"ေနေပ်ာ္ျခင္းသံုးဆယ္"

လူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္ျခင္း၊ ေနမေပ်ာ္ျခင္းကို ဘာႏွင့္ တိုင္းတာသလဲဟု ကၽြန္ေတာ္ ေရေရရာရာ မသိေသာ္လည္း ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ ျဖတ္သန္း လာခဲ႔ရသမွ် ေတာ္ေတာ္ေလး ေနေပ်ာ္ခဲ႔သည္ဟု ဆိုရမည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေမြးဖြားေပးခဲ႔ေသာ အေဖႏွင့္အေမရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ေမြးခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္႕ အစ္ကိုႏွင့္ညီရွိသည္။ အစ္ကို အိမ္ေထာင္က်သြား၍ ပထမေတာ႔ အိမ္ခြဲေနေသာ္ျငား ယခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာေန၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုေလး စုစုစည္းစည္းရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀၏ ရရွိႏိုင္သမွ် ပိုင္ဆိုင္စရာေတြထဲမွာ မိသားစု စံုစံုလင္လင္ရွိေနျခင္း အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနေပ်ာ္ပါသည္။ ရံဖန္ရံခါ မိသားစုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ေၾကာင့္ ျပႆနာေတြ ရွိခဲ႔ေသာ္ျငား၊ မိသားစုဆိုေသာ ေမတၱာအားတစ္ခုေနာက္မွာ အရာရာေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔ရသည္။ ရံႈးနိမ္႕ျခင္း၊ ႏိုင္ျခင္းတို႔ႏွင့္ တြက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အႀကိမ္ႀကိမ္ ရံႈးသည္ဟု ထင္ခဲ႔ေသာ္ျငား၊ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး မည္သူမွ် မႏိုင္ခဲ႔တာ ခုအရြယ္မွာ ျပန္သိလာရသည္။

ျပန္လွည္႕ၾကည္႕လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လူ႕ေလာကထဲေရာက္ခဲ႔သည္မွာ အႏွစ္သံုးဆယ္၀န္းက်င္ရွိခဲ႔ၿပီပဲ။ ဥစၥာ စီးပြား အရ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတိုးျမွင့္ ယူခဲ႔ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုမွာ အေဖ၊ အေေမေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ မငယ္ရျခင္း မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ေနေပ်ာ္ခဲ႔ရသည္႕ လူ႔ေလာကထဲက အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ျဖစ္လိမ္႔မည္။

ထိုဥစၥာစီးပြားထက္ ပိုတန္ဖိုးရွိေသာ အရာတစ္ခုကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ရခဲ႔ၿပီးၿပီ။ တျခားမဟုတ္။ 'ပညာ' ျဖစ္သည္။ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ႔ၿပီး ႏိုင္ငံ႔တာ၀န္ မ်ားကို ႏိုင္သေလာက္ ထမ္းေနျခင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ေနေပ်ာ္ျခင္းကို သတ္မွတ္ေပးသလိုပင္။ မိဘက ပညာအေမြေပး၍ ကၽြန္ေတာ္ ရသလို ကၽြန္ေတာ္႔ ေမြးခ်င္းမ်ား သူတို႔ႏိုင္သေလာက္ ဘြဲ႕ေတြ ရၿပီးၿပီ ျဖစ္၍လည္း၊ အသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုေသာ အမည္နာမတစ္ခု အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေနမေပ်ာ္စရာ မရွိေတာ႔။

ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕မွာ နယ္ကမိဘႏွစ္ပါး အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ ျဖစ္ခဲ႔သည္မွာ မိဘမ်ား၏အစြမ္းအစဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္သည္။ မိဘမ်ားအလုပ္ မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရွိသည္။ သည္ယံုၾကည္မႈကလည္း ေနေပ်ာ္ ခဲ႔သည္႕ ႏွစ္ေတြက တစ္ဆင့္ ေမြးဖြားလာတာျဖစ္သည္။

