"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္" (၁၃)

ေက်ာင္းမွာ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား ေရာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕က သူတို႔ဖို႔ အမွတ္တရ ကဗ်ာ ေရးခိုင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကဗ်ာသမားမို႔ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ေအာက္ပါ ကဗ်ာကုိ ေရးေပးခဲ႔၏။

"အၿမဲတမ္းအတြက္အမွတ္တရ"

ခင္မင္မႈမ်ား
ႏွလံုးသားမွာ၊ တြယ္ထားေႏွာင္ရစ္
ကာလသစ္ေစ၊ အျပစ္မေ၀ေၾကး
အညစ္ေတြေဆးလို႔
ႏွစ္ေတြေ၀းတိုင္း သတိရေန။

အို-သူငယ္ခ်င္း
မင္းႏွလံုးသား၊ ကဗ်ာမ်ားစြာ
ေႏွာင္ဖြဲ႕ကာထား၊ ေမ႔မသြားႏွင့္
ထားခဲ႔လက္ေဆာင္၊ တစ္သက္ေႏွာင္ယူ
အပူခဏေမ႔၊ ခုေန႔ဆီမွ
ကာလမ်ားစြာရွိပါေစ။

တို႔ႏွစ္ေယာက္လွည္႔
ကာလခ်ဲ႕သမွ်၊ အပူစရွိလည္း
တူတကြဖယ္ရွင္း၊ သူငယ္ခ်င္းရယ္
မင္းရယ္ငါရယ္၊ ဘယ္ေတာ႔မွမခြဲစတမ္း
အၿမဲတမ္းအတြက္ အမွတ္တရေလ။ ။

ထိုကဗ်ာေလးကို ME က်ဴရွင္မွ လင္းလင္းကိုလည္း ေပးခဲ႔ဖူး၏။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေလးေတြ ၾကားမွာ စေနာက္ေနလွ်င္ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္။

ေက်ာင္းတက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သိသူ မိန္းကေလးဟူ၍ ထိုအခ်ိန္က သံုးေယာက္သာရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အဂၤလိပ္စာအက္ေဆး ေရးေပးေနက်၊ သူက သူ႔အေဖ သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲအတြက္ ကန္ေတာ႔ခန္း ေရးခိုင္းသူ ယုယုၾကည္။ ေအာင္မ်ိဳးခိုင္ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေဆးေက်ာင္းကလာၿပီး မိတ္ဆက္ေပးခဲ႔၍ သိလာရေသာ သိဂၤီေရႊႏွင့္ ME က်ဴရွင္မွာ သိရသည္႔ လင္းလင္း။ (သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ - နင္တို႔ နာမည္ေတြ ထည္႔ေရးလိုက္ၿပီ။ ခြင့္လႊတ္ပါဟာ)

သူတို႔ကေတာ႔ တကယ္ခင္ဖုိ႔ ေကာင္းၾကသည္။ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးမ်ားက ပဲမ်ားသည္။ မိန္းကေလးတိုင္း ပဲမ်ားသည္ေတာ့ မဟုတ္။ သူတို႔လည္း အဲဒီလို မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမႏွစ္တြင္ ေတြ႕ဖူးခဲ႔သူမ်ားထဲမွာ ပဲမ်ားသူေတြ ပါသည္။ နည္းေတာ့နည္းပါသည္။ ဒုတိယႏွစ္မွာလည္း ဆက္ေတြ႕ေနရ ေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မေနတတ္၊ မထိုင္တတ္ ကၽြန္ေတာ္႔လက္သည္ ဒုတိယႏွစ္မွာ ေအာက္ပါ ကဗ်ာကို ခ်ေရးမိ၏။

"ပဲမ်ားသူ"

ေခါင္းကိုငံု႔ထားစဥ္
ဆံမွ်င္မ်ားက၊ ၀ိုက္ထားသည္႔ဘက္
တြဲလ်က္က်ေန၊ ပါးျပင္ေတြဖံုး
မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကြယ္
(ၿပီးေတာ႔က်န္တစ္ဖက္ကို)
နားရြက္စပ္မွဆြဲသပ္သည္။

