ညီေလးေရ...
တစ္ခါတုန္းက ျခံတစ္ျခံထဲက ခုံတန္းလ်ားရွည္ တစ္ခုေပၚမွာ အသက္(၆၀)ေက်ာ္ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ အသက္ (၂၅) ႏွစ္၀န္းက်င္ လူငယ္တစ္ဦးတို႔ ထိုင္ေနၾကတယ္။ အဘိုးႀကီးကေတာ့ အေ၀းကို ေငးလို႔ေပါ့။ လူငယ္ကေတာ့ သတင္းစာ ဖတ္ေနေလရဲ႕။ သူတို႔ေနတဲ့ေနရာက ျခံတစ္ျခံမို႔ ပန္းပင္၊ သစ္ပင္ေတြလည္း ရွိတာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္ ငွက္တစ္ေကာင္ သူတို႔ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပန္းခ်ဳံေပၚမွာ လာနားတယ္။ အဘိုးႀကီးက ငွက္ကို ေတြ႔သြားျပီး "အဲဒါ ဘာလဲ" လုိ႔ ေမးတယ္။ လူငယ္က သတင္းစာဖတ္ရင္း လွမ္းၾကည့္ၿပီး "စာကေလး" တဲ့။ အဘိုးၾကီးက ခဏေနေတာ့ ထပ္ေမးတယ္။ "အဲဒါ ဘာလဲ"တဲ့။ လူငယ္က သတင္းစာကို ခဏဖယ္ရင္း "ကၽြန္ေတာ္ ခုပဲ ေျပာၿပီးၿပီအေဖ၊ အဲဒါ စာကေလးပါ" တ့ဲ။ စိတ္မရွည္တဲ့ ပုံစံနဲ႔ေပါ့။
အဲဒီမွာပဲ ငွက္ကေလးက ေနရာေရႊ႕သြားတယ္။ သစ္ပင္ႀကီးေပၚပ်ံၿပီး ေျမျပင္သူတို႔နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လာနား တယ္။ အဘိုးႀကီးထပ္ေမးတယ္။ "အဲဒါ ဘာလဲ" တ့ဲ။
လူငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ရႈပ္ေထြးပံုေပါက္လာတယ္။ "စာကေလး အေဖ၊ စာကေလး တစ္ေကာင္၊ စာ-က-ေလး-တစ္-ေကာင္" လို႔ တစ္လံုးခ်င္း အသံထြက္ျပတယ္။ ေဒါသသံနဲ႔ တစ္လံုးခ်င္းေျပာတာပါ။ အဘိုးႀကီးက ထပ္ၿပီးေမးတယ္။ မၾကားတဲ့ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ "အဲဒါ ဘာလဲ" တဲ့။ လူငယ္ကေျပာတယ္။ "ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိလုပ္ေနတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာျပေနတယ္၊ အဲဒါ စာကေလးပါလို႔၊ အဲဒါကို မၾကားဘူး လား" တဲ့။
အဘိုးႀကီး စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ထသြားပါတယ္။ လူငယ္က "ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ" လို႔ ေမးတယ္။ အဘိုးႀကီးက လက္ကာျပၿပီး ထြက္သြားတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနၾကတာျဖစ္လို႔ အဘိုးႀကီးက ခံုတန္းလ်ားကေန အိမ္ထဲ၀င္သြားတယ္။ လူငယ္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ထိုင္ခံုမွာ သတင္းစာမဖတ္ႏိုင္ဘဲ က်န္ခဲ့တယ္။ အသံေတြက က်ယ္ေလာင္လြန္းလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ စာကေလးလည္း ပ်ံသြားတယ္။
ခဏေနေတာ့ အဘိုးႀကီး ျပန္ထြက္လာတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ပါလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုန လူငယ္ရဲ႕ ေဘးမွာ၀င္ထိုင္တယ္။ လူငယ္က လုံး၀မၾကည့္ဘူး။ အဘုိးႀကီးက စာအုပ္ကိုဖြင့္၊ စာမ်က္ႏွာ တစ္မ်က္ႏွာခ်င္း လွန္ၿပီး တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ လက္နဲ႔ေထာက္ၿပီး လူငယ္ကိုျပတယ္။ စာအုပ္ကို လူငယ္ရဲ႕ လက္ထဲထည့္ေပးၿပီး စာမ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔ေခါက္ၿပီးျပတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။
