ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အသက္(၃၀)ေက်ာ္သည္႕တိုင္ အေဖ၊ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ ညီအစ္ကိုမ်ားႏွင့္ ႏွစ္ခ်ီၿပီး ဘယ္ေတာ႔မွ မခြဲဖူးခဲ႔။ အထူးသျဖင့္ အေဖႏွင့္အေမကို။ သည္ေတာ႔ အေလ႔အက်င့္ေၾကာင့္ သာဟု ေျပာရေလာက္ေအာင္ မိဘႏွင့္ ခြဲရလွ်င္၊ အိမ္ႏွင့္ခြဲရလွ်င္ ေနရထိုင္ရ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္လွသည္။
ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက မိဘႏွင့္ခြဲၿပီး အမ်ိဳးေတြဆီ အလည္သြားဖူးသည္။ ၾကာရွည္မေနႏိုင္။ ေပ်ာ္သည္က တစ္ပိုင္း၊ မိဘေတြဆီ ျပန္ခ်င္သည္က တစ္ပိုင္း။
အိမ္မွာ ကိုႀကီးက ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းဘ၀ႏွင့္ နယ္ကိုႏွစ္ခ်ီ၍ စထြက္သည္။ ကာလၾကာေတာ႔ ကိုႀကီးသည္ 'အေမ႕အိမ္' သီခ်င္း နားေထာင္တိုင္း အိမ္ကို သတိရေၾကာင္း၊ လြမ္းေၾကာင္းဆိုသည္။ ကိုႀကီးလိုခံစားမႈမ်ိဳး မရွိေသး၍ နားမလည္ႏိုင္ခဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းလုပ္ေတာ႔ နယ္ေပါင္းစံု ခရီးထြက္ရသည္။ စာမ်ားဖတ္သင့္သေလာက္ ဖတ္ၿပီး အေတြးအျမင္ ရင့္က်က္လာသည္ဟု ထင္မိသည္႕တုိင္ မိဘအိမ္ကို လြမ္းၿမဲ။ အိမ္ႏွင့္တကယ္ေ၀းၿပီဆိုမွ ကိုႀကီးလို ခံစားခ်က္ကို နားလည္လာသည္။
ဘ၀ဆိုသည္က လြယ္မလိုႏွင့္ခက္သည္။ ႏုမလိုႏွင့္ၾကမ္းသည္။ အပန္းေျပမလိုႏွင့္ ေမာပန္းလွသည္။ ၀န္ထမ္းဘ၀တုန္းက ေရာက္ရာနယ္ၿမိဳ႕၊ ေရာက္ရာစက္ရံု၊ ေရာက္ရာတည္းခိုခန္း တို႔တြင္ ႀကံဳသလို အိပ္ရသည္။ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕က တည္းခိုခန္းတစ္ခန္းဆိုလွ်င္ ၾကမ္းပိုးကိုက္ၿပီး ညဘက္မီးလည္းမရွိ၍ ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ ၾကမ္းပိုးထသတ္ရင္း နံနက္(၅)နာရီမွ အိပ္ေမာက်ခဲ႔ဖူးသည္။ ေတာင္ကုတ္မွာ တည္းခိုခန္းတစ္ခန္းက ၾကမ္းပိုးကိုက္၍ ေနာက္ေန႕မွာ ေနာက္တည္းခိုခန္းသို႔ ေျပာင္းခဲ႔ရသည္။ စစ္ေတြမွာ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေလယာဥ္မရ၍ တည္းခိုခန္းမွာ (၄)ရက္ေလာက္ ေသာင္တင္ေနခဲ႔ဖူးသည္။
အိမ္ႏွင့္ေ၀းၿပီဆိုလွ်င္ အေမ႔ကို ပထမဦးဆံုးသတိရသည္။ အေဖေရာ၊ အေမပါ မိဘမ်ားမို႔ အတူတူ ခ်စ္သည္မွာ ျငင္းဖြယ္ရာ မရွိ။ သို႔ေသာ္ နံနက္မိုးလင္းသည္မွ ညမိုးခ်ဳပ္တိုင္ အေမ႔လက္ရာစား၊ အေမ ဂရုစိုက္သမွ်ခံႏွင့္ ေနလာခဲ႔၍ အေ၀းေရာက္ခ်ိန္မွာ အေမ႔ကို ပိုၿပီးျမင္ေယာင္မိသည္။