ၿပီးေတာ႔ မထင္မွတ္ဘဲသိလိုက္ရေသာ ' ၀ိပႆနာ' ဆိုေသာတရား။ လူျဖစ္ပါလွ်က္ ထိုတရားမ်ိဳးမသိရဘဲ လူ႔ေလာကထဲက ျပန္ထြက္သြားရလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကကြဲစရာ၊ ႏွေျမာစရာေကာင္းမည္႔ အျဖစ္မ်ိဳးမွ 'မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး' ၏ 'ပဋိစၥသမုပၸါဒ္' ကို မိဘမ်ား၏ ဇာတိၿမိဳ႕မွာ အမွတ္မထင္ ေလ႔လာ လိုက္စားခြင့္ ရလိုက္ျခင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ေနေပ်ာ္ျခင္းကို ပိုမိုအသက္၀င္ေစခဲ႔သည္။ ေနေပ်ာ္ရာမွ ေသေပ်ာ္ဖို႔ လမ္းကို ေတြ႕လုိက္ရသလိုပင္။

ေနာက္တစ္ခုရွိေသးသည္။ အေဖက စာေရးဆရာျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္႔ေသြးထဲက ပါလာေသာ ဗီဇႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အတိတ္ကံတို႔ ေပါင္းစပ္မႈေၾကာင့္ စာေရးၿပီး တစ္ေယာက္တည္းေနႏိုင္သည္႔ ဘ၀ေလးတစ္ခုကို တိုးတိုး တိတ္တိတ္ျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္သည္႕ေနရာမ်ားမွာ ရလိုက္ျခင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀၏ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေက်နပ္စရာပင္။ ခံစားႏိုင္သည္။ ေတြးေတာႏိုင္သည္။ သံုးသပ္ႏိုင္သည္။ မွ်ေ၀ႏိုင္သည္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔စာတခ်ိုဳ႕က လူငယ္တခ်ိဳ႕ လူႀကီးတခ်ိဳ႕အတြက္ စဥ္းစားလက္ခံစရာ ရွိသည္ဟု သိလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေနေပ်ာ္ျခင္းက ပိုမိုအဓိပၸာယ္ရွိသြားၿပီဟု ထင္မွတ္မိေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္တည္တာ မဟုတ္ေတာ႔။ လူတခ်ိဳ႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ထဲက ေပးဆပ္လုိက္ရျခင္းက ကၽြန္ေတာ္ ကုသိုလ္ျပဳသလို ျဖစ္သြားခဲ႔ၿပီပဲ။

ဘ၀ဆိုသည္က အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တြဲေန၍ ကၽြန္ေတာ္႔ေနေပ်ာ္ျခင္းထဲမွာ ေနမေပ်ာ္စရာ အေၾကာင္းေတြ လည္းရွိခဲ႔ဖူးသည္။ အဓိကကေတာ႔ က်န္းမာေရးပင္။ အိပ္လို႔မရေအာင္ ခံစားရသည္႕ေရာဂါတစ္ခုက ကိုယ္မွာ စြဲကပ္ လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္႔ ေနေပ်ာ္သည္႔ရက္စြဲမ်ား စုတ္ျပတ္သြားခဲ႔ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ပါေသးသည္။ တစ္ေဆးမကယ္ တစ္ေဆး ကယ္ေသာအခါ ေနေပ်ာ္သည္႔ ရက္စြဲတို႕ ေခါင္းေထာင္ လာခဲ႔သည္မွာ ခုထိ။

ေနာက္တစ္ခုက စာသင္ႏွစ္မ်ား။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေတာ္ခ်င္၍ ႏွစ္တိုင္းႀကိဳးစားခဲ႔ရသည္႕ ကၽြန္ေတာ္။ ႀကိဳးစားပါလ်က္ လိုခ်င္တာမရခဲ႔သည္႕ႏွစ္မ်ားကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႕မွ ေမ႔ႏိုင္စရာမရွိ။ ေနေပ်ာ္ျခင္းတို႔ ခဏခြဲခြာသည္႔ ရက္အခ်ိဳ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္ဖူးသည္ဟု ဆိုရေတာ႔မည္။

ကံေကာင္းသည္က ဘယ္အေျခအေနေရာက္ေရာက္၊ ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးမွာ အနစ္နာခံကူညီတတ္ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိေနျခင္းပင္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀၏ ေနေပ်ာ္ျခင္း ရက္စြဲသစ္မ်ား၊ ထပ္မံပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ရဖူသည္။ ယခုထိလည္း သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္႔အနားမွာ ရွိေနေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္း၊ စာအုပ္စာေပဆိုတာမ်ိဳးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနေပ်ာ္ခဲ႔ရသည္႔ႏွစ္မ်ားက သံုးဆယ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီဟု ဆိုရမည္။ တကယ္ဆို သည္အေျခအေနႏွင့္ က်န္တာမလုိအပ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။

ကိုယ္႕ဘာသာ မလိုအပ္ဟု ထင္ေသာ္လည္း လိုအပ္သည္ဟုထင္သူေတြက ထင္ေနတာကို အသက္ သံုးဆယ္နားကပ္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တျဖည္းျဖည္း သိလာရသည္။

'အေဖာ္'တဲ႕။
ပုတ္သင္ညိဳႏွင့္ ေၾကာ္ျငာေနေသာ ပစၥည္းတစ္ခုမဟုတ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္နွင့္ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြက မိန္းမမရေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၀ိုင္းၿပီး ရွာေပး ခ်င္ၾကေသာ 'အိမ္ေထာင္ဖက္' ဆိုသည္႔ အေဖာ္ပင္။

ကၽြန္ေတာ္ကေရာ သည္'အေဖာ္'ဆိုတာႀကီးကို မရွာခဲ႔လို႔လား။ မရွာဘူးလည္းမဟုတ္၊ ရွာသည္လည္းမဟုတ္။ လူပဲေလ၊ ႏွလံုးသားရွိမွေတာ႔ ခ်စ္တတ္ၿပီေပါ႕။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ရင္ခုန္တတ္စအရြယ္၊ ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ အခ်စ္ကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ သိသည္႔အရြယ္၊ သံုးဆယ္၀န္းက်င္ တည္ၿငိမ္စအရြယ္၊ သည္အရြယ္ေတြမွာ အခ်စ္ဆိုသည္က တို႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္း ျမွဴဆြယ္သည္။ ေတြ႕ရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မရွာ။ အခ်စ္ဆိုသည္က မရွာဘဲလည္း ေတြ႕ခ်င္ေတြ႕ရတတ္တာမ်ိဳးဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္သည္။

သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ခံယူထားတာတစ္ခုရွိသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မခ်စ္ဘဲႏွင့္ ဘယ္ေတာ႔မွ် လက္မထပ္ဆိုေသာ ခံယူခ်က္ျဖစ္သည္။ လူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မခ်စ္ဘဲႏွင့္ တစ္သက္လံုး သည္မ်က္ႏွာႀကီး မ်ားကို အျပန္အလွန္ ဘယ္သူၾကည္႔ေနႏိုင္မည္လဲ။ ရုပ္ရွင္၊ ၀တၳဳေတြထဲကလို ေနာက္ေတာ႔ခ်စ္မွာေပါ႕ ဆိုသည္က က်န္သူေတြမွာ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္လိမ္႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ မဟုတ္ႏိုင္ဟု ကၽြန္ေတာ္က ယတိျပတ္ ကိုယ္႔ဘာသာ ယံုၾကည္ေနသည္။ ေနာက္မွခ်စ္တာ မလို။ အခ်စ္ကို တမင္မရွာသူအတြက္ တကယ္ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လွ်င္ ခ်စ္မိၿပီးမွ ထိုသူႏွင့္လက္ထပ္ရျခင္းက ပိုေကာင္းမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ထိုသို႔ျဖစ္ႏိုင္ေသာ ကံမရွိခဲ႔။

ဒါေၾကာင့္လည္း အသက္သံုးဆယ္ ျပည္႕ခါနီးသည္႔တိုင္ ခ်စ္သူမရွိ။ တည္႔တည္႔ေျပာရလွ်င္ 'အေဖာ္' မရွိ။ သည္အေၾကာင္းကပင္ ေဘးလူေတြအတြက္ ဘယ္လိုျမင္သည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကို ပထမဦးဆံုး စ၀င္လာေသာ ျမားတစ္စင္းက 'လူပ်ိဳႀကီး' ဟုေခၚလာၾကျခင္းပင္။

