"မေမ႔ပန္း"

အေအးေရာင္မွ အပူေရာင္သို႔ ေျပာင္းလဲလာေသာ ကာလတစ္ခု။ ၀ါၾကန္႔ၾကန္႔ သစ္ရြက္မ်ားကို ျမင္ရသည္။ ဖုန္မႈန္႔တို႔သည္ အခန္းထဲမွာ၊ အခန္းျပင္မွာ၊ ျပတင္းေပါက္မွာ ဟိုသည္လိမ္းက်ံေန၏။ ဥၾသသံကို ၾကားခ်င္မိသည္။ သို႔ေသာ္ မၾကားရ။ တူးပို႔သံေလးမ်ား ခပ္ပါးပါးမွ ခပ္ထူထူ ၾကားလာ ရသည္။ ေၾသာ္......သႀကၤန္ေရာက္ျပန္ၿပီလားဟု အေတြးေရာက္၏။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ သႀကၤန္ဆို ပလတ္စတစ္ေရသနတ္မ်ား၊ ေကာ္ျပြတ္ေလးမ်ားနွင့္ ဟိုပက္သည္ပက္။ ကေလးခ်င္းမ်က္ႏွာကို လွမ္းထိုးသည္႔အခါ စိတ္ဆိုးသူဆိုး၏။ လူႀကီးက်ေတာ႔ ပက္ရသည္က မမီမကမ္း။ ခါးတို႔၊ တင္ပါးတို႔ ေလာက္သာ ေရက ေရာက္သည္။

ေကာ္ျပြတ္ကေန တစ္ဆင့္တက္ေတာ႔ စတီးလ္ျပြတ္။ ကေလးခ်င္း ေရပက္ရင္း အခန္႔မသင့္လွ်င္ ေရပိုက္ႏွင့္ စစ္ထိုးသည္။ ၿပီးေတာ႔ ရန္ျဖစ္ၾက၏။ ျပြတ္က ပက္စရာမဟုတ္။ ရိုက္စရာ ျဖစ္သြားခဲ႔သည္။ ကေလးသဘာ၀ ခြက္ေစာင္းႏွင့္လည္း အျမင္ကတ္သူကို ေစာ္ခ်င္ေသး၏။ ထိုအခါ မိဘေတြက တားခဲ႔သည္။ ခြက္က လက္ထဲတစ္ခါမွ် ေရာက္မလာခဲ႔။

သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ သႀကၤန္အရြယ္ေရာက္ခဲ႔သည္။ ေကာင္မေလးမ်ားကို ေရခြက္ႏွင့္ ပခံုးေပၚမွ ညင္သာစြာ ေလာင္းသည္။ သိပ္လွေသာ ေကာင္မေလးတခ်ိဳ႕ကို ပါးစပ္မွ ဆီမန္း မန္းသလို ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၿပီး ေရပက္၏။ ေဘးလူေတြေတာ႔ မၾကားႏိုင္။ ဘာေျပာခဲ႔သလဲ ဆိုသည္ကိုေတာ႔ သိပ္မမွတ္မိခ်င္ေတာ႔။

မွတ္မိသည္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေရပက္ခံကားႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ခ်ိန္မွာ ေအာ္မိတာေတြ။ ဒါေတြက သည္ေန႔ အထိလည္း ရွိေနေသးသည္မို႔ မွတ္မိခ်င္စရာ။

' ဟိုအစ္မႀကီး ငယ္ငယ္တုန္းက ---ေျပာင္ႀကီး ---ေျပာင္ႀကီး
ဟိုအစ္ကိုႀကီးငယ္ငယ္တုန္းက ---ေျပာင္ႀကီး ---ေျပာင္ႀကီး
ငါတို႔ေတြလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက တူတူပဲ တူတူပဲ '

ကဲ....ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္သနည္း။ ရယ္လည္း ရယ္ရသည္။ လူငယ္ဆိုတာ ဒါကြဟု ဟစ္ေၾကြးခ်င္ စရာ။ သည္လို ေပ်ာ္ရသည္႔ၾကား စိတ္ပ်က္စရာေတြလည္း ရွိေသး၏။

