" ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ "(၂)

ေက်ာင္းစတက္ေသာေန႔သည္ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀လို ရင္ခုန္စရာ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ဆိုသည္ကပင္ စိတ္ထဲမွာ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနသည္။ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ' ပစၥည္းမဲ႔ဂိတ္ ' က၀င္လိုက္လွ်င္ ကြန္ကရစ္လမ္းကေလးရွိ၏။ ထိုအတိုင္း ဘယ္ဘက္သို႔လိုက္လွ်င္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္၏ အထင္ကရ ' ေရာမတိုင္လံုးႀကီးမ်ား ' ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာင္ေတာ္မ်ား ေခၚေသာတိုင္လံုးႀကီးမ်ားကို ေတြ႕ရလိမ္႔မည္။

ထိုတိုင္လံုးႀကီးမ်ားဘက္သို႔မလိုက္။ ဘယ္သို႔ ကတၱရာလမ္းေလးအတိုင္းလိုက္ပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာသင္ေဆာင္မ်ားျဖစ္သည္႔ L-1, L-2, L-3,L-4 တို႔သို႔ေရာက္မည္။ L-4 ႏွင့္ L-3 ကိုအစဥ္အတိုင္း ေက်ာ္ပါမွ L-2 ႏွင့္ L-1 ကပ္လ်က္ အေဆာင္မ်ားသို႔ေရာက္၏။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသည္ သစ္ရိပ္ေပါေသာေက်ာင္းျဖစ္၏။ ကုကၠိဳ၊ ငု၊ ပိေတာက္၊ စိန္ပန္း၊ ယူကလစ္၊ သရက္၊ ပိႏၷဲ၊ ပု႑ရိက္တန္းတို႔ျဖင့္ အရာရာသည္ စိမ္းစိမ္းစိုစို။ ေက်ာင္း၏သေကၤတျဖစ္ေသာ စြယ္ေတာ္ပင္တို႔ကိုေတာ႔ လူျမင္ကြင္းမွာသိပ္မေတြ႕ရ။

ေက်ာင္း၏အခ်ိန္စာရင္းကို ပင္မေဆာင္ (Main Building) မွာကူးၿပီး အတန္းရွိသည္ဆို၍ သြားၾကည္႔ေသာအခါ ဆရာ မရွိ။ အတန္းက ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွစမည္ဆို၍ အခ်ိန္စာရင္းကူးရင္း မ်က္မွန္းတန္းမိေသာသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ ကင္တင္းန္ ကိုဆင္းသည္။ သည္ေတာ႔မွ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ပီသရေတာ႔၏။ အတန္းမတက္ခင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေရာက္ႏွင့္ ေနၿပီကိုး။

ကင္တင္းန္သည္ စာၾကည္႔တိုက္ကိုုျဖတ္၊ ကားပတ္ကင္ႏွင့္ ေငြစာရင္းဌာနၾကားကအမိုးႏွင့္ လမ္းေလးအတိုင္း သြား၊ ညာဘက္ခ်ိဳး၊ ၿပီးလွ်င္ေအမွအက္ဖ္အထိရွိေသာ ေယာကၤ်ားေလးေဆာင္မ်ား ဘက္သို႔ဆက္မသြားဘဲ လမ္းခုလတ္မွာတင္ ဘယ္ခ်ိဳူးရ၏။ ေက်ာင္းကအျမင့္မွာရွိ၍ ကင္တင္းန္က ေျမနိမ္႔ထဲမွာရွိသည္။ ေလွကားက ႏွစ္ခုခြဲဆင္း၏။ ဆိုင္ခန္းကလည္းမ်ားစြာ။ ဘယ္ညာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္။

မ်က္မွန္းတန္းမိေသာသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေန႔လယ္အတန္းမစခင္ လမ္းခြဲေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုတစ္ခြန္း ေျပာခဲ႔သည္။ ' ကၽြန္ေတာ္႔ကိုမေတြ႔ရင္ Library မွာရွာပါ ' ဟု။ သူငယ္ခ်င္းကဘယ္လိုထင္သည္မသိ။ ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ေခါင္းညိတ္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ' ဒီေကာင္စာရူးလားမသိဘူး၊ ဘာမွေတာင္မသင္ရေသးဘူး၊ Library လာရွာလို႔ ေျပာေနတယ္ ' ဟုေတြးေနေလသလားမသိ။ အမွန္ကကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ္႔အေတြးႏွင့္ကိုယ္။ ထိုစာၾကည္႔တိုက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္လိုေသာ ေရွးစာေရးဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ား၏ ၀တၳဳမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ား ရွိႏိုင္သည္ ဟုေတြးကာ ေက်ာင္းခ်ိန္အားလွ်င္ ဖတ္ဖို႔ရည္ရြယ္ကာ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုသူငယ္ခ်င္းက L-3 မွာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လမ္းခြဲသြား၏။ L-2 ဘက္သို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘာသာ ေလွ်ာက္သြားရင္း အတန္းထဲ၀င္လိုက္စဥ္ လူကစံုသေလာက္ျဖစ္ေန၏။ ပထမဆံုးလက္ခ်ာ(Lecture)မို႔ ထင္၏။ ခံုေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ျပည္႔ေနေလၿပီ။ သည္သို႔ျဖင့္ ေခ်ာင္ေနေသာခံုတစ္ခံုမွာ၀င္ထိုင္ရင္း စာအုပ္ထုတ္ကာဆရာအလာကို ေမွ်ာ္မိေတာ႔၏။ အခ်ိန္စာရင္းကိုၾကည္႔ေတာ႔ သခ်ၤာဘာသာရပ္။

သည္သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို သခၤ်ာဘာသာႏွင့္စတင္ခဲ႔သည္ဟု ဆိုရေတာ႔မည္။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အျဖဴေရာင္သက္သက္မ်ားျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စဥ္းစားရျခင္း၊ ေတြးေတာရျခင္းမ်ိဳးကို ေသေသခ်ာခ်ာမသိေသးသူမ်ားျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနာဂတ္ကို မျမင္ႏိုင္ေသးသူမ်ားျဖစ္၏။


ဆူးသစ္
၂၃း၀၂ နာရီ
၀၉-၁၀-၁၀