စကၤာပူေရာက္ေတာ႔ ဘ၀ဆိုတာဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဟု ကိုယ္႔ဘာသာစဥ္းစားရင္း အိမ္ျပန္ခ်င္သည္႔အခ်ိန္မ်ား မေရတြက္ႏိုင္ခဲ႔။ မိဘကို လုပ္ေကၽြးဖို႔ ၊ ခ်စ္သူႏွင့္အတူေနဖို႔ စသည္႔အေတြးမ်ားက လႊမ္းမိုးရင္း မိုးမလင္းေသးေသာ နံနက္၊ မီးေရာင္လက္ေသာ ညမ်ားၾကားမွာ အလုပ္ႏွင့္ေငြ ဆိုသည္ကို ၾကည္႔ကာ ဘ၀ကို ထိုးေကၽြးထားလိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ၌ စိတ္ဓါတ္အားနည္းရင္း ၿပိဳလဲသြားမည္လားစိုးကာ နာက်င္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔သည္႔ ေန႔မ်ားၾကား အားတင္းခဲ႔ရဖူးသည္။ လူမ်ိဳးျခား ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရ ၾကားမွာ ျမန္မာ တစ္ေယာက္၏ ဘ၀သည္ သူစိမ္းျဖစ္၍ အစြမ္းရွိမွသာ ေတာ္ကာက်မည္။
ယခုေတာ႔လည္း ၿမိဳ႕ျပ၏ လူေနမႈစနစ္ၾကားတြင္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ပံုမွန္ က်င္လည္ေနရ သလို၊ ေန႔စဥ္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ခံစားေနမိရင္း တစ္ခ်ိန္တြင္ အေမႏွင့္ အေဖရွိရာ ျမန္မာျပည္ သို႕ ျပန္ေရာက္မည္ဆိုေသာ ၾကည္နူး အေတြးေလးႏွင့္ ရွင္သန္လာတတ္ခဲ႔ ေလသည္။ မျပန္ႏိုင္ခင္ခဏ ဇနီးသည္က အနားေရာက္လာၿပီး ကူညီအားျဖည္႕ကာ ဘ၀ကို တိုက္ပြဲ၀င္သည္။
ေက်းလက္ဆန္ေသာ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္(ေျမာက္) ပိုင္း က အေမ႔အိမ္၊ အေမ႕ၿခံေလးကို ဘ၀ထဲမွာ ျဖတ္သန္းရင္း ခဏ ခဏလြမ္းေနမိသည္႕အခါ တစ္ေယာက္တည္း မ်က္ရည္၀ဲေနမိခဲ႔သည္။ ' အေမ႔အိမ္ ' ကို မလြမ္းေသာ သားသမီး ဘယ္မွာ ရွိႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဇနီးသည္ သည္လည္း သူ႕အေမကိုလြမ္းတိုင္း ဖုန္းခဏခဏ ဆက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထို႔အတူပင္။
အရာရာအားလံုးထက္ ေႏြးေထြးေသာ၊ လံုၿခံဳေသာ၊ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ေကာင္းေသာ ' အေမ႔အိမ္ ' ႏွင့္အေ၀းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ေနခဲ႔ရျခင္းသည္ အလုိအပ္ဆံုးအရာတစ္ခုကို စြန္႔ပစ္ခဲ႔ရသည္႕ႏွယ္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသည္။ ' အေမ႔အိမ္ ' ကိုလြမ္းမိတိုင္း ကိုငွက္(ထူးအိ္မ္သင္) ေရး၍ သူပဲသီဆိုေသာ ' အေမ႔အိမ္ ' သီခ်င္းကို ႏွလံုးသားႏွင့္ ခံစား၍ နားေထာင္တတ္ခဲ႔သည္။ ရင္ဘတ္ႀကီးႏွင့္ ညည္းတြားျဖစ္ခဲ႔သည္။
ကိုငွက္ကေတာ႔ ရထားဥၾသသံေလးမ်ားၾကားလွ်င္ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေတာ႔ ေလယာဥ္ပ်ံသံမ်ားၾကားလွ်င္ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္ဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။ တားမႏိုင္ ဆီးမရ ျပဳတ္ထြက္ က်လာေသာ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္မ်ားၾကား ကိုငွက္၏ ေတးသြားမ်ားက ' အေမ႔အိမ္ ' ကို လြမ္းတိုင္း ရင္ထဲသို႔ ျဖတ္သန္း စီးဆင္းေနေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ႔ ကိုငွက္၏ Masterpiece ' အေမ႔အိမ္ ' ပင္။
ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက မိဘႏွင့္ခြဲၿပီး အမ်ိဳးေတြဆီ အလည္သြားဖူးသည္။ ၾကာရွည္မေနႏိုင္။ ေပ်ာ္သည္က တစ္ပိုင္း၊ မိဘေတြဆီ ျပန္ခ်င္သည္က တစ္ပိုင္း။
အိမ္မွာ ကိုႀကီးက ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းဘ၀ႏွင့္ နယ္ကိုႏွစ္ခ်ီ၍ စထြက္သည္။ ကာလၾကာေတာ႔ ကိုႀကီးသည္ 'အေမ႕အိမ္' သီခ်င္း နားေထာင္တိုင္း အိမ္ကို သတိရေၾကာင္း၊ လြမ္းေၾကာင္းဆိုသည္။ ကိုႀကီးလိုခံစားမႈမ်ိဳး မရွိေသး၍ နားမလည္ႏိုင္ခဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းလုပ္ေတာ႔ နယ္ေပါင္းစံု ခရီးထြက္ရသည္။ စာမ်ားဖတ္သင့္သေလာက္ ဖတ္ၿပီး အေတြးအျမင္ ရင့္က်က္လာသည္ဟု ထင္မိသည္႕တုိင္ မိဘအိမ္ကို လြမ္းၿမဲ။ အိမ္ႏွင့္တကယ္ေ၀းၿပီဆိုမွ ကိုႀကီးလို ခံစားခ်က္ကို နားလည္လာသည္။
ဘ၀ဆိုသည္က လြယ္မလိုႏွင့္ခက္သည္။ ႏုမလိုႏွင့္ၾကမ္းသည္။ အပန္းေျပမလိုႏွင့္ ေမာပန္းလွသည္။ ၀န္ထမ္းဘ၀တုန္းက ေရာက္ရာနယ္ၿမိဳ႕၊ ေရာက္ရာစက္ရံု၊ ေရာက္ရာတည္းခိုခန္း တို႔တြင္ ႀကံဳသလို အိပ္ရသည္။ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕က တည္းခိုခန္းတစ္ခန္းဆိုလွ်င္ ၾကမ္းပိုးကိုက္ၿပီး ညဘက္မီးလည္းမရွိ၍ ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ ၾကမ္းပိုးထသတ္ရင္း နံနက္(၅)နာရီမွ အိပ္ေမာက်ခဲ႔ဖူးသည္။ ေတာင္ကုတ္မွာ တည္းခိုခန္းတစ္ခန္းက ၾကမ္းပိုးကိုက္၍ ေနာက္ေန႕မွာ ေနာက္တည္းခိုခန္းသို႔ ေျပာင္းခဲ႔ရသည္။ စစ္ေတြမွာ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေလယာဥ္မရ၍ တည္းခိုခန္းမွာ (၄)ရက္ေလာက္ ေသာင္တင္ေနခဲ႔ဖူးသည္။
အိမ္ႏွင့္ေ၀းၿပီဆိုလွ်င္ အေမ႔ကို ပထမဦးဆံုးသတိရသည္။ အေဖေရာ၊ အေမပါ မိဘမ်ားမို႔ အတူတူ ခ်စ္သည္မွာ ျငင္းဖြယ္ရာ မရွိ။ သို႔ေသာ္ နံနက္မိုးလင္းသည္မွ ညမိုးခ်ဳပ္တိုင္ အေမ႔လက္ရာစား၊ အေမ ဂရုစိုက္သမွ်ခံႏွင့္ ေနလာခဲ႔၍ အေ၀းေရာက္ခ်ိန္မွာ အေမ႔ကို ပိုၿပီးျမင္ေယာင္မိသည္။
စကၤာပူေရာက္ေတာ႔ ဘ၀ဆိုတာဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဟု ကိုယ္႔ဘာသာစဥ္းစားရင္း အိမ္ျပန္ခ်င္သည္႔အခ်ိန္မ်ား မေရတြက္ႏိုင္ခဲ႔။ မိဘကို လုပ္ေကၽြးဖို႔ ၊ ခ်စ္သူႏွင့္အတူေနဖို႔ စသည္႔အေတြးမ်ားက လႊမ္းမိုးရင္း မိုးမလင္းေသးေသာ နံနက္၊ မီးေရာင္လက္ေသာ ညမ်ားၾကားမွာ အလုပ္ႏွင့္ေငြ ဆိုသည္ကို ၾကည္႔ကာ ဘ၀ကို ထိုးေကၽြးထားလိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ၌ စိတ္ဓါတ္အားနည္းရင္း ၿပိဳလဲသြားမည္လားစိုးကာ နာက်င္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔သည္႔ ေန႔မ်ားၾကား အားတင္းခဲ႔ရဖူးသည္။ လူမ်ိဳးျခား ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရ ၾကားမွာ ျမန္မာ တစ္ေယာက္၏ ဘ၀သည္ သူစိမ္းျဖစ္၍ အစြမ္းရွိမွသာ ေတာ္ကာက်မည္။
