''ပန္းယုခိုင္ ေျပာသလိုဆိုရင္ ၾကည္သက္စံကို မင္း မခ်စ္နဲ႔ေတာ႔''
''ဟ - ဘာလဲကြ။ လူတစ္ေယာက္ကို မခ်စ္နဲ႔ဆိုတာ အဲဒီလို တားလို႔ရလား''
''ဘယ္သူမွတားလို႔ မရလဲ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တားရမွာပဲ..ရဲေနာင္။ ေလာကမွာ လူတိုင္း အတၱေတြ ရွိၾကတာပဲ။ ကိုယ္ရဖို႔ဆိုတဲ႔ အတၱက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္ကြ။ အဲဒီလို အတၱႀကီးေနလို႔လဲ ကမၻာႀကီးက အက်ည္းတန္ သထက္ အက်ည္းတန္လာတာ။ အဲဒီလို လူေတြထဲမွာ ငါေတာ႔ မပါခ်င္ဘူး။ ငါ႔မွာ အတၱေတာ႔ ရွိလိမ္႔မယ္။ သာမန္ လူေတြ ထက္ေတာ႔ နည္းမယ္ဆိုတာ ငါေျပာရဲတယ္''
''ၾကည္သက္စံကို ငါအရမ္းခ်စ္မိေနတယ္''
''မင္းရင္ထဲမွာ သိမ္းထားလိုက္ေတာ႔။ သူ႔ဘ၀မွာ သူ႔ဘာသာ အဆင္ေျပေနတာကို မင္းသြားဖ်က္ဆီးရင္ အဲဒါ အခ်စ္မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ သူစိတ္ခ်မ္းသာေနသလို၊ သူ႔မိဘ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ သူ႔အေဒၚလို႔ေျပာတဲ႔ သူ႔ေက်းဇူးရွင္ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ဘယ္ေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနမလဲ။ ၾကည္သက္စံကို မင္းဖြင့္ေျပာရင္ မင္းကို သူက မခ်စ္ဘဲ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ သိေနတယ္။ သူလဲ ပုထုဇဥ္ပဲ။ ခ်စ္ၿပီးေတာ႔ မင္းက လက္ထပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေတာ႔ အဆင္ေျပမွာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ႏွစ္ဖက္အသိုင္းအ၀ိုင္း စိတ္ဒုကၡေရာက္မယ္။ မင္းတစ္ေယာက္ တည္း စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ လူေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲခံရမယ္ဆိုတာ တရားမလား ရဲေနာင္။ မင္းနဲ႔ ေနရဖို႔ ၾကည္သက္စံ ကေရာ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားမွာ ဘာေတြ ျဖစ္သြားမလဲ။ အဲဒါ မင္းက ၾကည္သက္စံကို တကယ္ခ်စ္ရင္ စဥ္စားရမွာ''
''မင္းဒီလို ေတြးတတ္ေအာင္ ဘယ္သူသင္ေပးတာလဲ''
''ငါ႔ဘ၀ကေပါ႔ကြာ။ ငါတို႔ဘ၀မွာ အၿမဲတမ္း ရုန္းကန္ေနရတာခ်ည္းပဲ။ ဒီေတာ႔ ေပါ႔ေပါ႔မေနဘူး။ ေပါ႔ေပါ႔ မစားဘူး။ ေပါ႔ေပါ႔ မေတြးဘူးေပါ႔''
''ငါ႔ကုိထားပါေတာ႔။ မင္းနဲ႔ ပန္းယုခိုင္ ကိစၥဆိုရင္ေရာ။ သူက မင္းဖြင့္ေျပာရင္ လက္ခံႏိုင္မယ္ ထင္တာပဲ''
''ရွင္းပါတယ္ကြာ။ ပိုေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ပန္းယုခုိင္ ပံုစံက ငါ႔လိုေကာင္မ်ိဳးကို ခ်စ္သူဆိုတဲ႔ စာရင္းထဲ ထည္႔မယ္႔ပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ မာနႀကီးတယ္။ သူနဲ႔ တန္းတူလူမ်ိဳးကိုပဲ သူကေရြးမွာပါ''
''ဟ...မင္းက ဒါနဲ႔ ဘာလို႔ ခ်စ္တယ္ေျပာခဲ႔တာလဲ''
''ဘာဆိုင္လဲကြ။ လူတစ္ေယာက္ကို လက္မထပ္ႏိုင္တာနဲ႔ မခ်စ္ရေတာ႔ဘူးလား။ ပန္းယုခိုင္ကို ငါ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ သူအရမ္း ခ်မ္းသာတာလဲ ငါသိတယ္။ ငါနဲ႔ သူ ဘယ္လို ေပါင္းစပ္မလဲ။ ငါကဆင္းရဲေနတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ငါ႔မိသားစုက ငါေက်ာင္းၿပီးမွာ ေစာင့္ေနတယ္။ ငါျဖစ္ခ်င္တာထက္ ငါ႔မိသားစု ျဖစ္ရမွာကို ငါဦးစား ေပးရမယ္။ ငါ႔ႏွလံုးသားက ေသမသြားပါဘူး။ သူနဲ႔ေ၀းရလဲ ရင္ထဲက ခ်စ္ေနႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ငါ႔မိဘေတြ ေက်းဇူးကို ငါအတတ္ႏိုင္ဆံုး ေပးဆပ္ရဦးမယ္''
''မင္းကသာ ရင္ထဲက ခ်စ္ေန၊ ငါကေတာ႔ ရင္ထဲက မခ်စ္တတ္ဘူး''