အစိုရရံုးမွာ လုပ္ေနသူအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေနေပ်ာ္ေသာ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းေလးမွာ ထိုနာမည္ကိုေခၚတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ တြန္႔တြန္႔သြားရသည္က ေသခ်ာသည္။ ထိုအခါ ေနေပ်ာ္ျခင္းရက္စြဲတို႔ ပဲ႔ရြဲ႕ကုန္သည္။ သံုးဆယ္ ဆိုေသာ အရြယ္က 'လူပ်ိဳပါ' ဟု ဆိုခ်င္သည္။ 'ႀကီး' တစ္လံုးတပ္ရေလာက္ေအာင္ မျဖစ္ေသးဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကေတာ႔ ဆိုခ်င္တိုင္း ဆိုၾကသည္။ ဘယ္လိုမွတားမရ။

ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္လာသည္။ ရံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔လိုအရြယ္ မိန္းကေလးအပ်ိဳမ်ားရွိက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ လိုက္စေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆရာသမားကအစ ရံုးကလက္ေအာက္ငယ္သား ၀န္ထမ္းကပါ မထိခလုတ္ ထိခလုတ္။ တည္႔တည္႔ႏွင့္ေစာင္းေစာင္း။ တန္းတူအရာရွိေတြဆို ပိုဆိုး၏။ သိသိ သာသာခ်ည္းသာ တြန္းလႊတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ၿပံဳးပါသည္။ တစ္ဖက္ မိန္းကေလးမ်ားကို အားနာပါသည္။ မသိေယာင္ေဆာင္ကာ ခပ္တည္တည္ေနသည္႔အခါ ေနပါသည္။ စကား၀ိုင္းက လစ္ထြက္သင့္လွ်င္ လစ္ထြက္ ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုမွ်မရ။ ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ိဳျဖစ္ေနရျခင္းက အားလံုးအတြက္ ပစ္မွတ္ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုရ ေတာ႔မည္။ သည္လို အေျခအေနမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔အေဖက တစ္ဘာသာထြက္လာျပန္သည္။ သူ႔အသိ၏ သမီးႏွင့္ သေဘာတူသည္တဲ႔။ သားေယာက္်ားေလးအတြက္ အေမက အိမ္ေထာင္ခ်ေပးဖို႔ မစဥ္းစားဘဲ အေဖက စစဥ္းစားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အသက္သံုးဆယ္၏ ရိုက္ခတ္မႈကို အံ႔ၾသေနမိျပန္သည္။

အေဖ႔အေၾကာင္းျပခ်က္က ခိုင္လံု၏။ မဟုတ္တရုတ္ မိန္းကေလးမ်ိဳးႏွင့္ေတြ႔မွာ စိုးသည္တဲ႔။ အေမကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မိန္းမ မယူေလ ႀကိဳက္ေလပင္။ အရင္ကအေဖလည္း သည္သေဘာရွိသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္၏ သံုးဆယ္ အရြယ္ႏွင့္ ေခတ္၏ေျပာင္းလဲမႈေနာက္မွာ စိတ္မခ်ႏိုင္ေတာ႔။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖက သူယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရေသာ သူမ်ိဳးႏွင့္ေပးစားဖို႔ ဖန္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ် မေျပာခဲ႔ပါ။ တစ္ဖက္က ဘာမွမသိဘဲ ကၽြန္ေတာ္က ဇြတ္ျငင္းေနလွ်င္ တစ္ဖက္ကို အားနာဖို႔ေကာင္းပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သည္အတိုင္းပင္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆႏၵမပါဘဲ ဘာမွ်မလုပ္တတ္ေသာအေဖ႔ကို ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘာမွ်မဆိုျဖစ္ေတာ႔ပါ။

တကယ္တန္းက်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ထို'အေဖာ္' ဆိုတာႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘယ္အရြယ္မွယူမည္။ မယူဘူးဟု သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိခဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေနေပ်ာ္ျခင္းႏွစ္သံုးဆယ္မွာ ကိုယ္႔ဘာသာ ေက်နပ္ေနခဲ႔သူျဖစ္သည္။ အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တည္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆိုင္တတ္သည္႔အရြယ္မွာ ကိုယ္႔ေၾကာင့္တစ္ပါးသူ ဒဏ္ရာ မရေစခ်င္သလို ကို္ယ္လည္းနာက်င္ျခင္းေ၀ဒနာကို ထပ္မလိုခ်င္ေတာ႔။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ေအးျမခ်င္ သလုိ လူတိုင္းကိုေအးျမေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အခ်စ္ဆိုသည္က လူအမ်ားစုအတြက္ ပူေလာင္ေစသည္ ထင္ပါသည္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ လြမ္းရ၊ ေဆြးရ၊ ငိုရသူမ်ား ရာဇ၀င္ႏွင့္ခ်ီၿပီး ရွိခဲ႔သည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က အခ်စ္ႏွင့္ေ၀းေ၀းမွာ ေရာက္ေန သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြလိုလည္း ရင္မခုန္။ ကိုယ္႔အရြယ္ႏွင့္ ကိုယ္႕အတိုင္းအဆ တည္ၿငိမ္မႈဘက္ကို ခ်ိန္ခြင္ လွ်ာက က်ေနၿပီးျဖစ္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွ ျမားနတ္ေမာင္က တည္႔တည္႔ပစ္မည္မသိ။ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၊ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္၍ ေရာက္ရာဘ၀မွာ အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုတာကိုေမ႕၍ ေနေပ်ာ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္က လစာကို သံုးမေလာက္၍ အိမ္ကျပန္ေတာင္းၿပီး သံုးေသာအခါ အေဖရည္ရြယ္ေသာ ကိစၥသည္ ဘယ္ေငြႏွင့္ မိန္းမကိုရွာေကၽြးမွာလဲဆိုေသာ အေမ႔စကားႏွင့္ တစ္ခန္းရပ္သြားပါေတာ႔သည္။

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနေသာ လူ႔ဘ၀၏ ဗဟိုတည္႔တည္႔နီးပါးဟု ဆိုရမည္႔ သံုးဆယ္အရြယ္အထိ မိသားစုႏွင့္၊ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းမ်ား ကလြဲလွ်င္ အေဖာ္မရွိခဲ႔ေသာ သည္အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္ ရမည္႔ ေရွ႕အနာဂတ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုကူမည္႕အေဖာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကျပန္ကူရမည္႔အေဖာ္၊ ဘယ္လုိအေဖာ္မ်ိဳး ေရာက္လာမည္လဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနေပ်ာ္ျခင္းႏွစ္ မ်ားစြာကို ထပ္ျဖတ္ ရမည္လား။ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးေတာ႔ပါ။ အားလံုးသည္ ကံစီမံရာဟု ဗုဒၶဘာသာ၀င္ပီပီ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါသည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ေနေပ်ာ္ျခင္းႏွစ္သံုးဆယ္ကေတာ႔ ျဖတ္ခဲ႔ေပၿပီ။ ေရွ႕မွာေကာင္းတာ ဆိုးတာေတြ ထပ္ႀကံဳရဦးမည္။ သည္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု၀င္မ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လက္တြဲ၍ ေရွ႕ဆက္ရဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ္မျမင္ႏိုင္ေသာ အေဖာ္ ဆိုသည္ကလည္း ရွိခဲ႔လွ်င္ ပါလာခ်င္ပါလာဦးမည္။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ေနေပ်ာ္ျခင္းႏွစ္သံုးဆယ္၏အစကို တစ္ေယာက္တည္းလာခဲ႔၍ ေနာက္ထပ္ေနေပ်ာ္ရမည္႔ႏွစ္မ်ားစြာ ကုန္သြားလွ်င္လည္း တစ္ေယာက္ တည္းပဲ ျပန္ရဦးမည္ဆိုတာ ျဖစ္သည္။ ဒါကိုေတာ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ိဳးစံုျပ၍ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းႏိုင္ေတာ႔ပါ။ တရားအားထုတ္ၿပီး တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္လည္း ဘာမွ်မေျပာဘဲ ျပန္ခ်ိန္ကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုလွ်င္ လူပီသစြာ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေနေပ်ာ္ဦးမည္႔ ရက္စြဲမ်ားကို ထပ္မံပိုင္ဆိုင္ရဦးမည္ဟု ေသေသခ်ာခ်ာ ယံုၾကည္ ထားေသာေၾကာင့္ပင္ ။ ။

သားလတ္

(၂၀၀၄ခုႏွစ္ - စက္တင္ဘာလ ၊ ဂႏၳ၀င္မဂၢဇင္း)