ယခုေတာ႔လည္း ၿမိဳ႕ျပ၏ လူေနမႈစနစ္ၾကားတြင္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ပံုမွန္ က်င္လည္ေနရ သလို၊ ေန႔စဥ္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ခံစားေနမိရင္း တစ္ခ်ိန္တြင္ အေမႏွင့္ အေဖရွိရာ ျမန္မာျပည္ သို႕ ျပန္ေရာက္မည္ဆိုေသာ ၾကည္နူး အေတြးေလးႏွင့္ ရွင္သန္လာတတ္ခဲ႔ ေလသည္။ မျပန္ႏိုင္ခင္ခဏ ဇနီးသည္က အနားေရာက္လာၿပီး ကူညီအားျဖည္႕ကာ ဘ၀ကို တိုက္ပြဲ၀င္သည္။
ေက်းလက္ဆန္ေသာ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္(ေျမာက္) ပိုင္း က အေမ႔အိမ္၊ အေမ႕ၿခံေလးကို ဘ၀ထဲမွာ ျဖတ္သန္းရင္း ခဏ ခဏလြမ္းေနမိသည္႕အခါ တစ္ေယာက္တည္း မ်က္ရည္၀ဲေနမိခဲ႔သည္။ ' အေမ႔အိမ္ ' ကို မလြမ္းေသာ သားသမီး ဘယ္မွာ ရွိႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဇနီးသည္ သည္လည္း သူ႕အေမကိုလြမ္းတိုင္း ဖုန္းခဏခဏ ဆက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထို႔အတူပင္။
အရာရာအားလံုးထက္ ေႏြးေထြးေသာ၊ လံုၿခံဳေသာ၊ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ေသာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ေကာင္းေသာ ' အေမ႔အိမ္ ' ႏွင့္အေ၀းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ေနခဲ႔ရျခင္းသည္ အလုိအပ္ဆံုးအရာတစ္ခုကို စြန္႔ပစ္ခဲ႔ရသည္႕ႏွယ္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရသည္။ ' အေမ႔အိမ္ ' ကိုလြမ္းမိတိုင္း ကိုငွက္(ထူးအိ္မ္သင္) ေရး၍ သူပဲသီဆိုေသာ ' အေမ႔အိမ္ ' သီခ်င္းကို ႏွလံုးသားႏွင့္ ခံစား၍ နားေထာင္တတ္ခဲ႔သည္။ ရင္ဘတ္ႀကီးႏွင့္ ညည္းတြားျဖစ္ခဲ႔သည္။
ကိုငွက္ကေတာ႔ ရထားဥၾသသံေလးမ်ားၾကားလွ်င္ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေတာ႔ ေလယာဥ္ပ်ံသံမ်ားၾကားလွ်င္ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္ဟု ဆိုရမည္ ထင္သည္။ တားမႏိုင္ ဆီးမရ ျပဳတ္ထြက္ က်လာေသာ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္မ်ားၾကား ကိုငွက္၏ ေတးသြားမ်ားက ' အေမ႔အိမ္ ' ကို လြမ္းတိုင္း ရင္ထဲသို႔ ျဖတ္သန္း စီးဆင္းေနေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ႔ ကိုငွက္၏ Masterpiece ' အေမ႔အိမ္ ' ပင္။
ေလာကရဲ႕လမ္းမ်ားေပၚ ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္
ႏွလံုးသားက လြမ္းဆြတ္လို႔တမ္းတမိခဲ႔ အေမ႔ရဲ႕အိမ္ကို
ေအးျမတဲ႔အေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာရိပ္နဲ႔ ေ၀းခဲ႕သူမို႔
တခါတေလ ျပန္လည္ေတြးရင္ ရင္မွာပိုေၾကကြဲ
ေျခာက္ေသြ႕တဲ႔ အိပ္မက္ရွည္ေတြၾကားထဲမွာ အရိပ္တစ္ခုလြင့္ျပယ္
ရက္စက္တဲ႔ေန႔ရက္မ်ား တိုက္ခိုက္ၾကလို႔ အားနည္းေနၿပီဆို
တင္းထားတဲ႔စိတ္ဓါတ္မ်ား ၿပိဳကြဲသြားမလား စိုးရိမ္လို႔
ရင္မွာဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ နာက်င္ေနၿပီပဲ