လူလူခ်င္း မစာနာသည္႔ လူအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ေရကို ေရလိုပက္ရေကာင္းမွန္း မသိ၍ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း ညီေလး၏ သားေရဂ်ာကင္ႀကီး ေက်ာကြဲသြားဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေလးမ်ားကို ကားေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနစဥ္ ထိုင္မရေအာင္ မေတာ္တေရာ္ကို ပိုက္ႏွင့္လိုက္ထိုးသည္။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းပါသနည္း။ စိတ္ပ်က္စရာ အေကာင္းဆံုးက ကၽြန္ေတာ္႔နားတစ္ဖက္ ပိုက္ႏွင့္ အထိုး ခံလိုက္ရ၍ ေသြးထြက္ၿပီး အထဲက အေၾကာေတြ သြားထိျခင္းပင္။ သည္တုန္းက ဆယ္တန္းအၿပီး သၾကၤန္မွာ။ ဆရာ၀န္ကို သြားျပေတာ႔ သၾကၤန္ဆို မလည္ခိုင္းေတာ႔။ ေတာ္ေတာ္ေလး နာက်င္ရသည္။ ဘယ္သူ႕ကို ဘာလုပ္ရမလဲဟု မေက်နပ္ေတြး ေတြးကာ ေလွ်ာက္လည္သည္႕ ကိုယ္႔အျပစ္ပဲဟု ေျဖသိမ္႔ရင္း တစ္ေယာက္တည္း ေပါက္ကြဲေနခဲ႔ ေတာ႔သည္။

ေနာက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ေ၀းကာ ေနရာသစ္တစ္ခုကို ေရာက္၏။ သႀကၤန္ကို သႀကၤန္လို မခံစားႏိုင္ေသာ အရပ္ဟု ဆိုရမည္။ လည္စရာ ေနရာမရွိ။ ပက္စရာေရက ရွား၏။ ကိုယ္ကလူငယ္မို႔ ေရပက္ခ်င္ေသာ ကေလးမ်ားကို ၾကည္႕ကာ သနားစိတ္ျဖစ္သည္။ နဂိုကတည္းက ဆရာ၀န္က မလည္ခိုင္း၍ ဘယ္မွာေနေန မထူးေသာဘ၀မို႔ ကေလးေတြကိုသာ စရင္းေနာက္ရင္း ေငါင္းစင္းစင္းသႀကၤန္ကို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ျဖတ္ရသည္။

သည္မွာပဲ သႀကၤန္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အထိမ္းအမွတ္ သေကၤတတစ္ခုက ရင္ထဲကို ေရာက္လာခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေယာကၤ်ားေလးျဖစ္၍ ထိုအရာကို နဂိုကတည္းက သိိသိႏွင့္ စိတ္မ၀င္စားခဲ႔။ သို႕ေသာ္ ေငါင္စင္းစင္းသႀကၤန္ေတြ ၾကံဳရဖန္မ်ားလာေသာအခါ ထိုအရာကို ပို၍သတိထားမိလာသည္။ ၿပီးေတာ႔ ထိုအရာႏွင့္ ပတ္သက္မႈေတြ ရွိလာသည္။

ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာဆရာဘ၀ကို တပ္မက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀န္းက်င္ကို ခံစားသည္။ ကိုယ္႔ႏွလံုးသားကို ကုိယ္ျပန္ဖတ္ေလ႔ရွိသည္။ ထိုသို႔ ဖတ္ရင္း သၾကၤန္တစ္ခုမွာ သၾကၤန္၏ သေကၤတဆိုတာႏွင့္ စဆံုသည္။

