"မင္းတို႔ ေရြးခ်ယ္ခ်င္တဲ႔ ခ်စ္သူဟာ မင္းတို႔ထက္ ျမင့္တယ္၊ နိမ္႔တယ္၊ သာတယ္၊ မသာဘူးဆိုတာကို ခန္႔မွန္းလို႔ ရတဲ႔ နည္းတစ္ခု ငါဒီေန႔ ရခဲ႔တယ္"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုထဲမွာ တိုးေ၀သည္ ဗဟုသုတ ၾကြယ္၀ခ်င္သူ ျဖစ္ၿပီး အယူအဆမ်ား၊ စကားလံုးမ်ား ကို ရွာေဖြေလ႔လာ၍ သယ္ေဆာင္လာတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သည္ေန႔လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရင္း ကြန္ပ်ဴတာ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို အယူအဆ အသစ္တစ္ခု ယူလာျပန္ေလၿပီ။
"လုပ္စမ္းပါဦး တိုးေ၀။ မင္းယူလာတဲ႔ အယူအဆေတြဟာ မွန္တယ္၊ မမွန္ဘူး ခ်က္ခ်င္းေျပာလို႔ မရေပမယ္႔ စိ္တ္၀င္စားဖို႔ေတာ႔ ေကာင္းပါတယ္"
လိႈင္ဦး စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပံဳးသည္။ တိုးေ၀က ခပ္တည္တည္ ၾကည္႔၏။
"မင္းရဲ၊ မင္းကေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ"
တိုးေ၀ ေမးခြန္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဦးတည္လာသည္။ သိုက္ေနာင္ တစ္ေယာက္ပဲ သည္ေကာင္ ေမးဖို႔က်န္ေတာ႔ သည္။
"စိတ္၀င္စားတယ္ကြာ။ မင္းက ငါတို႔ထက္ စာဖတ္အား ေကာင္းတယ္။ လူႀကီး သူမေတြနဲ႔ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေပါင္းတယ္။ ငါတို႔က ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ Machnice ေတြ၊ ဆားကစ္ေတြ၊ စာရင္းအင္းေတြက လြဲရင္ ဘာမွသိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ႔ မင္းေျပာတာကို စိတ္၀င္စားတယ္။ ဆိုပါဦး"
"သိုက္ေနာင္ေရာ"
"ေမးစရာမလိုဘူး။ ေျဖၿပီးသားပဲ"
တိုးေ၀ ေက်နပ္သြားသည္။ ကိုယ္ကို မတ္ရင္း ေ၀းေ၀းကို ၾကည္႔၏။
"ဒီလိုကြ၊ ဒီေန႔ ငါ စကားတစ္ခု ၾကားခဲ႔ရတယ္။ ငါတို႔ရမယ္႔ ခ်စ္သူေတြကို ခန္႔မွန္းဖို႔ ငါတို႕ရဲ႕ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၾကည္႔လို႔ရတယ္တဲ႔"
"ေဟ"
"ဘာကြ"
"ဗုေဒၶါ"
မင္းရဲ၊ လိႈင္ဦး၊ သိုက္ေနာင္တို႔ အာေမဋိတ္သံေတြ လွ်ံကာ တိုးေ၀ကို ၾကည္႕သည္။
"ဘာလဲ၊ မယံုဘူးလား"
"မယံုတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းဟာကို ရွင္းေအာင္လုပ္"
"ဒီလိုကြ။ ငါတို႔ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြမွာ ေျခမနဲ႔ ေျခညိႈးႏွစ္ခု ရွိတယ္။ အဲဒီ ေျခမေတြဟာ ငါတို႔ကုိယ္တိုင္ ျဖစ္ၿပီး ေျခညိႈးေတြကေတာ႔ ငါတို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလိုတာကြ"
"မဆိုးဘူး။ စိတ္၀င္စားဖို႕ ေကာင္းလာၿပီ"
လိႈင္ဦးက ကိုယ္ကို ေရွ႕ကို ကိုင္းသည္။
"သေဘာကေတာ႔ကြာ အဲဒီ ေျခေခ်ာင္းဟာ ငါတို႔ရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ ငါတို႔ ခ်စ္သူရဲ႕ အရည္အေသြး ႏွစ္ခုကို ျပတယ္။ တကယ္လို႔ ငါတို႔ ေျခမဟာ ငါတို႔ ေျခညိႈးထက္ တိုေနရင္ ငါတို႔ ခ်စ္သူဟာ ငါတို႔ထက္ ျမင့္တယ္။ ေျခမေရာ ေျခညိႈးပါ တူေနရင္ ငါတို႔ ရမယ္႔ခ်စ္သူနဲ႔ ငါတို႔ဟာ လိုက္ဖက္ညီတယ္ေပါ႔ကြာ"
