"ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ (၃)"

စာေတြစသင္ၿပီဆိုေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ပထမဦးဆံုးသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိလာ၏။ 'မင္းဘုန္းလိႈ္င္' ႏွင့္'ေအာင္လိႈင္ထြန္း' ဆိုေသာအမည္ပိုင္ရွင္မ်ား။ 'မင္းဘုန္းလိႈင္' က ဆံပင္နည္းနည္း ေကာက္ေကာက္၊ အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္မနိမ္႔မျမင့္။ ' ေအာင္လိႈင္ထြန္း ' က မ်က္မွန္ႏွင့္အသားလတ္လတ္။ 'မင္းဘုန္းလိႈ္င္' ႏွင့္ အရပ္အတူတူေလာက္သာ။

သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ကၽြန္ေတာ္႔ဘာသာ ထိုင္ခံု၀င္ထိုင္ရင္း ရင္ႏွီးမိျခင္းျဖစ္သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ အခန္းလြတ္ တစ္ခန္းကိုရွာ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ အတူတူစားခဲ႕ၾကသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ခ်င္း ရင္းႏွီးမႈမွာ သတိထားမိသည္က ' ရိုးသားမႈ ' ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ပိုက္ဆံမရွိသည္ကို မရွိေၾကာင္း ေျပာရန္၀န္မေလး။ မိဘမခ်မ္းသာသည္ကို ဖံုးကြယ္ထားဖို႔မလိုအပ္၍ ဖြင့္ေျပာရန္လည္း ၀န္မေလး။ ထိုအခ်က္မ်ားႏွင့္ပင္ ပို၍ခင္သြားေတာ႔သည္။

အတန္း၏ထံုးစံၾကာလာေတာ႔ အတန္းထဲကလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးစျပဳလာေလၿပီ။ ထို႔အတူ အတန္းထဲက အက်င့္ေလးမ်ားကိုလည္း သတိထားမိလာ၏။ ပထမႏွစ္ L-2 ၏အက်င့္ေလးတစ္ခုရွိသည္။ အျခားအတန္းမ်ားလည္း ရွိလိမ္႔မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ 'စကၠဴျမား' ပစ္ျခင္းပင္။ စကၠဴမ်ားကို နည္းေပါင္းစံုေခါက္ၿပီး အတန္းေရွ႕ဆံုးခံုႏွစ္တန္း သံုးတန္းေလာက္က မိန္းကေလးမ်ားကို လက္တည္႕ စမ္းၾကျခင္းပင္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္း၏ ထံုးစံ တစ္ႏွစ္ကို (၇၅၀)ခန္႔ေခၚရာ မိန္းကေလးက (၁၀၀)၀န္းက်င္သာပါမည္ ထင္သည္။ ထိုအထဲကမွ Section A ဟုေခၚေသာ L-1 မွာ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါသြားရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ Section B , L-2 မွာ မိန္းကေလး (၂၀)ေက်ာ္ (၃၀)နီးနီးေလာက္သာရွိ၏။ တစ္ခန္းကို လူ(၂၀၀)ခန္႔ရွိရာ ေယာက်ၤားေလး (၁၅၀)ေက်ာ္ခန္႔၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ထိုမိန္းကေလးအနည္းစုေပၚသို႔သာ စုက်ေနေတာ႔၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပစ္သမွ် စကၠဴျမားအားလံုးမွာ ထိုမိန္းကေလးမ်ားထံသို႔သာ ျဖစ္ေနေတာ႔၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စကၠဴျမားပစ္သူမ်ားထဲတြင္ မပါခဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကဗ်ာရူး၊ စာရူးျဖစ္၍ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုၾကည္႔ကာ ကဗ်ာေရးဖို႔ စတင္ခံစားေနေလၿပီ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ႔ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္႕ တကၠသိုလ္အတြက္ ပထမဦးဆံုးကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေရးခဲ႔မိေလသည္။