ဘယ္က ယူလာမွန္းမသိေသာ အကိုင္းတစ္ကိုင္းကို အေဖက ရွင္ေအာင္စစိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စား ေသး။ ထိုအကိုင္းက သစ္ခက္၊ သစ္ရြက္ေလးမ်ား ျပဴလာသည္။ သတိေတာ႔ထားမိလာ၏။ သည္လိုႏွင့္ အကိုင္းတစ္ကိုင္းက အခက္အလက္အရြက္မ်ား အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလာတာ ေတြ႔သည္။ ၾကည္႔ပါဦး။ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုမစိုက္ခ်င္၍ မရေတာ႔။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို စ၍ျမဴဆြယ္ေနေလၿပီ။

သူ႔ကို ၾကည္႔လွ်င္စိမ္း၏။ သို႕ေသာ္ ေႏြမွာမွ သူက ေ၀တာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ႔ ေႏြထဲမွာ သူက မိုးကိုေခၚ၏။ မိုးကိုေမွ်ာ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္လက္မခံ။ သူကေႏြထဲမွာ မိုးေရာက္လာေအာင္ ေခၚ တာပဲ ျဖစ္မည္ဟု တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္သည္။ တကယ္လည္း ဟုတ္သည္။ ေႏြသည္ နီနီရဲရဲ။ ၾကည္႔ေနရင္းမွပင္ တိမ္တို႔ျဖင့္ ေကာင္းကင္သည္ ျပည္႔၏။ နီရဲရာမွ ညိဳေမွာင္မည္းနက္။ တစ္ေရာင္စီ လြင့္လွ်က္။ ဖုန္မႈန္႔တို႔ ေျမမွာ သိပ္ကုန္သည္။ ဖြဲဖြဲမွသည္ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲရြာေသာ မိုးကို မေမွ်ာ္လင့္ခ်ိန္မွာ သူ႔ေၾကာင့္ ဆံုရသည္။ ေအးလိုက္သည္မ်ား သႀကၤန္မိုးတဲ႔ေလ။

ထိုမိုးေခၚၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ သူ႔ဆီမွာ အေရာင္သစ္သည္။ ရနံ႔ေတြျဖစ္သည္။ သူ႔ကို လူေတြ ခ်စ္လာၾကသည္။ ၿပီးေတာ႔ လူေတြ ပစ္ၾကသည္။ သူက အေဖာ္ကို ေခၚလာသည္။ အေဖာ္က မိုး။ အေပ်ာ္ကို ရွာေပးသည္။ သႀကၤန္ဆိုေသာ ပြဲေတာ္တစ္ခု။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ တရားဓမၼကိုပါ ျပေသးသည္။ သူ႔ဆီက အပြင့္၊ အခက္၊ အလက္တို႔ လူမ်ားလက္မွာ၊ ေခါင္းမွာ ပ်က္ေၾကြရရွာသည္။ သစ္ျခင္း ႏွင့္ ေဟာင္းျခင္း၊ ျဖစ္ျခင္း ႏွင့္ ပ်က္ျခင္း၊ တည္ရွိျခင္း ႏွင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း အားလံုး သူက ျမင္ေအာင္ျပသည္။

ဒါကုိ 'ပိေတာက္' ဟု ေခၚသည္တဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္ ပိေတာက္ကို ကဗ်ာေရးဖို႔ ခံစားသည္။ ပိေတာက္က ေခၚခဲ႔တာ မိုးတစ္ခုတည္း မဟုတ္။ သၾကၤန္ ဆိုေသာ ပြဲေတာ္၊ လူအမ်ား၏အေပ်ာ္။ ၿပီးေတာ႔ ေတးသံမ်ား၊ တရားသံမ်ား၊ ေနာက္ၿပီး ႏွစ္သစ္တစ္ခု၊ အေဟာင္းမ်ားထား၍ အသစ္ကို ေတြ႕ခ်ိန္တစ္ခု။ ထိုအခ်ိန္မွာ ပိေတာက္ႏွင့္ ဆံုရသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ပိေတာက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကဗ်ာမ်ားေရးခဲ႔သည္။ အိမ္မွာ အကိုင္းကေန အပင္အျဖစ္ ရွင္သန္ခဲ႔ေသာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို လူငယ္မ်ား အတုယူဖို႔ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ႔ဖူးသည္။ ပိေတာက္ပင္က ပိေတာက္ ပန္းမ်ား ပြင့္သည္႔အခါ အိမ္နီးခ်င္းေတြေတာင္း၍ ေပးရ၊ ကေလးေတြ ေတာင္း၍ ေပးရ ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ဖူးသည္။ အေမကေတာ႔ ဘုရားကပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အိမ္ကို လာေနက် ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ပိေတာက္ပန္း ခိုးေပးသည္။ ေကာင္မေလးက မပန္။ သူေဆာင္းလာေသာ ထီးမွာထိုး၍ ဖြက္ျပီးယူသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးမိ၏။