''မခ်စ္တတ္ေသးလို႔ပါ။ ရွင္းရွင္းေျပာမယ္ကြာ။ အခ်စ္ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ေသးလို႔ပါ။ တကယ္တမ္း အခ်စ္ဆိုတာကို သိလာရင္ ဖြင့္မေျပာလဲ ရင္ထဲမွာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ရတာကို မင္းပိုၿပီး တန္ဖိုး ထားတတ္လာမွာပါ။ ဘာလဲ။ မင္းကဖြင့္ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားမလို႔လား။ အေကာင္းဆံုးက ငါေျပာသလို ဖြင့္မေျပာဘဲ ေနလိုက္တာ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္ကြာ။ ဘာမွ ထူးလာမွာမွ မဟုတ္ဘဲ။ စြန္႔စားရဲတယ္ ဆိုတာလဲ ေနရာတိုင္း မွာ မေကာင္းဘူးေလ။ ဒီလို ကိစၥမ်ိဳးမွာေတာ႔ ႏွစ္ဦးနီးစပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာကို စြန္႔စားတယ္လို႔ မေခၚသင့္ဘူးလို႔ ငါထင္တယ္။ ကုိယ္႔အတၱအတြက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေထာက္ထားညွာတာမႈ မရွိဘဲ ကိုယ္႔ကို္ယ္ကို အသံုးခ်လိုက္ တာပဲ''
''မင္းေျပာသလိုဆို ရာဇ၀င္ထဲမွာ အခ်စ္သူရဲေကာင္းေတြ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး''
''ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ခ်စ္လို႔ ႀကိဳးစားတယ္ဆိုမ်ိဳးကို အခ်စ္သူရဲေကာင္းလို႔ ေခၚသင့္ေပမယ္႔ သူဘာသာၿပီးၿပီးသား ကိစၥႀကီးထဲ ၀င္လုသလိုမ်ိဳး ျဖစ္တာကိုေတာ႔ အခ်စ္သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းသိ ငါက အခ်စ္လူၾကမ္းလို႔ပဲ ေခၚမွာ''
''ငါ႕ကိုယ္ငါ ထိန္းႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည္႔ပါဦးမယ္....လြင္ေသာ္''
''ႀကိဳးစားမယ္ဆိုတာ လုပ္ယူရမယ္႔ အပိုင္းပဲရွိေသးတယ္ေနာ္။ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ႔ အပိုင္း မဟုတ္ေသးဘူး။ တကယ္လုိ႔ ျဖစ္လာတဲ႔ အပိုင္းကို ေရာက္ရင္ မင္းပဲငါ႔ကို စအသိေပးစမ္းပါ။ ငါမရွိရင္ ရွိတဲ႔ေနရာ စာနဲ႔ လွမ္းေျပာလိုက္ကြာ''
လြင္ေသာ္႔ စကားေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသားထဲ ၀င္သြားသည္ဟု ထိုစဥ္က မထင္ခဲ႔မိ။ သို႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ဒြိဟစိတ္ေတြကို ေမြးဖြားေစႏိုင္ခဲ႔သည္ ကေတာ႔ အမွန္ပင္။
တကယ္ေတာ႔ လြင္ေသာ္ေရ၊ ငါကႀကိဳးစားမယ္လို႔ ေျပာခဲ႔တာ ငါ႔ကိုယ္ငါ မယံုရဲရဲပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို ရင္ထဲမွာ ခ်စ္ရတာမ်ိဳးလည္း ငါမခံစားဖူးဘူး။ ခံလည္း မခံစားခ်င္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မင္းရဲ႕အျပဳအမူေတြက ငါ႔ကို သင္ခန္းစာ စေပးေတာ႔တာကိုး။ ဒါလည္း ငါေက်ာင္းၿပီးမွ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သံုးသပ္ရင္း ထြက္လာတဲ႔ အေျဖေပါ႔ကြာ။
တတိယႏွစ္ ေမဂ်ာခြဲေတာ႔ Civil နဲ႔လြဲလို႔ Mechanical ကို မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ယူၿပီး Roll ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ၀င္လာတဲ႔ ပန္းယုခိုင္ကို တစ္ေမဂ်ာတည္းမွာ ရွိတဲ႔ မင္းက ခင္ခင္မင္မင္ ေပါင္းရံု၊ သူအတန္းထဲ ၀င္ထြက္ေနရင္ ခိုးၾကည္႔ရံု၊ သူစာေမးပြဲ ေျဖႏို္င္တာ၊ မေျဖႏိုင္တာ ကို က်ိတ္ၿပီး ပူတတ္ရံုေလာက္ ေနျပခဲ႔တာ ငါအံ႔ၾသလို႔ မဆံုးဘူး။ ပန္းယုခိုင္ ကို ဒီေလာက္ အရူးအမူး ခ်စ္တဲ႔ မင္းဟာ အခြင့္အလန္းေတြ ရွိရက္နဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ေနခဲ႔တာေတြဟာ မင္းဘ၀ အေျခအေနေၾကာင့္ ပန္းယုခိုင္ကို သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ ဆိုတာ ငါအခုမွ သိလာခဲ႔ၿပီေလ။
ေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိ မင္းသာ အဲဒီလို ေနသြားႏိုင္ေပမယ္႔ ပန္းယုခိုင္ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိတယ္ဆိုတာ ငါသိခဲ႔ တယ္။ မင္းအတြက္ စိတ္မေကာင္းတာ၊ အားမရတာ၊ ေၾကကြဲတာ၊ ကံၾကမၼာကို နာၾကည္းတာ၊ အားလံုး သူ႔ဆီမွာ ျဖစ္လာတာေတြ ငါ႔ကိုရင္ဖြင့္တယ္။ ငါက မင္းကို ဖြင့္ေျပာမိမွာစုိးလို႔လည္း ႀကိဳပိတ္ထားတယ္။ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ သူေနပါေစတဲ႔။ သူ႔ေၾကာင့္ မင္းဘ၀ ဖရိုဖရဲျဖစ္မွာ စိုးတယ္တဲ႔။ ဇြတ္တရြတ္ဥာဥ္ေလးကို ေဖ်ာက္ၿပီး ဆႏၵေတြ ထိန္းခ်ဳပ္တာ ပန္းယုခိုင္ရဲ႕ အခ်စ္လို႔ မင္းနားလည္ပါ သူငယ္ခ်င္း။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ သိကၡာ၊ ကၠုေျႏၵကို သူ တန္ဖိုးထားတယ္ေလ။
မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတုန္း ငါ႔မွာေတာ႔ အီးစီကို ေရာက္သြားတဲ႔ ၾကည္သက္စံကို Building-8 လုိ ေျမႀကီးေအာက္ခ်ိဳင့္ထဲ ေရာက္ေနတဲ႔ အခန္းကေန Building-1 လို ေျမႀကီးေပၚက အေဆာင္ရဲ႕ သံုးထပ္က အခန္းမွာ သြားသြားၿပီး ၾကည္႔ရတာလည္း မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္နဲ႔။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း မပိုင္၊ သူ႔လည္း မပိုင္၊ ေလွကားထစ္ေတြ တက္ရတာပဲ လူက ယိုင္မလိုလို ျဖစ္လာတယ္ေလ။ ဒါေတြေတာ႔ မင္းမသိခဲ႔ဘူးေပါ႔။ ငါက မင္းမသိေအာင္ သြားခဲ႔တာကိုး။
ဒါနဲ႔ ငါ႔မွာ မင္းစကားေတြ ၾကားေယာင္လိုက္၊ ဖြင့္ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ စဥ္းစားလိုက္နဲ႔၊ ေနလာ လိုက္တာ ေက်ာင္း ၿပီးေရာေပါ႔။ မင္းကေတာ႔ ထင္မွာပဲ။ ငါ႔ကိုယ္ငါ ထိန္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတုန္းလို႔။ ငါ မင္းကို အသိမေပးျဖစ္ေသးသေရြ႕ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထိန္းလို႔ရၿပီဆိုတဲ႔ အပိုင္း မေရာက္ေသးဘူးလို႔ မင္းေျပာထား တာပဲ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတုန္း မင္းက အစိုးရအလုပ္ကို နယ္မွာ သြားလုပ္တယ္။ ငါက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ရတယ္။ အဲဒီ ကုမၸဏီမွာပဲ ၾကည္သက္စံ နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ေရာ...လြင္ေသာ္ေရ --
မင္းစိတ္၀င္စားမွာပါ။ ဇာတ္က အခုမွ တကယ္႔အပိုင္း ေရာက္တာကိုး။ မင္းနဲ႔ ပန္းယုခိုင္က ရိုးရိုးေလးကြဲသြား ၾကတယ္။ ငါ႔မွာေတာ႔ ၾကည္သက္စံနဲ႔ မနီးစပ္ရဘဲ ျပန္ဆံုရေတာ႔ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ။ မင္းစဥ္းစား ၾကည္႕ဦး... လြင္ေသာ္။ ၾကည္သက္စံကလည္း လက္မထပ္ရေသးဘူး။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ပိုလွလာတဲ႔သူ။ အလုပ္၀င္ေတာ႔ က်က္သေရ ရွိလိုက္တာ။ ငါ႔မွာ လြတ္ေသာငါး ႀကီးရေတာ႔မလိုလို၊ ဆြဲယူၿပီး မ်ိဳခ်ရမလိုလိုနဲ႔။ လုပ္ငန္း တစ္ခု တည္းမွာ ရင္းႏွီးလြန္းတဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ ဒီလိုေနေနသမွ် ဘယ္လိုလုပ္ ဆႏၵေတြ တားဆီးၾကမလဲ။ ၾကာရင္ ငါ႔စိတ္ကို ငါထိန္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ငါဘာသာငါ ထြက္စာ တင္လို္က္တယ္။ ၾကည္သက္စံကို အသိမေပးခဲ႔ပါဘူး။ သူစိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာစိုးလို႔ေလ။
အဲဒီမွာ ငါဘာေတြ စဥ္းစားမိလဲ ဆိုေတာ႔...လြင္ေသာ္ေရ။ ငါ ၾကည္သက္စံကို တကယ္ ခ်စ္တတ္သြားပါလား ဆိုတာပဲ။ သူ႔ကို သနားတယ္။ သူ႔ဘ၀ကို ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ငါနဲ႔ေနရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ္႔ သူ႔အသိုင္း အ၀ိုင္း ေတြပါ အဆင္ေျပေအာင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သေဘာတူတဲ႔လူခ်င္း လက္ထပ္ပါေစေတာ႔လို႔ ငါေတြးမိ လာတယ္။ အဲဒီ အေတြးေတြနဲ႔ စြန္႔လႊတ္ခဲ႔တာပဲ သူငယ္ခ်င္း။ သူ႔ဘက္က ငါ႔ကို ခ်စ္ႏိုင္တာ ငါသိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ငါလုပ္သင့္တာကို လုပ္ခဲ႔တယ္ကြာ။ မင္းေက်ာင္းတုန္းက ငါ႔ကို ေျပာထားတာေတြ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ငါမွတ္ထားတယ္။ ဘာတဲ႔...
