာ့ ငါ့လုပ္ကြက္ထဲက အလုပ္သမားေလးေတြ မွားတာ မေျပာပေလာက္ပါဘူးေလဟု..........။ ( ဇူလိုင္လ ၃ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+          လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္က ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာက ေျပာဖူးသည္။ ေနာင္ႏွစ္ ဧၿပီလဆိုလွ်င္ အလုပ္က အရမ္းက်ပ္ၿပီတဲ့။ ယခု ဧၿပီကိုေက်ာ္၍ ဇူလိုင္ကို ေရာက္လာသည္။ အခ်ိန္ဆိုသည္က ျမန္လြန္းလွ၏။ အလုပ္က်ပ္သည္ကေတာ့ မေျပာႏွင့္ေတာ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုအရမ္းက်ပ္ပါသည္ ဆိုေသာ ကာလကိုကၽြန္ေတာ္တို႕ ျဖတ္သန္းရင္း ဒုကၡမ်ားကို ေတာင့္ခံထားႏိုင္ျခင္းကပင္ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းပါသည္။ ေနာင္ႏွစ္ သည္လိုအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ အရင္ႏွစ္က ပေရာဂ်က္ အရမ္းပင္ပန္းတဲ့အခ်ိန္ေလဟု ေျပာၾကရင္း အနားယူခ်င္ ယူေနလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။    ( ဇူလိုင္လ ၄ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+                  ကို္ယ္က သင္တန္းေတြ မ်ားစြာ ေပးခဲ့ဖူးသူမို႕ သင္တန္းတက္ရလွ်င္ အနည္းႏွင့္အမ်ား နည္းနည္းေတာ့ ညစ္မိသည္။ အိပ္ငိုက္မိလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ခံရခက္သည္။ သင္တန္းဆရာ တစ္ေယာက္ လို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူး၍ သင္တန္းဆရာ တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာ ေျပာေနရလွ်င္ ေက်နပ္ ဖို႕ ေကာင္းသည္။ သင္တန္းသားဆိုသည္က စာလည္း ဖတ္ရေသးသည္။ အိပ္ငိုက္ခ်င္လည္း မနည္း ထိန္းထားရ၏။ ထို႕ျပင္ စာေမးပြဲဆိုတာႀကီးကပါ ပါလာေသး၍ သင္တန္းဆို ပင္ပန္းသည္ ခ်ည္းသာ ေျပးျမင္ေနေတာ့သည္။ တစ္ခုပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျဖသိမ့္ရ၏။ သင္တန္းတစ္တန္းတက္တိုင္း ပညာ မ်ားစြာရသည္က အျမတ္မဟုတ္လား။ ထိုအျမတ္ႏွင့္ပင္ သင္တန္းမွာ ပင္ပန္းရက်ဳိးေတာ့ နပ္သည္ ထင္သည္။ ( ဇူလိုင္လ ၁၃ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+                 တစ္ခါတစ္ခါ၌ ေလာကႀကီးမွာ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္မႈမ်ားက ရွိတတ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ သို႕ေသာ္ တည့္တည့္ႀကီးလြဲပါက တစ္မ်ဳိးေတာ့ ခံစားရ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိုးကြယ္ေသာ ဘုန္းဘုန္းက ေျပာဖူးပါသည္။ ၀က္သားဟင္းျမင္တာႏွင့္ စားခ်င္စိတ္တန္းေပါက္ေအာင္ ခံစားရလွ်င္ က်န္းမာေရး ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါသည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းသြားစားတိုင္း ၀က္သားဟင္း ကိုျမင္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္ စားခ်င္စိတ္ ေပါက္ပါသည္။ ယခုတေလာ က်န္းမာေရး ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းသည္ ဟု ကိုယ့္ဘာသာ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါသည္။ တစ္ေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလုပ္သူေ႒းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကုမၸဏီ ညစာစားပြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ Adminက မေလးမႏွင့္ အစီအစဥ္မ်ားကို ညွိေနသည္။ ညေနေရာက္ေတာ့ အျပန္လမ္းမွာ မေလးမက ကၽြန္ေတာ့္ကို မည္သို႕စီစဥ္ထားေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပ၏။ ဘူေဖးဟု ဆိုသည္။ ပိုအဆင္ေျပ၏။ သို႕ေသာ္ ေနာက္ဆံုးက်မွ သူကေျပာသည္။ စိတ္ခ်၊ ၀က္သား လံုး၀ မပါဘူးတဲ့။ သူက သူ႕ဘာသာ အဆင္ေျပမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုတစ္ခုကေတာ့ ယခုတေလာ က်န္းမာေရး ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ လြဲမွားေသာ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္မႈပင္။ ( ဇူလိုင္လ ၁၅ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+                   အခုမွ အလုပ္က ျပန္ေရာက္လို႕ အခုမွပဲ Facebook ကေနတက္ၿပီး အေလးျပဳ ရေတာ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တကြ က်ဆံုးေလၿပီးေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို ဒီေနရာ ကေန ေလးေလးနက္နက္ အေလးျပဳပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ( ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

+                     ကၽြန္ေတာ္တို႕ လုပ္ကြက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္ေသာ မေလးတရုတ္ ဦးေလးႀကီး တစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ေဘးကင္းေရး၀န္ထမ္းပင္။ အလုပ္အတူ တြဲလုပ္တာ ၾကာသည့္အခါ သူကကိုယ့္ကို ကူညီ၊ ကိုယ္က သူ႕ကိုကူညီႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးခဲ့ေလသည္။ သို႕ေသာ္ တစ္ရက္က်ေတာ့ သူေဆးခန္းျပေနေၾကာင္းႏွင့္ လည္ေခ်ာင္းက အသားစကို စစ္ေနေၾကာင္း၊ ကင္ဆာျဖစ္လွ်င္ သူ႕အတြက္ ေနရဖို႕ သိပ္မက်န္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ သြားသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ေဆးစစ္ခ်က္ ထြက္လာေသာအခါ ကင္ဆာမဟုတ္၍ သူေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတာ သတိထားမိသည္။  သည္လိုႏွင့္ အလုပ္အတူ ဆက္လုပ္ၾကရင္း တစ္ရက္မွာေတာ့ သူကေျပာေလသည္။ ယခုလက္ရွိ ကုမၸဏီက အလုပ္ထြက္ေလၿပီတဲ့။ ေနာက္တစ္ပတ္ဆိုလွ်င္ ေနာက္ဆံုးအပတ္ပင္။ တျခား လုပ္ကြက္သို႕ သူေျပာင္းရေပေတာ့မည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့။ ျပန္စဥ္းစားမိပါသည္။ ပထမ တစ္ႀကိမ္တုန္းက သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခြဲခြဲရၿပီဟု ထင္မိခ်ိန္။ ယခုက်ေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ ရွင္ခြဲခြဲရျပန္သည္။ လူေတြမွာ ခြဲခြာရျခင္းကား ပံုစံသာေျပာင္းၿပီး တစ္ေန႕မွာ ခဲြခြာရမည္ ဆိုသည္ကေတာ့ ပံုေသကားခ်ပ္လို ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆင္ျခင္မိပါသည္။    ( ဇူလိုင္လ ၂၀ ရက္၊ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ )

ဆူးသစ္

၂၁း၀၆ နာရီ

၁၄.၂.၂၀၁၃

[ အထက္ေဖာ္ျပပါပံုမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး ပါရမီျဖည့္ဖက္ေလး၏ ရသာခ်ဳိ ဘေလာ့တြင္ တင္ထားေသာ ပံုကို ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ]