'' ကိုငွက္ေျပာေသာအိပ္မက္ထဲကရထားႀကီး ''

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အႀကိဳက္ဆံုးအဆုိေတာ္တစ္ဦးရွိသည္။ ငွက္ႀကီးဟုသူတို႕ေလာက ကေခၚေသာ၊ ကိုငွက္ဟု အမ်ားကေခၚေသာ ' ထူးအိမ္သင္ ' ျဖစ္သည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခုႏွစ္ကြာျခားၿပီး ေမြးေန႕တူ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဇူလိုင္လ(၁)ရက္ဖြား၊ ကိုငွက္ကိုအရူးအမူးျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က သူႏွင့္ေမြးေန႔တူျဖစ္ရျခင္း ကိုလည္း အၿမဲဂုဏ္ယူေနမိသည္။ ကိုငွက္ဆံုးသည္႕အခါ ' သားလတ္ ' ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္မွာ ' အျမင့္ပ်ံငွက္တစ္ေကာင္အတြက္ေျမျပင္ေပၚမွ လူသားတစ္ဦး၏ဆႏၵ ' ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ကိုငွက္သီခ်င္းမ်ားကို ျပန္မဆိုေစရန္ ေဆာင္းပါးေရးခဲ႔သည္။ (ထိုေဆာင္းပါးကို အလ်ဥ္းသင့္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေဖာ္ျပေပးပါမည္ ) ။

' ထူးအိမ္သင္ ' ဟုဆိုလိုက္လွ်င္ ' အေမ႔အိမ္ ' သီခ်င္းကိုေျပးျမင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔အႀကိဳက္ဆံုး သီခ်င္းမ်ားထဲမွာ ထုိသီခ်င္းလည္းပါသည္။ ' အေမ႕အိမ္ ' ကိုေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္႕သီခ်င္းကကိုငွက္၏ Masterpiece ဟုပင္ဆိုရမည္႕သီခ်င္းတစ္ပုဒ္၊ကၽြန္ေတာ္႕ လက္ရွိဘ၀ႏွင့္လည္း တိုက္ဆိုင္လြန္းသည္။ ထိုသီခ်င္းကို ေအာင္ရင္လည္းဆိုသည္။ ကိုငွက္လည္းဆိုသည္။

''ပူေလာင္မြန္းက်ပ္တဲ႔ငါ႔ရဲ႕၀ိညာဥ္×××××ထြက္ေပါက္လံုး၀မရွိခဲ႔ေတာ႕××××ၾကည္လင္လတ္ဆတ္တဲ႕ ကေလးဘ၀ေကာင္းကင္××××××ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ေပါ႕××××××ေရႊေရာင္ေတာက္ပတဲ႔ေန႔ရက္မ်ားစြာ ×××× ျပန္လည္တမ္းတမိတဲ႔အခိုက္××××××ငါျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔တစ္ျခမ္း ပဲ႕ညတို႔ေလွာင္ရယ္ေန ''

ကိုငွက္က သူ႕သီခ်င္းပထမပိုဒ္မွာ ထိုသို႕ဖြဲ႕ဆိုသည္။

ကၽြန္ေတာ္ယခု စင္္ကာပူမွာအလုပ္လုပ္ေနသည္။ ယခင္ကျမန္မာျပည္မွာ ကုမၸဏီအလုပ္၊ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္း အလုပ္ လုပ္ခဲ႔ဖူးသည္။ မည္သည္႕အလုပ္မွ် ေကာင္းေကာင္း နားနားေနေန မေနရ။ တခ်ိဳ႕ကထင္သည္၊ ၀န္ထမ္းကနားရမွာေပါ႕ဟု။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ႔ေသာအလုပ္ကမနားရ။ ယခု စင္ကာပူေရာက္ေတာ႕ ပိုဆိုးသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔နာရီသံပတ္သည္ နံနက္ငါးနာရီခြဲ၊ ငါးနာရီတစ္ဆယ္႔ငါး၊ ငါးနာရီေလးဆယ္႔ငါး မွာအၿမဲရွိသည္။ တနလၤာမွသည္စေနအထိ ၊ ခုေနာက္ပိုင္းဆို တနဂၤေႏြအထိ။ တခ်ိဳ႕လဆို တနဂၤေႏြ သံုးပတ္ပင္ ဆက္လိုက္ေသးသည္။

တစ္ေနကုန္လာသမွ်ျပႆနာ ဒိုင္ခံရွင္း။ ညဆို ခုႏွစ္နာရီခြဲျပန္ေရာက္သည္႔ေန႔သည္ အေစာဆံုး။ ကံဆိုးလွ်င္ ကိုးနာရီခြဲ သြားေသးသည္။ ထိုလိုေန႔မ်ိဳး မ်ားစြာၾကားမွာ ေငြရေနေသာ္ျငား ဘ၀က ဘာလဲဟုေတြးမိလာသည္။

ကၽြန္ေတာ္႕၀ိညာဥ္က ပူေလာင္မြန္းက်ပ္ေနေလၿပီ။ ဘယ္လိုထြက္ေပါက္ရွာရမလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀လိုေအးျမေသာခံစားမႈမ်ားလည္းမရွိေတာ႔။ ဟိုစဥ္ကကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ႕ေသာ အနာဂတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကေလးဘ၀၏ေကာင္းကင္၊ ယခုေတာ႔ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္၊ သည္အခ်ိန္မွာေနာက္လွည္႕ ၾကည္႕လွ်င္ ဟိုစဥ္ကေလးဘ၀သည္ ေရႊေရာင္ေတာက္ပေသာေန႔မ်ား။