''အခ်စ္ဆိုတာကို သိလာရင္၊ နားလည္လာရင္၊ ခ်စ္တတ္လာရင္၊ ဖြင့္မေျပာလည္း ရင္ထဲမွာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ရတာကို မင္းပိုၿပီး တန္ဖိုးထားတတ္ လာမွာပါ''တဲ႔။
ဟုတ္တယ္။ မွန္တယ္ကြာ။ ငါ႔ရင္ထဲမွာ ၾကည္သက္စံနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ၊ သူ႔ဘ၀ ေကာင္းစားေစခ်င္ တာေတြ ခ်ည္းပဲရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေျပာသလို သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ငါလုပ္ေပးခဲ႔တယ္။ ငါ႔ရင္ထဲမွာေတာ႔ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ခံစားလုိက္ရတယ္။ မပူေလာင္ဘူး။ အဲဒါဟာ အခ်စ္စစ္လို႔ ငါသိတယ္။ ခုေတာ႔ မင္းခ်စ္တဲ႔ ပန္းယုခိုင္ေရာ၊ ငါခ်စ္တဲ႔ ၾကည္သက္စံေရာ သူတို႔ အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ ေနေပ်ာ္သြားၾကပါၿပီ... လြင္ေသာ္။ ငါနဲ႔ မင္းကေတာ႔ ခံစားမႈေတြကို ရင္ထဲမွာပဲ ထားခဲ႔ၾကရၿပီေပါ႔။
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ထပ္တူထပ္မွ် ရွိေနတဲ႔ ခံစားမႈကို ငါကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးထားတယ္။ ေခါင္းစဥ္ ကေတာ႔ 'ရင္ထဲမွာ' လို႔ ေပးထားတယ္။ မင္းဖတ္ၾကည္႕........
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ပန္းယုခိုင္ေရာ၊ ၾကည္သက္စံပါ ေမ႔လို႔ ခ်မ္းေျမ႕ေနၿပီဆိုတာ ငါတို႔ ၀မ္းသာ ေနႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ မင္းေျပာသလိုေပါ႔ကြာ။ ငါ႔ကိုယ္ငါ ထိန္းသိမ္းလို႔ရလာတဲ႔ အခ်ိန္မွာ မင္းကို အသိေပး လိုက္တာပါပဲ။ ငါ႔ရင္ထဲမွာ၊ မင္းရင္ထဲမွာ ပန္းယုခိုင္နဲ႔ ၾကည္သက္စံတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ခ်စ္သူစစ္တို႔ ထားရွိရမယ္႔ သေဘာတရားေတြ ခိုေအာင္းခဲ႔တယ္လို႔ ငါယူဆထားၿပီေလ။
''အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ရမယ္။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဟာ လူနာကို ကုလို႔မွားရင္ တစ္ေယာက္ပဲ ေသတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ မွားရင္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေစႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အၿမဲတမ္း မွန္ဖို႔လိုတယ္''လို႔ ငါတို႔ ဆရာသမားေတြ ခဏခဏေျပာတဲ႔ စကားေတြ မင္းမွတ္မိ မွာပါ။
ဒီေတာ႔ သင္ၿပီးသား ပုစၦာေတြကို တိုက္ရိုက္ မေမးဘဲ Unseen ခ်ည္း ေမးတတ္တဲ႔ ေက်ာင္းတုန္းက စာေမးပြဲ ေမးခြန္းေတြ ေျဖသလိုမ်ိဳး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္မွန္နဲ႔ ငါတို႔ လက္ေတြ႕ရင္ဆိုင္ရမယ္႔ ျပႆနာေတြကို အင္ဂ်င္နီယာ ေကာင္း ပီသစြာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္လို႔ ယူဆတယ္ေလ။
ပန္းယုခိုင္ရယ္၊ ၾကည္သက္စံရယ္၊ လြင္ေသာ္ဆိုတဲ႔ မင္းရယ္၊ ရဲေနာင္ဆိုတဲ႔ ငါရယ္ ႀကံဳေတြ႕ ခဲ႔တဲ႔ ျပႆနာေလး မွာ တို႔ ရင္ဆိုင္ခဲ႔ရတာ ဘာမွမေျပာပေလာက္တဲ႔ Unseen ေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ငါတို႔ ေက်ာ္လႊားခဲ႔ၾကၿပီ။ အင္ဂ်င္နီယာေကာင္းေတြ ပီသစြာ ငါတို႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကၿပီ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္လို႔ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ဘ၀ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ႔ရၿပီ။ ငါ၀မ္းသာေနတယ္....လြင္ေသာ္။ မင္းလည္း ငါ႔လို ထပ္တူတပ္မွ် ခံစားရမယ္လို႔ ငါယံုပါတယ္။
ငါ႔အေနနဲ႔ အလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြကို မင္းကို လက္ဆင့္ကမ္းလို္္က္ တာပါ။ မင္း၀မ္းသာ ေက်နပ္လို႔ လက္ခံႏိုင္ပါေစကြာ။
''ၾကည္သက္စံကို ငါအရမ္းခ်စ္မိေနတယ္''