အစိမ္းမွာ အ၀ါေတာက္၍ ပြင့္ေသာ၊ ရနံ႔ေမႊး၍ လူတိုင္းတပ္မက္ၿပီး တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ပြင့္သည္႔ပန္းကိုမွ မပန္ခ်င္ ရေအာင္ သူကဘာမို႔လို႔လဲဟု မာန္စိတ္၀င္သည္။ ထိုေကာင္မေလးကို ရင္ခုန္ခ်င္သမွ် ပိေတာက္ကို မႏွစ္သက္ဘူး ထင္ၿပီး ခုန္ခ်င္သည္႔ရင္က ျပန္ၿငိမ္သြား၏။ ပိေတာက္က မသိမသာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္မွာ ၿငိေနတာ သတိမထား မိေသး။

သႀကၤန္အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေရးစဥ္မွာ ပိေတာက္ရနံ႔သည္ ျမန္မာရနံ႔ဟု ကၽြန္ေတာ္ တင္စားမိသည္။ သၾကၤန္၊ ျမန္မာ၊ ပိေတာက္ ထိုသံုးခုသည္ ခြဲျခားမရဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ နယ္ကိုေရာက္စဥ္ တြံေတးသိန္းတန္၏ သီခ်င္းမ်ားခံစားရစဥ္က ' ကိုယ္ရယ္၊ မင္းရယ္၊ ပန္းပိေတာက္ရယ္ ' ကို နားေထာင္ရင္း ပိေတာက္ကို လြမ္းသလို ျဖစ္မိသည္။ ျမန္မာျဖစ္ရတာ ေက်နပ္မိသည္။ သည္ေတာ႔ ျမန္မာႏွင့္ ပိေတာက္ကို တြဲလ်က္သာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္သည္။ ပိေတာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္မွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေနရာယူလာေခ်ၿပီ။

သႀကၤန္တစ္ခုမွာေတာ႔ ကုိယ္ႏွင့္ အဆင္ေျပႏိုင္သည္ဟု ယူဆေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သူျပန္ခ်စ္လွ်င္ ပိေတာက္ေတြ ေစာပြင့္ပါလိမ္႔မည္ဟု ကဗ်ာဆရာပီသစြာ သူ႔အခ်စ္ကို တင္စားရင္း နိမိတ္ပံုျပဳမိသည္။ ကံမလိုက္ခ်င္ေတာ႔ ပိေတာက္သည္ သႀကၤန္မွာပင္မပြင့္ခဲ႔။ ေၾကြသြားသူက ကၽြန္ေတာ္။ ပိေတာက္က သႀကၤန္အၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ပြင့္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဇာတ္လမ္းက ကိုးရိုးကားယား ျဖစ္ေတာ႔သည္။ ပိေတာက္ကို စြဲလမ္းျခင္းေၾကာင့္လား၊ တိုက္ဆိုင္သည္ပဲ ဆိုရမလား။ ပိေတာက္မပြင့္ျခင္းႏွင့္ အတူ ထိုေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ခံစား၍ မရေတာ႔ဘဲ ဇာတ္လမ္းက အလိုလို ၿပီးသြားသည္။ ေနာက္မွပြင့္ေသာ ပိေတာက္လို သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ပါသည္ဟု တစ္ဆင့္စကား သိရသည္႔တိုင္ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္က သူ႔ဆီကို မလည္ႏိုင္ခဲ႔ေတာ႔။ ပိေတာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားမွာ တစ္ခန္းတစ္က႑က ပါခဲ႔သည္ဟု ျပန္ေတြးမိတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ပိေတာက္၏ ပတ္သက္မႈကို အံ႔ၾသ ရေသးသည္။

သႀကၤန္ႏွင့္ ေ၀းေ၀းေနသူကိုမွ ပိေတာက္က ပတ္သက္လာေလသလား မသိ။ ရယ္စရာလည္း ေကာင္း၏။ ေနာက္ႏွစ္မွာ ပိေတာက္က ေစာပြင့္သည္။ ကဗ်ာဆရာ ကၽြန္ေတာ္က 'ပိေတာက္ဟာ သၾကၤန္နဲ႔မဆံု၊ ရန္ကုန္က ေစာျပန္သြားတယ္' ဆိုတာမ်ိဳး ခ်ေရးမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားစရာ ခ်စ္သူဆိုသည္က ေရာက္မလာေတာ႔။

ထိုကာလေတြ ေက်ာ္ေတာ႔ အလုပ္ထဲသို႔ လူကေရာက္သြားသည္။ ေခတ္က ရုပ္၀တၳဳ လႊမ္းမိုးေသာေခတ္ကို ေရာက္လာ၏။ ဗဟို၀န္ထမ္းတကၠသိုလ္မွာ ဆံုခဲ႔ရေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က ေျပာတာ မွတ္ထား ဖူးသည္။ 'သူေရြးခ်ယ္မည္႔သူသည္ သူ႔လက္ရွိ အေနအထားထက္ သာေအာင္ထားႏိုင္သူ ျဖစ္ရမည္။ သူက ခ်စ္မိသူ ျဖစ္ရမည္'တဲ႔။ ႏွလံုးသားသည္ အလန္႔တၾကားျဖင့္ တစ္ေရးႏိုးသည္။ ေခတ္က ထိုသို႔ ေျပာင္းသြား သည္လား။

ရံုးမွာ လူႀကီးေတြလာလွ်င္ အျမင္တင့္ေစဖို႔ ပလတ္စတစ္ပန္းေတြ ျပင္ရ၊ ဆင္ရသည္။ အိမ္က ဧည္႔ခန္းမွာလည္း ပလတ္စတစ္ပန္းေတြ ၾကည္႔ေကာင္းေအာင္ ဆင္ၾကသည္။ ခုန မိန္းကေလးစကားႏွင့္ ဆက္စပ္ေတြးရင္း ဘာရနံ႔မွ မရသည္႔ အေပၚယံအလွရွိသည္႔ ပန္းမ်ိဳးကိုသာ လူတိုင္းလက္ခံသည္႔ ေခတ္ကို ေရာက္ေနၿပီလား ေတြးကာ ၀န္ထမ္းျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ကို ျပန္သံုးသပ္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ ပိေတာက္ပန္း သည္လည္း ေမာ္ဒန္ပိေတာက္အျဖစ္ ပလပ္စတစ္ပိေတာက္၊ စကၠဴပိေတာက္ေတြ ရွိေနၿပီလား ေတြးၾကည္႔ သည္။ မိုးမရြာ၊ ပိေတာက္မပြင့္ဘဲ ရုပ္ျမင္သံၾကားက သၾကၤန္အကအဖြဲ႕ေတြ ပန္ထားေသာ ပိေတာက္ပန္း မ်ားကို အံုႏွင့္က်င္းႏွင့္ ေတြ႕ရသည္ပဲ။