"ထူးေတာ႔ ထူးဆန္းသား။ မင္းေျပာမွပဲ ငါတို႔ေတြ ခ်စ္သူရရင္ ငါတို႔ ေျခေထာက္၊ သူတို႔ ေျခေထာက္ေတြကို ျပန္ဆန္းစစ္ရမယ္႔ ပံုပဲ"
မင္းရဲ စကားေၾကာင့္ အားလံုး ရယ္ၾကသည္။
"ႀကီးတာ ေသးတာ မေျပာဘဲ ဘာလို႔ ရွည္တာ တိုတာ ေျပာတာလဲကြ"
"သိုက္ေနာင္ကလည္း ေျခမဆိုတာ အၿမဲတမ္း ႀကီးတာ၊ ဒီေတာ႔ ႀကီးတာ ေသးတာ ယွဥ္ရင္ ေျခမက အၿမဲႀကီးေနေတာ႔ ငါတို႔က အၿမဲသာၿပီး၊ ငါတို႔ရမယ္႔ ခ်စ္သူေတြက နိမ္႔ေနေတာ႔မွာေပါ႔ကြာ"
တိုးေ၀ေျပာေတာ႔ ဟုတ္သလိုလို ရွိသား။ တစ္ခုပဲ၊ သူ႔အယူအဆ မွန္ မမွန္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ် မေျပာႏိုင္။ ဘယ္ကလာေသာ အယူအဆမွန္းလည္း မသိ။
"ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ကြာ။ ငါတို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူ ဘယ္လိုရွိမယ္ဆိုတဲ႔ သေကၤတ တစ္ခုေတာ႔ ငါတို႔ ရသြားတာေပါ႔"
လိႈင္ဦးက စကား၀ိုင္းကို အဆံုးသတ္ရန္ ေကာက္ခ်က္တစ္ခုကုိ ခ်သည္။ တိုးေ၀စကား မွန္ မမွန္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူရမွပဲ သိရမည္ျဖစ္၍ ေလာေလာဆယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဘာသာရပ္ေတြေလာက္ စိတ္မ၀င္စားမိတာ အမွန္ပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေတြကို ငံု႔ပင္ မၾကည္႔မိ။
"လုပ္စမ္းပါဦး တိုးေ၀။ မင္းယူလာတဲ႔ အယူအဆေတြဟာ မွန္တယ္၊ မမွန္ဘူး ခ်က္ခ်င္းေျပာလို႔ မရေပမယ္႔ စိ္တ္၀င္စားဖို႔ေတာ႔ ေကာင္းပါတယ္"
လိႈင္ဦး စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပံဳးသည္။ တိုးေ၀က ခပ္တည္တည္ ၾကည္႔၏။
"မင္းရဲ၊ မင္းကေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ"
တိုးေ၀ ေမးခြန္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဦးတည္လာသည္။ သိုက္ေနာင္ တစ္ေယာက္ပဲ သည္ေကာင္ ေမးဖို႔က်န္ေတာ႔ သည္။
"စိတ္၀င္စားတယ္ကြာ။ မင္းက ငါတို႔ထက္ စာဖတ္အား ေကာင္းတယ္။ လူႀကီး သူမေတြနဲ႔ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေပါင္းတယ္။ ငါတို႔က ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ Machnice ေတြ၊ ဆားကစ္ေတြ၊ စာရင္းအင္းေတြက လြဲရင္ ဘာမွသိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ႔ မင္းေျပာတာကို စိတ္၀င္စားတယ္။ ဆိုပါဦး"
"သိုက္ေနာင္ေရာ"
"ေမးစရာမလိုဘူး။ ေျဖၿပီးသားပဲ"
တိုးေ၀ ေက်နပ္သြားသည္။ ကိုယ္ကို မတ္ရင္း ေ၀းေ၀းကို ၾကည္႔၏။
"ဒီလိုကြ၊ ဒီေန႔ ငါ စကားတစ္ခု ၾကားခဲ႔ရတယ္။ ငါတို႔ရမယ္႔ ခ်စ္သူေတြကို ခန္႔မွန္းဖို႔ ငါတို႕ရဲ႕ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၾကည္႔လို႔ရတယ္တဲ႔"
"ေဟ"
"ဘာကြ"
"ဗုေဒၶါ"
မင္းရဲ၊ လိႈင္ဦး၊ သိုက္ေနာင္တို႔ အာေမဋိတ္သံေတြ လွ်ံကာ တိုးေ၀ကို ၾကည္႕သည္။
"ဘာလဲ၊ မယံုဘူးလား"
"မယံုတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းဟာကို ရွင္းေအာင္လုပ္"
"ဒီလိုကြ။ ငါတို႔ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြမွာ ေျခမနဲ႔ ေျခညိႈးႏွစ္ခု ရွိတယ္။ အဲဒီ ေျခမေတြဟာ ငါတို႔ကုိယ္တိုင္ ျဖစ္ၿပီး ေျခညိႈးေတြကေတာ႔ ငါတို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလိုတာကြ"