''မင္းရင္ထဲမွာ သိမ္းထားလိုက္ေတာ႔။ သူ႔ဘ၀မွာ သူ႔ဘာသာ အဆင္ေျပေနတာကို မင္းသြားဖ်က္ဆီးရင္ အဲဒါ အခ်စ္မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ သူစိတ္ခ်မ္းသာေနသလို၊ သူ႔မိဘ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ သူ႔အေဒၚလို႔ေျပာတဲ႔ သူ႔ေက်းဇူးရွင္ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ဘယ္ေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနမလဲ။ ၾကည္သက္စံကို မင္းဖြင့္ေျပာရင္ မင္းကို သူက မခ်စ္ဘဲ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ သိေနတယ္။ သူလဲ ပုထုဇဥ္ပဲ။ ခ်စ္ၿပီးေတာ႔ မင္းက လက္ထပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေတာ႔ အဆင္ေျပမွာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ႏွစ္ဖက္အသိုင္းအ၀ိုင္း စိတ္ဒုကၡေရာက္မယ္။ မင္းတစ္ေယာက္ တည္း စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ လူေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲခံရမယ္ဆိုတာ တရားမလား ရဲေနာင္။ မင္းနဲ႔ ေနရဖို႔ ၾကည္သက္စံ ကေရာ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကားမွာ ဘာေတြ ျဖစ္သြားမလဲ။ အဲဒါ မင္းက ၾကည္သက္စံကို တကယ္ခ်စ္ရင္ စဥ္စားရမွာ''
''မင္းဒီလို ေတြးတတ္ေအာင္ ဘယ္သူသင္ေပးတာလဲ''
''ငါ႔ဘ၀ကေပါ႔ကြာ။ ငါတို႔ဘ၀မွာ အၿမဲတမ္း ရုန္းကန္ေနရတာခ်ည္းပဲ။ ဒီေတာ႔ ေပါ႔ေပါ႔မေနဘူး။ ေပါ႔ေပါ႔ မစားဘူး။ ေပါ႔ေပါ႔ မေတြးဘူးေပါ႔''
''ငါ႔ကုိထားပါေတာ႔။ မင္းနဲ႔ ပန္းယုခိုင္ ကိစၥဆိုရင္ေရာ။ သူက မင္းဖြင့္ေျပာရင္ လက္ခံႏိုင္မယ္ ထင္တာပဲ''
''ရွင္းပါတယ္ကြာ။ ပိုေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ပန္းယုခုိင္ ပံုစံက ငါ႔လိုေကာင္မ်ိဳးကို ခ်စ္သူဆိုတဲ႔ စာရင္းထဲ ထည္႔မယ္႔ပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ မာနႀကီးတယ္။ သူနဲ႔ တန္းတူလူမ်ိဳးကိုပဲ သူကေရြးမွာပါ''
''ဟ...မင္းက ဒါနဲ႔ ဘာလို႔ ခ်စ္တယ္ေျပာခဲ႔တာလဲ''
''ဘာဆိုင္လဲကြ။ လူတစ္ေယာက္ကို လက္မထပ္ႏိုင္တာနဲ႔ မခ်စ္ရေတာ႔ဘူးလား။ ပန္းယုခိုင္ကို ငါ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ သူအရမ္း ခ်မ္းသာတာလဲ ငါသိတယ္။ ငါနဲ႔ သူ ဘယ္လို ေပါင္းစပ္မလဲ။ ငါကဆင္းရဲေနတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ငါ႔မိသားစုက ငါေက်ာင္းၿပီးမွာ ေစာင့္ေနတယ္။ ငါျဖစ္ခ်င္တာထက္ ငါ႔မိသားစု ျဖစ္ရမွာကို ငါဦးစား ေပးရမယ္။ ငါ႔ႏွလံုးသားက ေသမသြားပါဘူး။ သူနဲ႔ေ၀းရလဲ ရင္ထဲက ခ်စ္ေနႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ငါ႔မိဘေတြ ေက်းဇူးကို ငါအတတ္ႏိုင္ဆံုး ေပးဆပ္ရဦးမယ္''
''မင္းကသာ ရင္ထဲက ခ်စ္ေန၊ ငါကေတာ႔ ရင္ထဲက မခ်စ္တတ္ဘူး''
''မခ်စ္တတ္ေသးလို႔ပါ။ ရွင္းရွင္းေျပာမယ္ကြာ။ အခ်စ္ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ေသးလို႔ပါ။ တကယ္တမ္း အခ်စ္ဆိုတာကို သိလာရင္ ဖြင့္မေျပာလဲ ရင္ထဲမွာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ရတာကို မင္းပိုၿပီး တန္ဖိုး ထားတတ္လာမွာပါ။ ဘာလဲ။ မင္းကဖြင့္ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားမလို႔လား။ အေကာင္းဆံုးက ငါေျပာသလို ဖြင့္မေျပာဘဲ ေနလိုက္တာ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္ကြာ။ ဘာမွ ထူးလာမွာမွ မဟုတ္ဘဲ။ စြန္႔စားရဲတယ္ ဆိုတာလဲ ေနရာတိုင္း မွာ မေကာင္းဘူးေလ။ ဒီလို ကိစၥမ်ိဳးမွာေတာ႔ ႏွစ္ဦးနီးစပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာကို စြန္႔စားတယ္လို႔ မေခၚသင့္ဘူးလို႔ ငါထင္တယ္။ ကုိယ္႔အတၱအတြက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေထာက္ထားညွာတာမႈ မရွိဘဲ ကိုယ္႔ကို္ယ္ကို အသံုးခ်လိုက္ တာပဲ''
''မင္းေျပာသလိုဆို ရာဇ၀င္ထဲမွာ အခ်စ္သူရဲေကာင္းေတြ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး''
''ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ခ်စ္လို႔ ႀကိဳးစားတယ္ဆိုမ်ိဳးကို အခ်စ္သူရဲေကာင္းလို႔ ေခၚသင့္ေပမယ္႔ သူဘာသာၿပီးၿပီးသား ကိစၥႀကီးထဲ ၀င္လုသလိုမ်ိဳး ျဖစ္တာကိုေတာ႔ အခ်စ္သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းသိ ငါက အခ်စ္လူၾကမ္းလို႔ပဲ ေခၚမွာ''
''ငါ႕ကိုယ္ငါ ထိန္းႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည္႔ပါဦးမယ္....လြင္ေသာ္''
''ႀကိဳးစားမယ္ဆိုတာ လုပ္ယူရမယ္႔ အပိုင္းပဲရွိေသးတယ္ေနာ္။ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ႔ အပိုင္း မဟုတ္ေသးဘူး။ တကယ္လုိ႔ ျဖစ္လာတဲ႔ အပိုင္းကို ေရာက္ရင္ မင္းပဲငါ႔ကို စအသိေပးစမ္းပါ။ ငါမရွိရင္ ရွိတဲ႔ေနရာ စာနဲ႔ လွမ္းေျပာလိုက္ကြာ''
လြင္ေသာ္႔ စကားေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသားထဲ ၀င္သြားသည္ဟု ထိုစဥ္က မထင္ခဲ႔မိ။ သို႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ဒြိဟစိတ္ေတြကို ေမြးဖြားေစႏိုင္ခဲ႔သည္ ကေတာ႔ အမွန္ပင္။
***********************************
တကယ္ေတာ႔ လြင္ေသာ္ေရ၊ ငါကႀကိဳးစားမယ္လို႔ ေျပာခဲ႔တာ ငါ႔ကိုယ္ငါ မယံုရဲရဲပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို ရင္ထဲမွာ ခ်စ္ရတာမ်ိဳးလည္း ငါမခံစားဖူးဘူး။ ခံလည္း မခံစားခ်င္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မင္းရဲ႕အျပဳအမူေတြက ငါ႔ကို သင္ခန္းစာ စေပးေတာ႔တာကိုး။ ဒါလည္း ငါေက်ာင္းၿပီးမွ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သံုးသပ္ရင္း ထြက္လာတဲ႔ အေျဖေပါ႔ကြာ။
တတိယႏွစ္ ေမဂ်ာခြဲေတာ႔ Civil နဲ႔လြဲလို႔ Mechanical ကို မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ယူၿပီး Roll ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ၀င္လာတဲ႔ ပန္းယုခိုင္ကို တစ္ေမဂ်ာတည္းမွာ ရွိတဲ႔ မင္းက ခင္ခင္မင္မင္ ေပါင္းရံု၊ သူအတန္းထဲ ၀င္ထြက္ေနရင္ ခိုးၾကည္႔ရံု၊ သူစာေမးပြဲ ေျဖႏို္င္တာ၊ မေျဖႏိုင္တာ ကို က်ိတ္ၿပီး ပူတတ္ရံုေလာက္ ေနျပခဲ႔တာ ငါအံ႔ၾသလို႔ မဆံုးဘူး။ ပန္းယုခိုင္ ကို ဒီေလာက္ အရူးအမူး ခ်စ္တဲ႔ မင္းဟာ အခြင့္အလန္းေတြ ရွိရက္နဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ေနခဲ႔တာေတြဟာ မင္းဘ၀ အေျခအေနေၾကာင့္ ပန္းယုခိုင္ကို သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ ဆိုတာ ငါအခုမွ သိလာခဲ႔ၿပီေလ။
ေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိ မင္းသာ အဲဒီလို ေနသြားႏိုင္ေပမယ္႔ ပန္းယုခိုင္ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိတယ္ဆိုတာ ငါသိခဲ႔ တယ္။ မင္းအတြက္ စိတ္မေကာင္းတာ၊ အားမရတာ၊ ေၾကကြဲတာ၊ ကံၾကမၼာကို နာၾကည္းတာ၊ အားလံုး သူ႔ဆီမွာ ျဖစ္လာတာေတြ ငါ႔ကိုရင္ဖြင့္တယ္။ ငါက မင္းကို ဖြင့္ေျပာမိမွာစုိးလို႔လည္း ႀကိဳပိတ္ထားတယ္။ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ သူေနပါေစတဲ႔။ သူ႔ေၾကာင့္ မင္းဘ၀ ဖရိုဖရဲျဖစ္မွာ စိုးတယ္တဲ႔။ ဇြတ္တရြတ္ဥာဥ္ေလးကို ေဖ်ာက္ၿပီး ဆႏၵေတြ ထိန္းခ်ဳပ္တာ ပန္းယုခိုင္ရဲ႕ အခ်စ္လို႔ မင္းနားလည္ပါ သူငယ္ခ်င္း။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ သိကၡာ၊ ကၠုေျႏၵကို သူ တန္ဖိုးထားတယ္ေလ။
မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတုန္း ငါ႔မွာေတာ႔ အီးစီကို ေရာက္သြားတဲ႔ ၾကည္သက္စံကို Building-8 လုိ ေျမႀကီးေအာက္ခ်ိဳင့္ထဲ ေရာက္ေနတဲ႔ အခန္းကေန Building-1 လို ေျမႀကီးေပၚက အေဆာင္ရဲ႕ သံုးထပ္က အခန္းမွာ သြားသြားၿပီး ၾကည္႔ရတာလည္း မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္နဲ႔။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း မပိုင္၊ သူ႔လည္း မပိုင္၊ ေလွကားထစ္ေတြ တက္ရတာပဲ လူက ယိုင္မလိုလို ျဖစ္လာတယ္ေလ။ ဒါေတြေတာ႔ မင္းမသိခဲ႔ဘူးေပါ႔။ ငါက မင္းမသိေအာင္ သြားခဲ႔တာကိုး။