ပိေတာက္သာမက သၾကၤန္ကလည္း ဟန္ပါေျပာင္းလဲလာေသာအခါ ပိေတာက္စစ္စစ္ႏွင့္ သၾကၤန္စစ္စစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းပါေတာ႔သည္။ ထိုအလြမ္းႏွင့္အတူ 'ေခတ္ေပၚပိေတာက္' ဆိုေသာ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ခ်ေရးျဖစ္သြား၏။ ရုပ္၀တၳဳမက္ေသာ မိန္ကေလးအခ်ိဳ႕ကို ပညာေပးလိုသည္႔စိတ္ျဖင့္ ပိေတာက္ကို တင္စား လိုက္သည္။ ရနံ႔မရွိေသာ ပိေတာက္မ်ားလို မိန္းကေလးမ်ားကို မျဖစ္ေစခ်င္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ပိေတာက္က သင္ခန္းစာေပးေနတာမ်ိဳး ခံစားရသည္။ သည္ေတာ႔ ႏွလံုသားမွတစ္ဆင့္ ပိေတာက္သည္ ဦးေႏွာက္အထိ ေနရာယူလာၿပီဟု ဆိုရမည္။

ငယ္ရြယ္ေသာ လူငယ္ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္မွသည္ အလုပ္ထဲက လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာေသာအခါ ပိေတာက္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ခံစားမႈတခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလာခဲ႔သည္ကို ႀကံဳရေသးသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ မဟုတ္။ ျပည္ပႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ သင္တန္းသြားတက္ရင္း ႀကံဳရတာျဖစ္သည္။ မိမိႏိုင္ငံအေၾကာင္း ကြန္ပ်ဴတာ Power Point ျဖင့္ Presentation (တင္ျပျခင္း)လုပ္ေသာအခါ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြက အမ်ိဳးသားတိရိစၧာန္ (National Animal) ၊ အမ်ိဳးသားပန္း (National Flower) ဆိုတာေတြ တင္လာသည္။

ေခါင္းမွာ အေျပးအလြားစဥ္းစားရ၏။ ယခု Presentation သည္ ရုတ္တရက္ လုပ္ခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာရွိစဥ္က ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားခဲ႔မႈ မရွိ။ သည္ေတာ႔ Internet ကေန National Animal ႏွင့္ National Flower ကို ရွာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ညံ႕သည္လားမသိ။ Website ထဲမွာ ရွာလို႔မရ။ က်န္ ျမန္မာအဖြဲ႔၀င္ေတြက လွမ္းေမးသည္။ ဘာပန္းလဲ၊ ဘာတိရိစၧာန္ ထည္႔မည္လဲတဲ႔။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္၍ ပစ္စလက္ခတ္လုပ္၍ မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းကေတာ႔ ပိေတာက္ပဲ ျဖစ္ရမည္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလ႔လာမႈအားနည္း၍ တျခားပန္း ျဖစ္ေနမလားဟုလည္း စိတ္က စိုးရိမ္သည္။

သို႔ေသာ္ ပိေတာက္သည္ သႀကၤန္ႏွင့္ဆိုင္သည္။ သၾကၤန္သည္ ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုးႏွင့္ ဆိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ သႀကၤန္သည္ ျမန္မာတို႔၏ ႏွစ္ကူးစစ္စစ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သႀကၤန္၏အထိမ္းအမွတ္ ျဖစ္ေသာ ပိေတာက္သည္ ျမန္မာတို႔၏ အမ်ိဳးသားပန္းဆိုလွ်င္ မွားမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္။ သို႔ေသာ္ ပံုရွာမရ၍ Presentation မွာ မထည္႔ေတာ႔ဘဲ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တင္ခဲ႔ေတာ႔သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းထဲမွာေတာ႔ ပိေတာက္သည္ အမ်ိဳးသားပန္းျဖစ္သည္ဟု စိတ္က စြဲထားသည္။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ကိုေရာက္စဥ္က ဧၿပီဆို ခ်ယ္ရီပန္းေတြပြင္ၿ့ပီး ခ်ယ္ရီပန္းေကာက္ပြဲေတာ္ ရွိသည္ဟု ဂ်ပန္မေလးမ်ား ဆိုေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း သႀကၤန္ပြဲေတာ္ႏွင့္ ပိေတာက္ပြင့္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဟု ျပန္ရွင္းျပခဲ႔သည္။ သည္ေတာ႔ ပိေတာက္သည္ ျမန္မာ၏ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္ေနသည္ဟု ျငင္းမရ။ အမ်ိဳးသားပန္းအဆင့္ မည္ခ်င္မွ မည္မည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသားပန္းအဆင့္ေလာက္တြင္ ထား၍ ရသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အေသြးအသားထဲက ပိေတာက္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆူေလာင္လာေလၿပီ။