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဟူး......ဟူး.......အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးအေမ႔အိမ္
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဟူး......ဟူး.......အေႏြးေထြးဆံုးအေမ႔အိမ္
အိပ္မရတဲ႔ ညမ်ားစြာထဲ ရထားဥၾသသံေလးမ်ားၾကားရင္
အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ႔စိတ္ကေလး တားမရဘူး
မြန္းက်ပ္တဲ႔ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈစနစ္မွာ စီးေမ်ာရင္းေလ
မၿပီးေသးတဲ႔ခရီးတစ္ခု အဆံုးထိေရာက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနသူမွာ
ရိုးသားတဲ႔ေက်းလက္က အေမ႔အိမ္ေလးအေၾကာင္း ေတြးမိေနလို႔
ျမင္ေယာင္ကာအိပ္မက္ရင္ အလိုလိုငိုခ်င္တယ္
ႏွလံုးသားက လြမ္းဆြတ္လို႔တမ္းတမိခဲ႔ အေမ႔ရဲ႕အိမ္ကို
ေအးျမတဲ႔အေမ႔ရဲ႕ ေမတၱာရိပ္နဲ႔ ေ၀းခဲ႕သူမို႔
တခါတေလ ျပန္လည္ေတြးရင္ ရင္မွာပိုေၾကကြဲ
ေျခာက္ေသြ႕တဲ႔ အိပ္မက္ရွည္ေတြၾကားထဲမွာ အရိပ္တစ္ခုလြင့္ျပယ္
ရက္စက္တဲ႔ေန႔ရက္မ်ား တိုက္ခိုက္ၾကလို႔ အားနည္းေနၿပီဆို
တင္းထားတဲ႔စိတ္ဓါတ္မ်ား ၿပိဳကြဲသြားမလား စိုးရိမ္လို႔
ရင္မွာဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ နာက်င္ေနၿပီပဲ
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဟူး......ဟူး.......အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးအေမ႔အိမ္
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဟူး......ဟူး.......အေႏြးေထြးဆံုးအေမ႔အိမ္
အိပ္မရတဲ႔ ညမ်ားစြာထဲ ရထားဥၾသသံေလးမ်ားၾကားရင္
အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ႔စိတ္ကေလး တားမရဘူး
မြန္းက်ပ္တဲ႔ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈစနစ္မွာ စီးေမ်ာရင္းေလ
မၿပီးေသးတဲ႔ခရီးတစ္ခု အဆံုးထိေရာက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနသူမွာ
ရိုးသားတဲ႔ေက်းလက္က အေမ႔အိမ္ေလးအေၾကာင္း ေတြးမိေနလို႔
ျမင္ေယာင္ကာအိပ္မက္ရင္ အလိုလိုငိုခ်င္တယ္
စကားေျပာ - အားလံုးထက္ေႏြးေထြးလံုၿခံဳတဲ႔ေနရာဟာ အေမ႔အိမ္ပဲလို႔ သိလိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္က ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ႕ၿပီေလ
ကၽြန္ေတာ္က ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ႕ၿပီေလ
ဆူးသစ္
၂၂း၁၅ နာရီ
၂၃.၁၀.၁၀
သီတင္းကၽြတ္လျပည္႕ေန႕
1 comments:
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ အိပ္ျပန္ေရာက္မွာေပါ့ေလ။
ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မျဖစ္ေသးခင္ ျဖစ္သင့္တာေတြ လုပ္ေနရတာက အေနာ္တို႕လို အေ၀းေရာက္ သားမိုက္ ေတြေပါ့ေလ။
Post a Comment