ယခုကၽြန္ေတာ္ျဖတ္သန္းရသမွ် ေမာပန္းလြန္းလွ၏။ အလုပ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ခဏခဏလန္႕ႏိုးေသာညမ်ား မေရတြက္ႏိုင္။ ရေသာအခ်ိန္မွာစာဖတ္ခ်င္၍၊ ေဘာလံုးပြဲၾကည္႔ခ်င္၍ တခ်ိဳ႕ညမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ အိပ္ခ်ိန္မ်ားကို ထိုးေကၽြးလိုက္ရသည္။ ညသည္ တစ္ျခမ္းပဲ႕ရံုမက အစိတ္စိတ္အၿမႊာၿမႊာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ကို သေရာ္ေနသည္။ ဘ၀ကိုရယ္ပြဲဖြဲ႕ေနသည္။ ကိုငွက္လည္းကၽြန္ေတာ္႔လို ခံစားခဲ႔ရဖူးသည္ ထင္၏။

''အိမ္မက္ဆန္းတစ္ခုညစဥ္ေတြ႕ေန××××××ငါေလရထားႀကီးတစ္စီးနဲ႔ေပါ႕×××××ဘယ္ဆီမွန္းလည္း မသိတဲ႔ခရီးစဥ္×××××အေမွာင္မွာခုတ္ေမာင္းရင္း××××××ငါဟာတစ္ဦးတည္းေသာအၿမဲတမ္းခရီးသည္×× ×××× ေနရာအခ်ိန္ပညတ္ခ်က္မဲ႕×××××ဆူညံကြဲအက္တဲ႔ႏွလံုးသားေခါင္းေလာင္းျမည္သံေတြ ''

ကိုငွက္က ဒုတိယပိုဒ္ကို ထိုသို႕ဖြဲ႕ဆိုသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ကိုငွက္လို အိပ္မက္မမက္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကိုငွက္ေျပာေသာ ရထားႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္စီးေနမွန္း သိသည္။ ထိုရထားႀကီးသည္ ဘ၀ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သံသရာဆိုတာလည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘာသာလည္း ဘယ္ေရာက္မည္မွန္းမသိ။ ကိုငွက္မွန္သည္။ သူစီးေနခ်ိန္ သူတစ္ေယာက္တည္း။ ကၽြန္ေတာ္စီးေနခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာ ေရာက္မည္မရွိ။ မသိ။ ထို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ႏွလံုးသားမ်ားက ေခါင္းေလာင္းထိုးသံမ်ား ဆူညံေနသကဲ႕သို႕ ခံစားရသည္။

'' အေမွာင္နဲ႔အလင္းမကြဲျပားတဲ႕ေကာင္းကင္××××ညလြင္ျပင္ကိုေဖာက္ခြဲတိုး၀င္××××× မီးရထားႀကီး တစ္စီးငါ႕၀ိညာဥ္ကိုသယ္ေဆာင္ခုတ္ေမာင္းရင္း×××××အို သံသရာရွည္မယ္႔ခရီး×× ××ဘယ္ဆီေရာက္မယ္ ငါလည္းမသိ××××ဒီအိပ္မက္ကႏိုးတိုင္းရင္မွာေၾကကြဲမိ "

ကၽြန္ေတာ္္လည္းကိုငွက္လိုေတြးၾကည္႕သည္။ ဘာမွန္းမသိေသာ ဘ၀ဆိုတာႀကီးက မေရရာ၊ ညလြင္ျပင္ႀကီးႏွင့္ တူသည္။ ထိုအထဲတြင္ ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အေမွာင္ႏွင့္အလင္း မသဲကြဲသည္႕ၾကားမွ ရထားလိုက္စီးရသည္႕ႏွယ္။ ယခုကၽြန္ေတာ္တို႕လုပ္ေနရေသာ အလုပ္မ်ားသည္ မည္သည္႔အခ်ိန္တြင္ ရပ္တန္႕သြားမည္နည္း။ မည္သည္႔အခ်ိန္အထိ ထိုသို႕ဆက္လက္ လႈပ္ရွား ေနရဦးမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၀ိညာဥ္မ်ားဆက္လက္ေရြ႕လ်ား သြားႏိုင္သည္႕ ေနာက္ဘ၀ ဆိုသည္႕တိုင္ ဆက္လက္လႈပ္ရွားေနရဦးမည္လား။ ထိုသို႕ ေတြးမိသည္႔ အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားတြင္ နာက်င္ေၾကကြဲသလိုခံစားရသည္။

ကိုငွက္ကေတာ႔ေျပာသြားေသးသည္။ သူမက္ခဲ႔သည္႕အိမ္မက္ကႏိုးတိုင္း ရင္မွာေၾကကြဲမိသည္တဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးအတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းစရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္သည္။ ကိုငွက္ ေရး/ဆို ျပခဲ႕သည္႕ ထို '' အိပ္မက္ထဲကရထားႀကီး '' သီခ်င္းကိုၾကားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းစကိုွ ရွာရန္ သတိေပးေနသလိုခံစားရပါသည္။ ထိုအတြက္ သူ႕အႏုပညာကို ခံစားရင္း ကိုငွက္ကို ေက်းဇူးတင္မိပါသည္ ။ ။

သားလတ္