အံ႔ၾသစရာ ေကာင္းလွေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၿငိတြယ္ဖူးေသာ ပိေတာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ ဦးေႏွာက္ကိုပါ အလုပ္လုပ္ေစခဲ႔၏။ ကၽြန္ေတာ္႔ အေသြးအသားမ်ားကိုပါ လႈပ္ႏႈိးခဲ႔၏။

ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀မွာ အႏွစ္သက္ဆံုး ပန္းတစ္မ်ိဳး ရွိခဲ႔ဖူးသည္။ 'ခေရပန္း' ျဖစ္၏။ အေမကလည္း ႀကိဳက္၍ အေမ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိဳက္ခ်င္းတူေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္မိပါသည္။ ေျခာက္သြားသည္႔တိုင္ ရနံ႔ မပ်ယ္ေသာ ပန္းျဖစ္ျခင္း၊ ေျမမွာ ပိုေမႊးျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားမိသလို ငယ္ငယ္ ကတည္းက ႏွစ္ၿခိဳက္မိသည္မွာ အမွန္ပင္။

ပိေတာက္က်ေတာ႔ ထိုသို႔မဟုတ္ေတာ႔။ ကၽြန္တာ္႔ ဘ၀ထဲကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀င္လာသည္။ ႏွလံုးသားကို ၀င္တိုးသည္။ ၿငိသြား၏။ ဦးေႏွာက္ကို ေစခိုင္းသည္။ ပံုရိပ္ထင္သြား၏။ အေသြးအသားကို လႈပ္ရွားေစ၏။ ယစ္မူး၏။ ခေရသည္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္႔အေမႏွင့္ ထပ္တူျမတ္ႏိုးရေသာ ပန္းျဖစ္လွ်င္ ပိေတာက္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ မေမ႔စရာပန္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံမိသည္။

ထိုပိေတာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ' မေမ႔ပန္း ' ပင္။

' မေမ႔ပန္း ' ကို ကၽြန္ေတာ္္႔ႏွလံုးသားထဲမွာ ထည္႔ခဲ႔ဖူးသည္။ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ အတြက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ' မေမ႔ပန္း ' ၏ ပံုရိပ္ ၀င္ေရာက္ေနခဲ႔ဖူးသည္။ ရုပ္၀တၳဳလႊမ္းမိုးေသာ ေခတ္တစ္ေခတ္ အတြက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔အေသြးအသားထဲမွာ ' မေမ႔ပန္း ' က လိႈက္စားခဲ႔ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ႏိုင္ငံ အတြက္ပါ။

သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ' မေမ႔ပန္း ' သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၿငိမ္းေအးရာေနရာတစ္ခုသို႔ ပို႔မည္႕ပန္း ျဖစ္သြား ပါလိမ္႔မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခုအခ်ိန္မွာ လူႀကီးအရြယ္ကို ကူးေျပာင္းစ လူငယ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသား၊ ဦးေႏွာက္၊ အေသြးအသားတို႔သည္ ' မေမ႔ပန္း ' အတြက္ လူငယ္ တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ခံစားခဲ႔ၿပီးမွ လူႀကီးဘ၀တြင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀၏ ေအးၿငိမ္းရာဗုဒၶရင္ခြင္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ရာ 'မေမ႔ပန္း' ကို ကပ္လွဴရင္း ဘ၀ကို အဆံုးသတ္ႏိုင္လိမ္႔မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေသာေၾကာင့္ပင္။ ။

သားလတ္

(၂၀၀၅ခုႏွစ္-ဧၿပီလ၊ အပ်ိဳမ)