သံေယာဇဥ္ ရာသီဖြဲ႕
နာရီလွည္႕ ေမွးမွိန္အို။

ထိုခဏမွာေပါ႔
အိုၾကသူ လူတခ်ိုဳ႕ယြင္းေလလည္း
ႏွင္းေႏြမိုးထဲ မားမားရပ္ပါလို႔
အားျပတ္ကာ သူမလဲေပဘု
သာဆဲပါ ခမ်ာေတြ ႐ႈေလေတာ႔
အစဥ္အၿမဲသာေၾကာ႔ ႐ြက္ႏုလက္စို
(ေဩာ္.....ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕)
ရင္ထဲမွာေပါ႔ စက္မႈတကၠသိုလ္။ ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ပထမႏွစ္မွဆဌမႏွစ္အထိ ေျခာက္ႏွစ္တာစာသင္ကာလကို ျဖတ္သန္းရဦးမည္။ ထိုသုိ႕ ျဖတ္သန္း ၿပီးသြားသူမ်ားလည္း မ်ားစြာရွိၾကသည္။ ပထမႏွစ္မွာစကၽြမ္း၀င္ခင္မင္၊ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ၿပီး ရာသီမ်ားစြာကို ျဖတ္ၾကမည္။ နာရီမ်ားစြာကိုေက်ာ္ၾကမည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွ ခြဲခြာ သြားသူမ်ား အိုမင္း၍ေပ်ာက္ဆံုးခ်င္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားလိမ္႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်စ္ေသာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုသည္႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကား ႏွင္းေႏြမိုးထဲ မားမားရပ္ကာ ရြက္ႏုမ်ားႏွင့္ ေ၀ဆာလွပေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ရင္ထဲတြင္ ထာ၀ရရွိေနလိမ္႔မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္သည္။ ထိုအေတြးႏွင့္ပင္ ယင္းကဗ်ာကို စၿပီးခံစား ေရးျဖစ္သြားသည္။

ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ႔ ' ရင္ထဲကအမွတ္တရ ' ဟုေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ တစ္သက္လံုး အမွတ္တရ ျဖစ္ေနေတာ႔မည္႕ အမိေက်ာင္းေတာ္ႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္႔လုိပင္ ေက်ာင္းမွာတက္ဖူးေသာ လူတိုင္းလည္း ရင္ထဲမွာ ရွိေနမည္႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး။ အားလံုး၏ ' ရင္ထဲကအမွတ္တရ' ျဖစ္ေနမည္ မဟုတ္လား။

ယခုပင္ၾကည္႕။ ငယ္ငယ္က ကေလးဘ၀ထက္ဆိုးသည္။ တခ်ိုဳ႕ဆို ဗလာစာအုပ္ထဲက စာမ်က္ႏွာမ်ား ကုန္ေလၿပီ။ တစ္ေယာက္ကစ က်န္သူမ်ားပါယူႏွင့္ Lecture လိုက္ဖို႕ စာရြက္ပင္မရွိေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာကၤ်ားေလးမ်ားသည္ ထိုကဲ႔သုိ႔ ေပ်ာ္ရပါးရမည္ဆိုလွ်င္ အလြန္တက္ညီလက္ညီႏိုင္လြန္းလွ၏။ တြက္ကပ္ မေန။ မည္သူ႕စာအုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ေကာက္ၿဖဲလုိက္လွ်င္ က်န္သူမ်ားပါ အတြဲလိုက္ၿဖဲၾကေတာ႔၏။ စိတ္လည္းမဆိုးၾက။

ေယာက်ၤားေလးခ်င္းစိတ္မဆိုး၍ မိန္းကေလးမ်ားကေရာဟုေမးစရာရွ္ိသည္။ စကၠဴျမားႏွင့္အပစ္ခံရ၍ နာလွ်င္ စိတ္ဆိုးၾကသူမ်ားေတာ႔ရွိသည္။ စကၠဴျမား၏ ပစ္အား။ စကၠဴအထူအပါးေပၚတြင္ မူတည္၍ တခ်ိုဳ႕ဆိုနာလြန္း၍ မ်က္ရည္၀ဲၾကသူမ်ားရွ္ိသည္။ ဆရာမကို သြားတိုင္သူရွိသည္။ မတိုင္လွ်င္ခံႏိုင္ရိုးလား။ စာအုပ္အထဲက စကၠဴကုန္၍ စာအုပ္အဖံုး၊ ကတ္ထူစကၠဴႏွင့္ ေခါင္းကို 'တိန္' ခနဲျမည္ေအာင္မွန္သည္႔အခါ နာလုိက္ၾကမည္႕ ျဖစ္ျခင္း။