လူငယ္က စာအုပ္ကိုယူၾကည့္တဲ့အခါ အဘုိးႀကီးက "က်ယ္က်ယ္ဖတ္" လို႔ ေျပာတယ္။ မ်က္လံုးေတြ ကေတာ့ ေရွ႕တည့္တည့္ ဟိုးေ၀းေ၀းကို ေငးလုိ႔ေပါ႔။ အဲဒီမွာပဲ လူငယ္ရဲ႕ တိုးတိုးညင္ညင္ အသံက စထြက္လာတယ္။
"စာကေလးတစ္ေကာင္ ငါတို႔ေရွ႕မွာ နားေနတဲ့အခ်ိန္ ငါရယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္က သုံးႏွစ္ျပည့္ခဲ့တ့ဲ ငါ့သားအငယ္ဆံုးေလးရယ္၊ ဒီေန႔ ပန္းျခံထဲမွာ ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ ငါ့သားက ငါ့ကို "အဲဒါ ဘာလဲ" လို႔ (၂၁) ႀကိမ္ ေမးခဲ့တယ္။ အဲဒါ ဘာလဲဆိုတာ (၂၁)ႀကိမ္စလုံး ငါေၿဖခဲ့တယ္။ စာကေလးတစ္ေကာင္ေလ။ သူေမးတဲ့ အႀကိမ္တိုင္း ငါသူ႔ကို ေပြ႕ဖက္ခဲ့တယ္။ သူကလည္း ငါ႔ကို ဒီေမးခြန္းပဲ ထပ္ေမးခဲ့တယ္။ တစ္ခြန္းၿပီးတစ္ခြန္း...... ငါ႔ရဲ႕ အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးေလးအတြက္ အျပစ္တင္စရာ၊ စိတ္ပ်က္ရူးသြပ္စရာ မရွိတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔ ငါေျဖခဲ့တာ"
အဲဒီလုိ လူငယ္က အသံထြက္ဖတ္ေနတုန္းမွာ အဘိုးႀကီးမ်က္ႏွာမွာ ၾကည္ႏူးမႈအျပံဳးေလး ေပၚေနတယ္။ လူငယ္ ဆက္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စာအုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္က ေျမွာက္ထားရာကေန ေပါင္ေပၚ က်သြားတယ္။ သူ႔ဘာသာ လည္း စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဘာမွ်မေျပာဘဲ အဘုိးႀကီးကို လက္နဲ႔ေပြ႕ဖက္ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဘုိးႀကီးကို အနမ္းတစ္ခ်က္ေပး လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ထဲက သတင္း စာလည္း ေျမႀကီးေပၚျပဳတ္က်လို႔။ အဲဒီအခ်ိန္ စာကေလး တစ္ေကာင္ သစ္ပင္္ေပၚမွာ ပ်ံ၀ဲေနၿပီး ခဏအၾကာ အေ၀းကို ထြက္သြားေလရဲ႕။
ညီေလးေရ......
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အစ္ကို႔ကိုေပးၾကည့္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းတိုေလးပါ။ မိဘေမတၱာ ကို ေပၚလြင္ေစတဲ့ ရုပ္ရွင္ပါပဲ။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က သားသမီးေတြ မိဘအေပၚ ထားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ပိုေပၚေစ ပါတယ္။ အဲဒီအတိုင္းလည္း ဒီေန႔ေခတ္ သားသမီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ မိဘအေပၚ တံု႔ျပန္မႈက ျဖစ္ေနတာ အမွန္ပါပဲ။
အစ္ကိုေတြးၾကည့္ဖူးတယ္ ညီေလးေရ။ အစ္ကိုအပါအ၀င္ ညီေလးတို႔တစ္ေတြ မိဘအေပၚဘယ္ေလာက္ စိတ္ရွည္ သည္းခံခဲ့သလဲဆိုတာ။ တကယ္ေတာ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိပဲရွိတာပါ။ မိဘေတြကေတာ့ အကန္႔ အသတ္မဲ့ စိတ္ရွည္ခဲ့တာပါပဲ။
အစ္ကိုတို႔ရဲ႕ အဘိုး၊ အဘြားေတြက အေဖ၊ အေမေတြအေပၚ၊ အေဖ၊ အေမေတြက အစ္ကိုတို႔ အေပၚ ေတာက္ေလွ်ာက္ စီးဆင္းလာတဲ့ မိဘေမတၱာဆိုတာ အကန္႔အသတ္မဲ့ပါပဲကြာ။ ေျပာင္းျပန္ စဥ္းစားေတာ့ အစ္ကိုတို႔ အေဖ၊ အေမေတြကို အစ္ကိုတို႔ ေပးဆပ္တာ၊ အစ္ကိုတို႔ရဲ႕ အေဖ၊ အေမေတြက အဘိုး၊ အဘြားေတြကို ေပးဆပ္တာေတြဟာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိပဲ ရွိပါလားကြာ။
ညီေလးေရ.....
စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ မိဘေတြဟာ ေတာ္ေတာ္သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ အစ္ကိုၾကားသိရသေလာက္ တခ်ဳိ႕သားသမီးေတြက အလုပ္သြားရင္ မိဘေတြကို ထမင္းခ်ဳိင့္နဲ႔ အိမ္ေအာက္က ထိုင္ခံုမွာ ထားခဲ့တယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အိမ္မွာ သူတို႔လုပ္လို႔ မီးေတြ ဘာေတြေလာင္ရင္ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ သားသမီးက အဖမ္း ခံရတာတဲ့ေလ။ ဒီေတာ့ မိဘေတြလည္း တစ္ေနကုန္ အိမ္ေအာက္မွာ ေနေတာ့ေပါ့။
အသက္ႀကီးလာတဲ့ လူႀကီးမိဘေတြဆို နာမက်န္းျဖစ္မွာ သိပ္ေၾကာက္ၾကတယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ေဆးကုသ စရိတ္က ေတာ္ေတာ္ျမင့္တယ္။ မိသားစု၀င္ေငြနဲ႔ ကုလို႔ရရင္ရ၊ မရရင္ ေဆးရုံမွာဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာ ေရာက္သူေရာက္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္သူေတြစီရင္၊ အဲဒီလိုျဖစ္စဥ္ေတြက အမ်ားၾကီးပဲတဲ့။ အစ္ကိုတို႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ အဲဒီ အေျခအေနေလာက္ မဆိုးေသးပါဘူး။ ရွိစုမဲ့စုနဲ႔ မိဘေတြကို တင္ေကၽြးေသးတာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕သာ ျပည့္စံုလ်က္ မိဘကို ဥေပကၡာ ျပဳၾကတာပါ။ ဒါလည္း လူနည္းစုပါပဲ။
ညီေလးေရ....
အခု အစ္ကိုေျပာခဲ့တဲ့ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲမွာ အေဖျဖစ္သူက သူ႔သားကို စာကေလးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေမး ခဲ့တာ။ ဒါကို ေဒါသျဖစ္တဲ့သားက စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႔ ေျဖခဲ့တာေလးေတြ႕မွာေပါ႔။ အေဖျဖစ္သူက သူ႔ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ သူ႔သား သံုးႏွစ္သားတုန္းက စာကေလးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး (၂၁) ေခါက္ေမးခဲ့တာ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေျဖခဲ႔တာ ျပန္ျပမွ သားျဖစ္သူက မွားမွန္းသိသြားခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ အေဖတစ္ေယာက္ မွတ္ထားခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီထဲက စာေတြဟာ သူ႔ႏွလံုးသားထဲက ပံုရိပ္ ေတြေလာက္ထင္ရွားႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ အေဖဆိုေပမယ့္ အေမေတြလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ အေဖပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေမပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးဟာ မိဘကို ကိုယ္စားျပဳတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ စိတ္ရွည္ သည္းခံမႈဟာ သားသမီးေတြထက္ သာတယ္ဆိုတာကို ဒီဇာတ္လမ္းေလးက ေပးသြားခဲ့တာပါ။
ညီေလးေရ....
ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ အစ္ကို႔အတြက္ ဒီဇာတ္လမ္းေလးဟာ ေနာင္တေတြ အတန္တန္ ရေစသလုိ ခံစားေၾကကြဲမိပါတယ္။ အစ္ကိုတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ သူမ်ား ႏိုင္ငံေတြလို မိဘကို ပစ္စလက္ခတ္ မထားေပမယ္႔ မိဘကို ေျပာဆိုဆက္ဆံ ရာမွာေတာ႔ စိတ္မရွည္ရင္ မရွည္သလို ခ်က္ခ်င္းတုံ႔ျပန္တာေတြ က်န္ေနပါေသးတယ္။
အသက္ႀကီးလို႔၊ အျမင္မႈန္လာလို႔၊ မသိလို႔ ထပ္ေမးတာလား၊ နားေလးလို႔ မၾကားတာလား၊ အားနည္းလို႔ စကားေတြ ေႏွးလာတာလား ဆိုတာ မိဘေတြအတြက္ ဘယ္သူေတြ စဥ္းစားခဲ႔ၾက ဖူးပါသလဲ။
"ဟာ ..... အေဖက မျမင္ဘူးလား"၊ "ဟာ .... အေမက မၾကားဘူးလား"၊ "အေမ ျမန္ျမန္ေျဖေလ"၊ "ဟာ ... အေမကလဲဗ်ာ" စတဲ႔ စကားေတြဟာ အစ္ကိုတို႔ သားသမီးေတြ တစ္ခြန္းမဟုတ္၊ တစ္ခြန္း ေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေတြပါ။ အခု ဇာတ္လမ္းထဲကလို စိတ္မရွည္တဲ႔ ေလသံနဲ႔ သားသမီးေတြ ေျပာခဲ႔ ၾကမွာပါ။ အဲဒီအခါ အေ၀းကို ေငးရီရီ ၾကည္႔ရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ မိဘေတြကို အစ္ကိုတုိ႔ သတိထားမိခဲ႔ရဲ႕လား။
တစ္သက္လံုး ကုိယ္႔ဘက္ကခ်ည္း ယူခဲ႔တဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ၊ ေမြးကတည္းက စခဲ႔တာ မိဘေတြ အိုမင္းရင့္ေရာ္ တဲ႔ အထိ ကိုယ္႔ဘက္ကခ်ည္း အသာစီးပါပဲလား။
ညီေလးေရ ...........
အစ္ကိုတို႕ ငယ္ငယ္က ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ သဘာ၀ေတြလို မိဘေတြ အသက္ႀကီးလာရင္ တစ္ခါျပန္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မိဘေတြ လူႀကီးအရြယ္ ေရာက္ေနတုန္း အစ္ကိုတို႔ ကေလးဘ၀မွာ လုပ္ခဲ႔တာေတြ နားလည္ခြင့္လႊတ္ တတ္ေပမယ္႔ အစ္ကိုတို႔ လူႀကီးအရြယ္ေရာက္ၿပီး မိဘေတြက အစ္ကိုတို႔ ငယ္ငယ္ကလို ျဖစ္ရင္ အစ္ကုိတို႔ နားလည္မေပးႏိုင္တာ ဘာေၾကာင့္လဲ။
အဲဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေတြ အတြက္ အစ္ကိုတို႔ သားသမီးတိုင္း ျပန္ေတြးရင္း အၿမဲ ေၾကကြဲေနသင့္တယ္။ အေျဖ အၿမဲ ရွာေနသင့္တယ္။ စဥ္းစား သံုးသပ္ေနသင့္တယ္။ သိတဲ႔ ခဏမွာ စိတ္ကို ထိ္န္းႏိုင္ခဲ႔ရင္ စိတ္လြတ္သြားတဲ႔ အခ်ိန္တိုင္းမွာလည္း မိဘေတြ ကိုယ္႔ကို ဘယ္လို ဆက္ဆံခဲ႔တယ္ ဆိုတာ မ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည္႕သင့္တယ္။ ေမ႔ေနခဲ႔ရင္ေတာင္ အခုေျပာခဲ႔တဲ႔ ရုပ္ရွင္လို ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးနဲ႔ မိဘေမတၱာ၊ ေက်းဇူးဆိုတာ ျပန္တူးေဖာ္ ၾကည္႕သင့္တယ္။
အစ္ကိုေျပာခဲ႔တဲ႔ ရုပ္ရွင္ အတိုေလးမွာ စာကေလးတစ္ေကာင္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိဘေမတၱာကို ဖ်တ္ခနဲ ျပ သြားတယ္။ ညီေလးတို႔ သိသင့္တယ္ ထင္လို႔ ဘာသာျပန္ၿပီး အသိေပးလိုက္တာပါ။ ဒီဇာတ္လမ္း၊ ဒီေဆာင္းပါး ကေန မိဘေတြ ေမတၱာကို ဖ်တ္ခနဲ နားလည္သြားရင္ပဲ ရိုက္တဲ႔ ဒါရိုက္တာေရာ၊ ဒီေဆာင္းပါး ေရးတဲ႔ အစ္ကိုပါ ေက်နပ္ေနမိမွာေတာ႔ အမွန္ပဲကြာ။ ။