"မဆိုးဘူး။ စိတ္၀င္စားဖို႕ ေကာင္းလာၿပီ"
လိႈင္ဦးက ကိုယ္ကို ေရွ႕ကို ကိုင္းသည္။
"သေဘာကေတာ႔ကြာ အဲဒီ ေျခေခ်ာင္းဟာ ငါတို႔ရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ ငါတို႔ ခ်စ္သူရဲ႕ အရည္အေသြး ႏွစ္ခုကို ျပတယ္။ တကယ္လို႔ ငါတို႔ ေျခမဟာ ငါတို႔ ေျခညိႈးထက္ တိုေနရင္ ငါတို႔ ခ်စ္သူဟာ ငါတို႔ထက္ ျမင့္တယ္။ ေျခမေရာ ေျခညိႈးပါ တူေနရင္ ငါတို႔ ရမယ္႔ခ်စ္သူနဲ႔ ငါတို႔ဟာ လိုက္ဖက္ညီတယ္ေပါ႔ကြာ"
"ထူးေတာ႔ ထူးဆန္းသား။ မင္းေျပာမွပဲ ငါတို႔ေတြ ခ်စ္သူရရင္ ငါတို႔ ေျခေထာက္၊ သူတို႔ ေျခေထာက္ေတြကို ျပန္ဆန္းစစ္ရမယ္႔ ပံုပဲ"
မင္းရဲ စကားေၾကာင့္ အားလံုး ရယ္ၾကသည္။
"ႀကီးတာ ေသးတာ မေျပာဘဲ ဘာလို႔ ရွည္တာ တိုတာ ေျပာတာလဲကြ"
"သိုက္ေနာင္ကလည္း ေျခမဆိုတာ အၿမဲတမ္း ႀကီးတာ၊ ဒီေတာ႔ ႀကီးတာ ေသးတာ ယွဥ္ရင္ ေျခမက အၿမဲႀကီးေနေတာ႔ ငါတို႔က အၿမဲသာၿပီး၊ ငါတို႔ရမယ္႔ ခ်စ္သူေတြက နိမ္႔ေနေတာ႔မွာေပါ႔ကြာ"
တိုးေ၀ေျပာေတာ႔ ဟုတ္သလိုလို ရွိသား။ တစ္ခုပဲ၊ သူ႔အယူအဆ မွန္ မမွန္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ် မေျပာႏိုင္။ ဘယ္ကလာေသာ အယူအဆမွန္းလည္း မသိ။
"ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ကြာ။ ငါတို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူ ဘယ္လိုရွိမယ္ဆိုတဲ႔ သေကၤတ တစ္ခုေတာ႔ ငါတို႔ ရသြားတာေပါ႔"
လိႈင္ဦးက စကား၀ိုင္းကို အဆံုးသတ္ရန္ ေကာက္ခ်က္တစ္ခုကုိ ခ်သည္။ တိုးေ၀စကား မွန္ မမွန္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူရမွပဲ သိရမည္ျဖစ္၍ ေလာေလာဆယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဘာသာရပ္ေတြေလာက္ စိတ္မ၀င္စားမိတာ အမွန္ပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေတြကို ငံု႔ပင္ မၾကည္႔မိ။
*******************************************
ကၽြန္ေတာ္၊ တိုးေ၀၊ လိႈင္ဦး၊ သိုက္ေနာင္တို႕သည္ ဆယ္တန္း ေအာင္သည္အထိ တစ္ေက်ာင္းတည္းမွာ အတူ တက္ခဲ႔ေသာ တစ္ရပ္ကြက္တည္းေန သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔ တိုးေ၀က စက္မႈတကၠသိုလ္၊ ကၽြန္ေတာ္က စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊ လိႈင္ဦးက ကြန္ပ်ဳတာ တကၠသိုလ္ႏွင့္ သိုက္ေနာင္က ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ တကြဲတျပားစီ ေရာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးသည္ အားလပ္ခ်ိန္တိုင္း ဆံုျဖစ္ၿပီး ေခတ္၏ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို သံုးသပ္တတ္ၾကသည္။
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္၍လည္း ေခတ္ကို မ်က္ျခည္ျပတ္မခံခ်င္ေသာ စိတ္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာ ေပၚလာလွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာ ဘာလဲ သိေအာင္လိုက္သည္။ အင္တာနက္ေပၚလာေတာ႔ အင္တာနက္ဘာလဲ သိေအာင္ လိုက္သည္။ သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေက်ာင္းစာမ်ားႏွင့္ ေခတ္၏ နည္းပညာမ်ားၾကားမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ႔သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္၍ ခ်စ္သူဆိုေသာ စကားရပ္ အတြက္ ေမ႔ထားႏိုင္ခဲ႔သည္။