ဒါနဲ႔ ငါ႔မွာ မင္းစကားေတြ ၾကားေယာင္လိုက္၊ ဖြင့္ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ စဥ္းစားလိုက္နဲ႔၊ ေနလာ လိုက္တာ ေက်ာင္း ၿပီးေရာေပါ႔။ မင္းကေတာ႔ ထင္မွာပဲ။ ငါ႔ကိုယ္ငါ ထိန္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတုန္းလို႔။ ငါ မင္းကို အသိမေပးျဖစ္ေသးသေရြ႕ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထိန္းလို႔ရၿပီဆိုတဲ႔ အပိုင္း မေရာက္ေသးဘူးလို႔ မင္းေျပာထား တာပဲ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတုန္း မင္းက အစိုးရအလုပ္ကို နယ္မွာ သြားလုပ္တယ္။ ငါက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ရတယ္။ အဲဒီ ကုမၸဏီမွာပဲ ၾကည္သက္စံ နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ေရာ...လြင္ေသာ္ေရ --
မင္းစိတ္၀င္စားမွာပါ။ ဇာတ္က အခုမွ တကယ္႔အပိုင္း ေရာက္တာကိုး။ မင္းနဲ႔ ပန္းယုခိုင္က ရိုးရိုးေလးကြဲသြား ၾကတယ္။ ငါ႔မွာေတာ႔ ၾကည္သက္စံနဲ႔ မနီးစပ္ရဘဲ ျပန္ဆံုရေတာ႔ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ။ မင္းစဥ္းစား ၾကည္႕ဦး... လြင္ေသာ္။ ၾကည္သက္စံကလည္း လက္မထပ္ရေသးဘူး။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ပိုလွလာတဲ႔သူ။ အလုပ္၀င္ေတာ႔ က်က္သေရ ရွိလိုက္တာ။ ငါ႔မွာ လြတ္ေသာငါး ႀကီးရေတာ႔မလိုလို၊ ဆြဲယူၿပီး မ်ိဳခ်ရမလိုလိုနဲ႔။ လုပ္ငန္း တစ္ခု တည္းမွာ ရင္းႏွီးလြန္းတဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ ဒီလိုေနေနသမွ် ဘယ္လိုလုပ္ ဆႏၵေတြ တားဆီးၾကမလဲ။ ၾကာရင္ ငါ႔စိတ္ကို ငါထိန္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ငါဘာသာငါ ထြက္စာ တင္လို္က္တယ္။ ၾကည္သက္စံကို အသိမေပးခဲ႔ပါဘူး။ သူစိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာစိုးလို႔ေလ။
အဲဒီမွာ ငါဘာေတြ စဥ္းစားမိလဲ ဆိုေတာ႔...လြင္ေသာ္ေရ။ ငါ ၾကည္သက္စံကို တကယ္ ခ်စ္တတ္သြားပါလား ဆိုတာပဲ။ သူ႔ကို သနားတယ္။ သူ႔ဘ၀ကို ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ငါနဲ႔ေနရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ္႔ သူ႔အသိုင္း အ၀ိုင္း ေတြပါ အဆင္ေျပေအာင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သေဘာတူတဲ႔လူခ်င္း လက္ထပ္ပါေစေတာ႔လို႔ ငါေတြးမိ လာတယ္။ အဲဒီ အေတြးေတြနဲ႔ စြန္႔လႊတ္ခဲ႔တာပဲ သူငယ္ခ်င္း။ သူ႔ဘက္က ငါ႔ကို ခ်စ္ႏိုင္တာ ငါသိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ငါလုပ္သင့္တာကို လုပ္ခဲ႔တယ္ကြာ။ မင္းေက်ာင္းတုန္းက ငါ႔ကို ေျပာထားတာေတြ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ငါမွတ္ထားတယ္။ ဘာတဲ႔...
''အခ်စ္ဆိုတာကို သိလာရင္၊ နားလည္လာရင္၊ ခ်စ္တတ္လာရင္၊ ဖြင့္မေျပာလည္း ရင္ထဲမွာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ရတာကို မင္းပိုၿပီး တန္ဖိုးထားတတ္ လာမွာပါ''တဲ႔။
ဟုတ္တယ္။ မွန္တယ္ကြာ။ ငါ႔ရင္ထဲမွာ ၾကည္သက္စံနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ၊ သူ႔ဘ၀ ေကာင္းစားေစခ်င္ တာေတြ ခ်ည္းပဲရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေျပာသလို သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ငါလုပ္ေပးခဲ႔တယ္။ ငါ႔ရင္ထဲမွာေတာ႔ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ခံစားလုိက္ရတယ္။ မပူေလာင္ဘူး။ အဲဒါဟာ အခ်စ္စစ္လို႔ ငါသိတယ္။ ခုေတာ႔ မင္းခ်စ္တဲ႔ ပန္းယုခိုင္ေရာ၊ ငါခ်စ္တဲ႔ ၾကည္သက္စံေရာ သူတို႔ အမ်ိဳးသားေတြနဲ႔ ေနေပ်ာ္သြားၾကပါၿပီ... လြင္ေသာ္။ ငါနဲ႔ မင္းကေတာ႔ ခံစားမႈေတြကို ရင္ထဲမွာပဲ ထားခဲ႔ၾကရၿပီေပါ႔။
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ထပ္တူထပ္မွ် ရွိေနတဲ႔ ခံစားမႈကို ငါကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးထားတယ္။ ေခါင္းစဥ္ ကေတာ႔ 'ရင္ထဲမွာ' လို႔ ေပးထားတယ္။ မင္းဖတ္ၾကည္႕........