ဆူးသစ္
၉-၁၂-၂၀၀၉
( မႈခင္းရႈေထာင့္မဂၢဇင္း)
အဲဒီအခ်ိန္ ငွက္တစ္ေကာင္ သူတို႔ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပန္းခ်ဳံေပၚမွာ လာနားတယ္။ အဘိုးႀကီးက ငွက္ကို ေတြ႔သြားျပီး "အဲဒါ ဘာလဲ" လုိ႔ ေမးတယ္။ လူငယ္က သတင္းစာဖတ္ရင္း လွမ္းၾကည့္ၿပီး "စာကေလး" တဲ့။ အဘိုးၾကီးက ခဏေနေတာ့ ထပ္ေမးတယ္။ "အဲဒါ ဘာလဲ"တဲ့။ လူငယ္က သတင္းစာကို ခဏဖယ္ရင္း "ကၽြန္ေတာ္ ခုပဲ ေျပာၿပီးၿပီအေဖ၊ အဲဒါ စာကေလးပါ" တ့ဲ။ စိတ္မရွည္တဲ့ ပုံစံနဲ႔ေပါ့။
အဲဒီမွာပဲ ငွက္ကေလးက ေနရာေရႊ႕သြားတယ္။ သစ္ပင္ႀကီးေပၚပ်ံၿပီး ေျမျပင္သူတို႔နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လာနား တယ္။ အဘိုးႀကီးထပ္ေမးတယ္။ "အဲဒါ ဘာလဲ" တ့ဲ။
လူငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ရႈပ္ေထြးပံုေပါက္လာတယ္။ "စာကေလး အေဖ၊ စာကေလး တစ္ေကာင္၊ စာ-က-ေလး-တစ္-ေကာင္" လို႔ တစ္လံုးခ်င္း အသံထြက္ျပတယ္။ ေဒါသသံနဲ႔ တစ္လံုးခ်င္းေျပာတာပါ။ အဘိုးႀကီးက ထပ္ၿပီးေမးတယ္။ မၾကားတဲ့ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ "အဲဒါ ဘာလဲ" တဲ့။ လူငယ္ကေျပာတယ္။ "ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိလုပ္ေနတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာျပေနတယ္၊ အဲဒါ စာကေလးပါလို႔၊ အဲဒါကို မၾကားဘူး လား" တဲ့။
အဘိုးႀကီး စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ထသြားပါတယ္။ လူငယ္က "ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ" လို႔ ေမးတယ္။ အဘိုးႀကီးက လက္ကာျပၿပီး ထြက္သြားတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနၾကတာျဖစ္လို႔ အဘိုးႀကီးက ခံုတန္းလ်ားကေန အိမ္ထဲ၀င္သြားတယ္။ လူငယ္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ထိုင္ခံုမွာ သတင္းစာမဖတ္ႏိုင္ဘဲ က်န္ခဲ့တယ္။ အသံေတြက က်ယ္ေလာင္လြန္းလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ စာကေလးလည္း ပ်ံသြားတယ္။
ခဏေနေတာ့ အဘိုးႀကီး ျပန္ထြက္လာတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ပါလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုန လူငယ္ရဲ႕ ေဘးမွာ၀င္ထိုင္တယ္။ လူငယ္က လုံး၀မၾကည့္ဘူး။ အဘုိးႀကီးက စာအုပ္ကိုဖြင့္၊ စာမ်က္ႏွာ တစ္မ်က္ႏွာခ်င္း လွန္ၿပီး တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ လက္နဲ႔ေထာက္ၿပီး လူငယ္ကိုျပတယ္။ စာအုပ္ကို လူငယ္ရဲ႕ လက္ထဲထည့္ေပးၿပီး စာမ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔ေခါက္ၿပီးျပတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။
လူငယ္က စာအုပ္ကိုယူၾကည့္တဲ့အခါ အဘုိးႀကီးက "က်ယ္က်ယ္ဖတ္" လို႔ ေျပာတယ္။ မ်က္လံုးေတြ ကေတာ့ ေရွ႕တည့္တည့္ ဟိုးေ၀းေ၀းကို ေငးလုိ႔ေပါ႔။ အဲဒီမွာပဲ လူငယ္ရဲ႕ တိုးတိုးညင္ညင္ အသံက စထြက္လာတယ္။
"စာကေလးတစ္ေကာင္ ငါတို႔ေရွ႕မွာ နားေနတဲ့အခ်ိန္ ငါရယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္က သုံးႏွစ္ျပည့္ခဲ့တ့ဲ ငါ့သားအငယ္ဆံုးေလးရယ္၊ ဒီေန႔ ပန္းျခံထဲမွာ ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ ငါ့သားက ငါ့ကို "အဲဒါ ဘာလဲ" လို႔ (၂၁) ႀကိမ္ ေမးခဲ့တယ္။ အဲဒါ ဘာလဲဆိုတာ (၂၁)ႀကိမ္စလုံး ငါေၿဖခဲ့တယ္။ စာကေလးတစ္ေကာင္ေလ။ သူေမးတဲ့ အႀကိမ္တိုင္း ငါသူ႔ကို ေပြ႕ဖက္ခဲ့တယ္။ သူကလည္း ငါ႔ကို ဒီေမးခြန္းပဲ ထပ္ေမးခဲ့တယ္။ တစ္ခြန္းၿပီးတစ္ခြန္း...... ငါ႔ရဲ႕ အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးေလးအတြက္ အျပစ္တင္စရာ၊ စိတ္ပ်က္ရူးသြပ္စရာ မရွိတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႔ ငါေျဖခဲ့တာ"
အဲဒီလုိ လူငယ္က အသံထြက္ဖတ္ေနတုန္းမွာ အဘိုးႀကီးမ်က္ႏွာမွာ ၾကည္ႏူးမႈအျပံဳးေလး ေပၚေနတယ္။ လူငယ္ ဆက္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စာအုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္က ေျမွာက္ထားရာကေန ေပါင္ေပၚ က်သြားတယ္။ သူ႔ဘာသာ လည္း စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဘာမွ်မေျပာဘဲ အဘုိးႀကီးကို လက္နဲ႔ေပြ႕ဖက္ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဘုိးႀကီးကို အနမ္းတစ္ခ်က္ေပး လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ထဲက သတင္း စာလည္း ေျမႀကီးေပၚျပဳတ္က်လို႔။ အဲဒီအခ်ိန္ စာကေလး တစ္ေကာင္ သစ္ပင္္ေပၚမွာ ပ်ံ၀ဲေနၿပီး ခဏအၾကာ အေ၀းကို ထြက္သြားေလရဲ႕။
ညီေလးေရ......
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အစ္ကို႔ကိုေပးၾကည့္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းတိုေလးပါ။ မိဘေမတၱာ ကို ေပၚလြင္ေစတဲ့ ရုပ္ရွင္ပါပဲ။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က သားသမီးေတြ မိဘအေပၚ ထားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ပိုေပၚေစ ပါတယ္။ အဲဒီအတိုင္းလည္း ဒီေန႔ေခတ္ သားသမီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ မိဘအေပၚ တံု႔ျပန္မႈက ျဖစ္ေနတာ အမွန္ပါပဲ။
အစ္ကိုေတြးၾကည့္ဖူးတယ္ ညီေလးေရ။ အစ္ကိုအပါအ၀င္ ညီေလးတို႔တစ္ေတြ မိဘအေပၚဘယ္ေလာက္ စိတ္ရွည္ သည္းခံခဲ့သလဲဆိုတာ။ တကယ္ေတာ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိပဲရွိတာပါ။ မိဘေတြကေတာ့ အကန္႔ အသတ္မဲ့ စိတ္ရွည္ခဲ့တာပါပဲ။
အစ္ကိုတို႔ရဲ႕ အဘိုး၊ အဘြားေတြက အေဖ၊ အေမေတြအေပၚ၊ အေဖ၊ အေမေတြက အစ္ကိုတို႔ အေပၚ ေတာက္ေလွ်ာက္ စီးဆင္းလာတဲ့ မိဘေမတၱာဆိုတာ အကန္႔အသတ္မဲ့ပါပဲကြာ။ ေျပာင္းျပန္ စဥ္းစားေတာ့ အစ္ကိုတို႔ အေဖ၊ အေမေတြကို အစ္ကိုတို႔ ေပးဆပ္တာ၊ အစ္ကိုတို႔ရဲ႕ အေဖ၊ အေမေတြက အဘိုး၊ အဘြားေတြကို ေပးဆပ္တာေတြဟာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိပဲ ရွိပါလားကြာ။
ညီေလးေရ.....
စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ မိဘေတြဟာ ေတာ္ေတာ္သနားစရာေကာင္းပါတယ္။ အစ္ကိုၾကားသိရသေလာက္ တခ်ဳိ႕သားသမီးေတြက အလုပ္သြားရင္ မိဘေတြကို ထမင္းခ်ဳိင့္နဲ႔ အိမ္ေအာက္က ထိုင္ခံုမွာ ထားခဲ့တယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အိမ္မွာ သူတို႔လုပ္လို႔ မီးေတြ ဘာေတြေလာင္ရင္ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ သားသမီးက အဖမ္း ခံရတာတဲ့ေလ။ ဒီေတာ့ မိဘေတြလည္း တစ္ေနကုန္ အိမ္ေအာက္မွာ ေနေတာ့ေပါ့။
အသက္ႀကီးလာတဲ့ လူႀကီးမိဘေတြဆို နာမက်န္းျဖစ္မွာ သိပ္ေၾကာက္ၾကတယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ေဆးကုသ စရိတ္က ေတာ္ေတာ္ျမင့္တယ္။ မိသားစု၀င္ေငြနဲ႔ ကုလို႔ရရင္ရ၊ မရရင္ ေဆးရုံမွာဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာ ေရာက္သူေရာက္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္သူေတြစီရင္၊ အဲဒီလိုျဖစ္စဥ္ေတြက အမ်ားၾကီးပဲတဲ့။ အစ္ကိုတို႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ အဲဒီ အေျခအေနေလာက္ မဆိုးေသးပါဘူး။ ရွိစုမဲ့စုနဲ႔ မိဘေတြကို တင္ေကၽြးေသးတာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕သာ ျပည့္စံုလ်က္ မိဘကို ဥေပကၡာ ျပဳၾကတာပါ။ ဒါလည္း လူနည္းစုပါပဲ။
ညီေလးေရ....
အခု အစ္ကိုေျပာခဲ့တဲ့ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲမွာ အေဖျဖစ္သူက သူ႔သားကို စာကေလးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေမး ခဲ့တာ။ ဒါကို ေဒါသျဖစ္တဲ့သားက စိတ္မရွည္တဲ့ေလသံနဲ႔ ေျဖခဲ့တာေလးေတြ႕မွာေပါ႔။ အေဖျဖစ္သူက သူ႔ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ သူ႔သား သံုးႏွစ္သားတုန္းက စာကေလးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး (၂၁) ေခါက္ေမးခဲ့တာ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေျဖခဲ႔တာ ျပန္ျပမွ သားျဖစ္သူက မွားမွန္းသိသြားခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ အေဖတစ္ေယာက္ မွတ္ထားခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီထဲက စာေတြဟာ သူ႔ႏွလံုးသားထဲက ပံုရိပ္ ေတြေလာက္ထင္ရွားႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီဇာတ္လမ္းမွာ အေဖဆိုေပမယ့္ အေမေတြလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ အေဖပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေမပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးဟာ မိဘကို ကိုယ္စားျပဳတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ စိတ္ရွည္ သည္းခံမႈဟာ သားသမီးေတြထက္ သာတယ္ဆိုတာကို ဒီဇာတ္လမ္းေလးက ေပးသြားခဲ့တာပါ။
ညီေလးေရ....
ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ အစ္ကို႔အတြက္ ဒီဇာတ္လမ္းေလးဟာ ေနာင္တေတြ အတန္တန္ ရေစသလုိ ခံစားေၾကကြဲမိပါတယ္။ အစ္ကိုတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ သူမ်ား ႏိုင္ငံေတြလို မိဘကို ပစ္စလက္ခတ္ မထားေပမယ္႔ မိဘကို ေျပာဆိုဆက္ဆံ ရာမွာေတာ႔ စိတ္မရွည္ရင္ မရွည္သလို ခ်က္ခ်င္းတုံ႔ျပန္တာေတြ က်န္ေနပါေသးတယ္။
အသက္ႀကီးလို႔၊ အျမင္မႈန္လာလို႔၊ မသိလို႔ ထပ္ေမးတာလား၊ နားေလးလို႔ မၾကားတာလား၊ အားနည္းလို႔ စကားေတြ ေႏွးလာတာလား ဆိုတာ မိဘေတြအတြက္ ဘယ္သူေတြ စဥ္းစားခဲ႔ၾက ဖူးပါသလဲ။
"ဟာ ..... အေဖက မျမင္ဘူးလား"၊ "ဟာ .... အေမက မၾကားဘူးလား"၊ "အေမ ျမန္ျမန္ေျဖေလ"၊ "ဟာ ... အေမကလဲဗ်ာ" စတဲ႔ စကားေတြဟာ အစ္ကိုတို႔ သားသမီးေတြ တစ္ခြန္းမဟုတ္၊ တစ္ခြန္း ေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေတြပါ။ အခု ဇာတ္လမ္းထဲကလို စိတ္မရွည္တဲ႔ ေလသံနဲ႔ သားသမီးေတြ ေျပာခဲ႔ ၾကမွာပါ။ အဲဒီအခါ အေ၀းကို ေငးရီရီ ၾကည္႔ရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ မိဘေတြကို အစ္ကိုတုိ႔ သတိထားမိခဲ႔ရဲ႕လား။
တစ္သက္လံုး ကုိယ္႔ဘက္ကခ်ည္း ယူခဲ႔တဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ၊ ေမြးကတည္းက စခဲ႔တာ မိဘေတြ အိုမင္းရင့္ေရာ္ တဲ႔ အထိ ကိုယ္႔ဘက္ကခ်ည္း အသာစီးပါပဲလား။
ညီေလးေရ ...........
အစ္ကိုတို႕ ငယ္ငယ္က ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ သဘာ၀ေတြလို မိဘေတြ အသက္ႀကီးလာရင္ တစ္ခါျပန္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မိဘေတြ လူႀကီးအရြယ္ ေရာက္ေနတုန္း အစ္ကိုတို႔ ကေလးဘ၀မွာ လုပ္ခဲ႔တာေတြ နားလည္ခြင့္လႊတ္ တတ္ေပမယ္႔ အစ္ကိုတို႔ လူႀကီးအရြယ္ေရာက္ၿပီး မိဘေတြက အစ္ကိုတို႔ ငယ္ငယ္ကလို ျဖစ္ရင္ အစ္ကုိတို႔ နားလည္မေပးႏိုင္တာ ဘာေၾကာင့္လဲ။
အဲဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးေတြ အတြက္ အစ္ကိုတို႔ သားသမီးတိုင္း ျပန္ေတြးရင္း အၿမဲ ေၾကကြဲေနသင့္တယ္။ အေျဖ အၿမဲ ရွာေနသင့္တယ္။ စဥ္းစား သံုးသပ္ေနသင့္တယ္။ သိတဲ႔ ခဏမွာ စိတ္ကို ထိ္န္းႏိုင္ခဲ႔ရင္ စိတ္လြတ္သြားတဲ႔ အခ်ိန္တိုင္းမွာလည္း မိဘေတြ ကိုယ္႔ကို ဘယ္လို ဆက္ဆံခဲ႔တယ္ ဆိုတာ မ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည္႕သင့္တယ္။ ေမ႔ေနခဲ႔ရင္ေတာင္ အခုေျပာခဲ႔တဲ႔ ရုပ္ရွင္လို ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးနဲ႔ မိဘေမတၱာ၊ ေက်းဇူးဆိုတာ ျပန္တူးေဖာ္ ၾကည္႕သင့္တယ္။
အစ္ကိုေျပာခဲ႔တဲ႔ ရုပ္ရွင္ အတိုေလးမွာ စာကေလးတစ္ေကာင္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိဘေမတၱာကို ဖ်တ္ခနဲ ျပ သြားတယ္။ ညီေလးတို႔ သိသင့္တယ္ ထင္လို႔ ဘာသာျပန္ၿပီး အသိေပးလိုက္တာပါ။ ဒီဇာတ္လမ္း၊ ဒီေဆာင္းပါး ကေန မိဘေတြ ေမတၱာကို ဖ်တ္ခနဲ နားလည္သြားရင္ပဲ ရိုက္တဲ႔ ဒါရိုက္တာေရာ၊ ဒီေဆာင္းပါး ေရးတဲ႔ အစ္ကိုပါ ေက်နပ္ေနမိမွာေတာ႔ အမွန္ပဲကြာ။ ။
ဆူးသစ္
၉-၁၂-၂၀၀၉
( မႈခင္းရႈေထာင့္မဂၢဇင္း)
1 comments:
ညီေလးဖတ္သြားပါတယ္..
တည့္တည့္ေျပာသလိုႀကီးျဖစ္ေနတာကိုး...
Post a Comment