ေဟာ-ေခါင္းအေမာ႔
ဟန္ကိုေၾကာ႔ေအာင္၊ ေပါ႔ေပါ႔ေလးခါ
ေလမွာဆံစ၊ ဖြာက်လြင့္ပါး
ၾကည္႔သူမ်ားရင္၊ လိႈင္းခတ္ခ်င္ေအာင္
(ဒါလည္း)သူလုပ္ေဆာင္တတ္သည္။

လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း
ခါးအၿမဲႏြဲ႕၊ ပဲရဲ႕သေဘာ
စကားေျပာၾကည္႕၊ သိတာမသိတာ
တစ္ခါတည္းမျပတ္၊ ေ၀႔လည္ပတ္ကာ
မ်က္လႊာေလး၀င့္၊ မ်က္ခံုးပင့္လို႔
ေခါင္းႏွင့္မ်က္ႏွာ၊ တစ္ဖက္ပါေစာင္း
(သူ႔ကိုၾကည္႕ရင္း)ကၽြန္ေတာ္တို႔ဇက္ေညာင္းသည္။

ကဲ-ေရႊပဲေရ
တို႔ေတြကေယာက္်ားေလး
ဒါေပမဲ့ေ၀းေသးတယ္၊ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္
(ပဲမ်ားသူဆို)ရင္မခုန္၊ မခ်စ္တတ္
အဲဒါမွတ္ထား
မင္းနားလည္ပါေစကြယ္။ ။

ထိုကဗ်ာကို ခ်သာေရးခဲ႔ၿပီး ဘယ္သူမွ် မျပခဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ဘာသာဘာ၀ကို ကဗ်ာ ခ်ေရးတာသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို ေလွာင္ဖို႔မဟုတ္။ ထိုသို႔ ေပၚတင္ႀကီး မေလွာင္ေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ တစ္တန္းငယ္ေသာ Fresher ေလးမ်ားထဲမွာ စခ်င္စရာမ်ား သြားေတြ႕ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ ၀င္လာေသာ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားထဲမွာ အျမႊာညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ပါလာသလို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနာက္ႏွစ္မွ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးမွာလည္း နာမည္ႏွင့္လူ လိုက္ေအာင္ အင္မတန္လွပလြန္းသူ တစ္ဦးအျဖစ္ သြားေတြ႕ရေလသည္။ ထိုအခါ၌ အျမႊာညီအစ္မကို ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္ခုခု စတတ္ၾကသလို၊ ထိုလွပ လြန္းေသာ ေက်ာင္းသူေလးကိုလည္း အနည္းငယ္ေတာ႔ စမိၾကသည္။ တိုက္ဆိုင္သည္က သူတို႔အားလံုး BE တန္း မတက္ဘဲ ဗိသုကာတန္းေတြသာ တက္သြားျခင္းပင္။ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ား ရန္က ေ၀းေ၀းေရွာင္ခ်င္ သည္ ထင္ပါ၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တစ္ေက်ာင္းတည္းမွ ေမာင္ႏွမမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မထိခိုက္၊ မနာက်ဥ္ေအာင္ စခဲ႔ၾက၏။ ထိုအခါ၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ႔သူမ်ားသည္ ၿပံဳးၾက၏။ မဲ႔ၾက၏။ ရင္ထဲမွာ နာက်ဥ္မႈမ်ား မက်န္ႏိုင္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယူဆခဲ႔၏။ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အမွတ္တရမ်ား ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္၏။ သည္သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္လည္း ထိုအေပ်ာ္ေလးမ်ားကို အမွတ္ရခြင့္ ရွိေနေသး၏။ ။

ဆူးသစ္
၂၁း၅၆ နာရီ
၂၂.၀၂.၂၀၁၁