"ရင္ထဲမွာ"
ေမ႔ႏိုင္ပါသည္
တစ္ရံဆီမွ၊ မပီမသ
မႈန္၀ါးၾကလွ်က္၊ ခံစားခ်က္ႏွင့္
အသက္အပ္ႏွင္း၊ ခ်စ္တတ္ျခင္းေႏွာ
ရင္းႏွီးေမာလ်၊ တြယ္တာၾကသည္႕
ကာလမ်ား၏ အိမ္မက္ေတြ။
ခြဲခြာႏိုင္သည္
မတည္မတံ႔၊ ရွည္ဆန္႕မေန
ေခတၱေ၀ျဖစ္၊ မက္တြယ္ခ်စ္ခဲ႔
အျပစ္မဲ႔ကင္း၊ အျပံဳးခင္းထား
ေနရာမ်ား၏ ေျခရာေတြ။
ဟားတိုက္ႏိုင္သည္
မမီဘ၀၊ မလွသည္႕အေျခ
က်ိဳးေၾကခံစား၊ တြယ္ရစ္ထားခဲ႕
အနားေနေစ၊ ဆႏၵေတြၾကည္႕
မသိရင္မခုန္၊ တုန္ရင္လိႈက္စြာ
ထာ၀ရ၏ ေမတၱာေတြ။
ရွိပါေလေတာ႕
ေျဖေလွ်ာ႔မာန္ခ်၊ သည္ဘ၀တာ
ၾကာလွ်င္သူေမ႔၊ တစ္ေန႔ေန႔ႏွင္
ေရြ႕ေရြ႕စဥ္ေပါ႔၊ အျမင္မရွိ
အသိမပါ၊ ကဗ်ာေတြေမ႔
ေန႔သေရြ႕တြင္
(သူမ........)ခ်မ္းေျမ႕ေစခ်င္သည္။ ။
တစ္ရံဆီမွ၊ မပီမသ
မႈန္၀ါးၾကလွ်က္၊ ခံစားခ်က္ႏွင့္
အသက္အပ္ႏွင္း၊ ခ်စ္တတ္ျခင္းေႏွာ
ရင္းႏွီးေမာလ်၊ တြယ္တာၾကသည္႕
ကာလမ်ား၏ အိမ္မက္ေတြ။
ခြဲခြာႏိုင္သည္
မတည္မတံ႔၊ ရွည္ဆန္႕မေန
ေခတၱေ၀ျဖစ္၊ မက္တြယ္ခ်စ္ခဲ႔
အျပစ္မဲ႔ကင္း၊ အျပံဳးခင္းထား
ေနရာမ်ား၏ ေျခရာေတြ။
ဟားတိုက္ႏိုင္သည္
မမီဘ၀၊ မလွသည္႕အေျခ
က်ိဳးေၾကခံစား၊ တြယ္ရစ္ထားခဲ႕
အနားေနေစ၊ ဆႏၵေတြၾကည္႕
မသိရင္မခုန္၊ တုန္ရင္လိႈက္စြာ
ထာ၀ရ၏ ေမတၱာေတြ။
ရွိပါေလေတာ႕
ေျဖေလွ်ာ႔မာန္ခ်၊ သည္ဘ၀တာ
ၾကာလွ်င္သူေမ႔၊ တစ္ေန႔ေန႔ႏွင္
ေရြ႕ေရြ႕စဥ္ေပါ႔၊ အျမင္မရွိ
အသိမပါ၊ ကဗ်ာေတြေမ႔
ေန႔သေရြ႕တြင္
(သူမ........)ခ်မ္းေျမ႕ေစခ်င္သည္။ ။
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ပန္းယုခိုင္ေရာ၊ ၾကည္သက္စံပါ ေမ႔လို႔ ခ်မ္းေျမ႕ေနၿပီဆိုတာ ငါတို႔ ၀မ္းသာ ေနႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ မင္းေျပာသလိုေပါ႔ကြာ။ ငါ႔ကိုယ္ငါ ထိန္းသိမ္းလို႔ရလာတဲ႔ အခ်ိန္မွာ မင္းကို အသိေပး လိုက္တာပါပဲ။ ငါ႔ရင္ထဲမွာ၊ မင္းရင္ထဲမွာ ပန္းယုခိုင္နဲ႔ ၾကည္သက္စံတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ခ်စ္သူစစ္တို႔ ထားရွိရမယ္႔ သေဘာတရားေတြ ခိုေအာင္းခဲ႔တယ္လို႔ ငါယူဆထားၿပီေလ။
''အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ရမယ္။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဟာ လူနာကို ကုလို႔မွားရင္ တစ္ေယာက္ပဲ ေသတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ မွားရင္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေစႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အၿမဲတမ္း မွန္ဖို႔လိုတယ္''လို႔ ငါတို႔ ဆရာသမားေတြ ခဏခဏေျပာတဲ႔ စကားေတြ မင္းမွတ္မိ မွာပါ။
ဒီေတာ႔ သင္ၿပီးသား ပုစၦာေတြကို တိုက္ရိုက္ မေမးဘဲ Unseen ခ်ည္း ေမးတတ္တဲ႔ ေက်ာင္းတုန္းက စာေမးပြဲ ေမးခြန္းေတြ ေျဖသလိုမ်ိဳး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္မွန္နဲ႔ ငါတို႔ လက္ေတြ႕ရင္ဆိုင္ရမယ္႔ ျပႆနာေတြကို အင္ဂ်င္နီယာ ေကာင္း ပီသစြာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္လို႔ ယူဆတယ္ေလ။
ပန္းယုခိုင္ရယ္၊ ၾကည္သက္စံရယ္၊ လြင္ေသာ္ဆိုတဲ႔ မင္းရယ္၊ ရဲေနာင္ဆိုတဲ႔ ငါရယ္ ႀကံဳေတြ႕ ခဲ႔တဲ႔ ျပႆနာေလး မွာ တို႔ ရင္ဆိုင္ခဲ႔ရတာ ဘာမွမေျပာပေလာက္တဲ႔ Unseen ေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ငါတို႔ ေက်ာ္လႊားခဲ႔ၾကၿပီ။ အင္ဂ်င္နီယာေကာင္းေတြ ပီသစြာ ငါတို႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကၿပီ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္လို႔ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ဘ၀ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ႔ရၿပီ။ ငါ၀မ္းသာေနတယ္....လြင္ေသာ္။ မင္းလည္း ငါ႔လို ထပ္တူတပ္မွ် ခံစားရမယ္လို႔ ငါယံုပါတယ္။
ငါ႔အေနနဲ႔ အလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြကို မင္းကို လက္ဆင့္ကမ္းလို္္က္ တာပါ။ မင္း၀မ္းသာ ေက်နပ္လို႔ လက္ခံႏိုင္ပါေစကြာ။
ခင္မင္မႈမ်ားစြာျဖင့္
အစဥ္ထာ၀ရ
မင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္း
ရဲေနာင္
သားလတ္
(၂၀၀၁ခုႏွစ္-ေအာက္တိုဘာလ၊ မႈခင္းရႈေထာင့္မဂၢဇင္း)
0 comments:
Post a Comment