ခ်ည္ေႏွာင္ရစ္ထား၊ ထိုႀကိဳးမ်ားျဖတ္
အလြမ္းျပတ္ေစ၊ တတ္ေနေသာကဗ်ာ
ထိုစာေတြထဲ၊ အလြမ္းလႊဲႏွစ္
ခ်စ္သည္႕ကာလေမ႔ပစ္သည္။
အိပ္မက္ရင္ေတာင္
အိပ္မက္ေဖာင္ေပၚ၊ ေယာင္၍မပါ
ေမ်ာကာမလိုက္၊ သတိမိုက္မရွိ
အသိလိုက္ညွိ၍၊ ထိုေန႕ညမွာ
ထကာထိုင္တတ္၊ အိပ္မက္ရပ္ေစ
ဤသို႔ေ၀ဒနာျဖတ္ပစ္သည္။
ရုတ္တရက္ထြက္
စကားျမြက္ေျခြ၊ အခက္ေပြေအာင္
ေဖြေဆာင္က်န္ရစ္၊ နာမည္လွစ္ဟ
ထိုခဏ၌၊ ႏႈတ္ခမ္းကို္က္ကာ
မမိုက္ပါဟု၊ သူ႔နာမည္လည္းမေျပာ
ကိုယ္႔စကားလည္းမဟ၊ ရင္မွမ်ိဳသိပ္
တိတ္တိတ္မလႈပ္
ႏႈတ္စကားနည္းကာ ေနျဖစ္သည္။
မပိုင္သည္႕ပန္း
တျခားလန္းေန၊ လြမ္းသင့္ေလသလား
စည္းေတြျခားၾက၊ ထိုဘ၀မွာ
ကာလအဆံုး၊ တစ္သက္လံုးတိုင္
လြမ္းငိုင္မရွိ၊ အသိႏွင့္တြက္
အိပ္မက္မေ၀၊ စကားေျခြမျဖစ္
ခ်စ္သမွ်ကာလ
' တစ္ခါက' သာျဖစ္ေစမည္။
သားလတ္
(၁၉၉၅ခုႏွစ္-ဧၿပီလ၊ ေရႊသမင္မဂၢဇင္း)
0 comments:
Post a Comment