သည္လို ေမ႔ထားခ်င္စရာ အေၾကာင္းကလည္း ရွိသည္။ တုိးေ၀ေလ။ သည္ေကာင္က စကားလံုးေတြကို ရွာေဖြ သည္။ အယူအဆေတြ ဟုတ္မဟုတ္ ေလ႔လာ သံုးသပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သူႏွင့္ တြဲေန၍ သူေျပာသမွ် ၾကားေနရသည္။ သည္ေတာ႔ ေခတ္၏ နည္းပညာကို မ်က္ျခည္ျပတ္မခံခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုသည္ ေခတ္ကို မ်က္စိဖြင့္ရင္း တိုးေ၀ေၾကာင့္ ဘာသာေရး စာအုပ္ေတြ၊ သမိုင္းစာအုပ္ေတြ ၾကားထဲ ေရာက္ ေရာက္ သြား၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ သတင္းႏွင့္ နည္းပညာ ေခတ္ ထဲမွေန၍ ေက်ာက္ေခတ္၊ ေၾကးေခတ္ေတြထဲ ျပန္ေရာက္သြားၾကျခင္းပင္။
ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔ တိုးေ၀က စက္မႈတကၠသိုလ္၊ ကၽြန္ေတာ္က စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊ လိႈင္ဦးက ကြန္ပ်ဳတာ တကၠသိုလ္ႏွင့္ သိုက္ေနာင္က ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ တကြဲတျပားစီ ေရာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးသည္ အားလပ္ခ်ိန္တိုင္း ဆံုျဖစ္ၿပီး ေခတ္၏ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို သံုးသပ္တတ္ၾကသည္။
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္၍လည္း ေခတ္ကို မ်က္ျခည္ျပတ္မခံခ်င္ေသာ စိတ္ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာ ေပၚလာလွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာ ဘာလဲ သိေအာင္လိုက္သည္။ အင္တာနက္ေပၚလာေတာ႔ အင္တာနက္ဘာလဲ သိေအာင္ လိုက္သည္။ သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေက်ာင္းစာမ်ားႏွင့္ ေခတ္၏ နည္းပညာမ်ားၾကားမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ႔သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္၍ ခ်စ္သူဆိုေသာ စကားရပ္ အတြက္ ေမ႔ထားႏိုင္ခဲ႔သည္။
သည္လို ေမ႔ထားခ်င္စရာ အေၾကာင္းကလည္း ရွိသည္။ တုိးေ၀ေလ။ သည္ေကာင္က စကားလံုးေတြကို ရွာေဖြ သည္။ အယူအဆေတြ ဟုတ္မဟုတ္ ေလ႔လာ သံုးသပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သူႏွင့္ တြဲေန၍ သူေျပာသမွ် ၾကားေနရသည္။ သည္ေတာ႔ ေခတ္၏ နည္းပညာကို မ်က္ျခည္ျပတ္မခံခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုသည္ ေခတ္ကို မ်က္စိဖြင့္ရင္း တိုးေ၀ေၾကာင့္ ဘာသာေရး စာအုပ္ေတြ၊ သမိုင္းစာအုပ္ေတြ ၾကားထဲ ေရာက္ ေရာက္ သြား၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ သတင္းႏွင့္ နည္းပညာ ေခတ္ ထဲမွေန၍ ေက်ာက္ေခတ္၊ ေၾကးေခတ္ေတြထဲ ျပန္ေရာက္သြားၾကျခင္းပင္။
*******************************************
(အပိုင္း၂ ကို ဆက္လက္ဖတ္ရႈေပးပါရန္)
1 comments:
လုပ္ပါအုံးဗ်
၂ ကုိ ထပ္ေမွ်ာ္ေနတယ္
Post a Comment