ဆရာအတိုင္ခံရ၍ အဆူခံရၿပီးေနာက္ ထိုအက်င့္မ်ား ေပ်ာက္သြားလားဟုဆိုလွ်င္ မေပ်ာက္။ တခ်ိဳ႕ဆို နာမွာစိုး၍ဟု ဆိုကာ မိန္းကေလးခံုနားကပ္၊ ေခါင္းထဲကိုဆံညွပ္ထိုးသလို အသာအယာေလးထိုးထည္႕ၿပီး မသိေယာင္ေဆာင္ကာ ထထြက္လာသူမ်ားပင္ရွ္ိေသးသည္။ ျမားေပၚမွာစာေတြလည္း ေရးထားေသး၏။ မိန္းကေလးမ်ားမွာေတာ႔ ေျပာမရ၍ လက္ႏွင့္သာ သပ္ခ်ေနရေတာ႔သည္။ L-2 သည္ Theatre ျဖစ္ၿပီး အေပၚမွေအာက္သို႔ ေျပေျပေလးဆင္းသြားေသာ စာသင္ခန္းမ်ိဳးျဖစ္ရာ မိန္းကေလးမ်ားအဖို႔ သူတို႔ ထိုင္ေနရာသည္ ေယာကၤ်ားေလးမ်ား၏ ပစ္ကြင္းေနရာ ျဖစ္ေနေလရာ တစ္ႏွစ္လံုးေအာင့္အည္း ခံေနရေလသည္။

ထိုအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ 'စကၠဴျမား' ႏွင့္ 'ခ်စ္သူတို႕စကၠဴျမား' ဆိုေသာ ကဗ်ာႏွစ္ပုဒ္ကို ေရးျဖစ္ရန္ ခံစားမိပါေတာ႔သည္။

" စကၠဴျမား "

စကၠဴတစ္ရြက္
ဆုတ္ဖ်က္ဖန္ဆင္း၊ အျပစ္ကင္းမဲ႕
ခ်စ္ျခင္းနဲ႔အတူ၊ ခ်စ္သူထံပါး
တစ္စင္းျမားလို၊ သြား၍ထိုးစိုက္
ခင္မႀကိဳက္လွ်င္၊ ယူငင္လႊင့္ပစ္
ခင္ႏွစ္သက္သလိုျပဳႏိုင္သည္။

ဒါေပမဲ႕ခင္
ၾကင္နာသနား၊ နားလည္ထားပါ
ထိုျမားတစ္စင္း၊မုန္းျခင္းကင္းမဲ႔
ခ်စ္ျခင္းႏွင့္တည္၊ ေမာင့္ရင္ဆီမွ
ျပယုဂ္တစ္ခု၊ သမုဒယအလွ
ႏွလံုးသားမွ ကဗ်ာတစ္စျဖစ္သည္။

သည္ေတာ႔လည္းခင္
မၾကင္နာစြန္႔၊ ခင္ခြာ၀ံ႕မလား
ထိုျမားတစ္စင္း၊ ကၽြမ္းျမိဳက္ျခင္းမဲ႔
မုန္းျခင္းမရွိ၊ ခ်စ္ျခင္းျပည္႕စြာ
ထာ၀ရစကား
ႏွလံုးသားမွ လာသည္႕အရာ
ၾကာရွည္ကာလ၊ နက္ရွစူးနစ္
ထိုး၀င္ရစ္၍
ခ်စ္သူ႕ႏွလံုးသားမွာ
(အစဥ္ထား၀ရ.........)
အမုန္းမ်ားစြာ ေမ႔ေစသတည္း။ ။

" ခ်စ္သူတို႔စကၠဴျမား "

အျပစ္မယူပါနဲ႕
ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ဘူးလား။

မမုန္းရက္စြာနဲ႔
ၿပံဳးလ်က္သာဖယ္ကာရွားပါေတာ႔
ဘယ္ညာမ်ားေယာင္ကာမလွည္႕ခ်င္နဲ႔
တည္႔လွ်င္ခင္ နာကာသြားမွျဖင့္
ကြယ္ - ေမာင့္ရင္မွာဘယ္လိုျဖစ္ပါ႔မလဲ
အျပစ္အပူနဲ႔အသက္ရႈမွားမယ္ထင္တဲ႕
(စကၠဴေတြနဲ႔ေလ ....................)
ေၾသာ္ - ခ်စ္သူတို႕ျမား။ ။

ထိုကဗ်ာမ်ားႏွင့္ ' ရင္ထဲကအမွတ္တရ ' ကဗ်ာပါ၀င္ေသာ ' အစဥ္ထာ၀ရ ' ဆိုသည္႕ စာစုကို ေရႊသမင္သို႔ပို႕လိုက္ရာ ၁၉၉၄ခုႏွစ္ - မတ္လတြင္ ပါ၀င္လာပါေတာ႔သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုအခ်ိန္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ အလြန္ေပ်ာ္တတ္ၾက၏။ အလြန္ ရိုးသားၾက၏။ အလြန္တစ္ရာမွလည္း သည္းခံတတ္ၾက၏။

ဆူးသစ္
၂၁း၃၆ နာရီ
၁၄.၁၀.၂၀၁၀